Μπαμπάδες που έχουν αναλάβει καθήκοντα μητέρας και μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Πέτρος Στεφανής pstefanis@hotmail.com
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
«Ούτως ή άλλως η ευθύνη κάθε γονέα απέναντι στα παιδιά του είναι τεράστια. Πόσω μάλλον η δική μου, που, μετά το διαζύγιό μου με τη γυναίκα μου, καλούμαι να παίξω πια και διπλό ρόλο. Ουσιαστικά να είμαι ταυτόχρονα και μπαμπάς και μάνα των δύο ανήλικων κοριτσιών μου...».
Επέλεξε να τραβήξει τον δρόμο του χωριστά από την αλλοδαπή σύζυγό του. Πατέρας δύο παιδιών, ηλικίας δέκα και δώδεκα χρόνων, μαθήτριες Δημοτικού και οι δύο, ο 45χρονος αργυροχρυσοχόος κ. Δημήτρης Γκενόπουλος, κάτοικος ελληνικής επαρχιακής πόλης, είναι πλέον γονέας... εις διπλούν: από το 2007 έχει αναλάβει και τις υποχρεώσεις, συναισθηματικές και πρακτικές, που αναλογούσαν στη μητέρα τους.
«Από τη στιγμή που η πρώην σύζυγός μου προτίμησε να ζήσει πλέον μόνιμα εκτός Ελλάδας, πρυτάνευσε η λογική και τα παιδιά μας έμειναν στην πατρίδα τους. Πήρα εγώ, κοινή συναινέσει, την επιμέλειά τους. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο, ότι και οι δυο μας εξαρχής πετύχαμε ώστε τα παιδιά μας να μη βιώνουν την παραμικρή αντιπαλότητα των γονέων τους. Αντιθέτως μάλιστα οι σχέσεις μου με τη μητέρα τους είναι ακόμα και σήμερα πολύ καλές: και εκείνη τα επισκέπτεται ελεύθερα, και αυτά πηγαίνουν όποτε θέλουν και τη βλέπουν», λέει στα «ΝΕΑ».
Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι πρότινος οικογενειακά στάνταρ άλλαξαν. Ένα διαφορετικό μοντέλο οικογένειας και διαβίωσης υιοθετούν οι άνδρες που μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, χωρίς τη σταθερή παρουσία της μητέρας στο σπίτι.
«Τιτάνιος αγώνας»
«Έχει αρχίσει πλέον ένας αγώνας τιτάνιος, τώρα πια ένας παλεύει για όλα. Στην πορεία μάλιστα συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό τελικά δεν θα είναι κάτι παροδικό. Κι αυτό σε αγχώνει περισσότερο, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, και τη δουλειά σου και τη σωστή ανατροφή των κοριτσιών σου. Δεν υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος για σένα, σε καθημερινή βάση. Οι ώρες δουλειάς μου, πρωί κι απόγευμα, στο κατάστημά μου είναι πολλές. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά είναι πια σχετικά μεγάλα, μπορούν δηλαδή να καθήσουν και μόνα τους κάποιες ώρες», περιγράφει.
Στον λιγοστό διαθέσιμο χρόνο του επιδιώκει, όσο μπορεί, και τη φυσική παρουσία του δίπλα τους. «Ξυπνάμε κάθε πρωί στις επτά, παίρνουμε παρεούλα το πρωινό μας. Στις 8.15 τις αφήνω μ΄ ένα φιλί στο σχολείο, το μεσημέρι πια γυρίζουν μόνες τους στο σπίτι. Λίγο αργότερα επιστρέφω κι εγώ, για να φάμε όλοι μαζί. Φαγητό υπάρχει έτοιμο από τη γιαγιά τους, τη μητέρα μου, που έρχεται και μας μαγειρεύει. Στην ουσία αυτή είναι η γυναίκα του σπιτιού, αυτή μας περιποιείται. Ανάλογα καθοριστικός είναι και ο ρόλος της μεγαλύτερης αδερφής μου, που έχει αναλάβει το διάβασμά τους τα απογεύματα, όταν εγώ ξαναφεύγω για το μαγαζί. Τα κορίτσια μου θα πάνε και στις ξένες γλώσσες, στο φροντιστήριο. Από εκεί θα τα πάρουν οι θείες τους- αφήνουν τα παιδιά τους, για να βοηθήσουν και τη δική μου οικογένεια. Ειλικρινά, δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς βοήθεια από τους συγγενείς», παραδέχεται.
Για τον εαυτό του ξεκλέβει ελάχιστο χρόνο, κατά καιρούς. «Κάποια βράδια τα κορίτσια θα μείνουν και μόνα τους, όταν εγώ βγω με τους φίλους μου. Προηγουμένως όμως θα έχουμε φάει μαζί και το βραδινό μας, θα έχουμε κουβεντιάσει ή δει και λίγη τηλεόραση, πριν πούμε την καληνύχτα μας, με μια αγκαλιά. Για την έξοδό μου τότε εγώ αναγκαστικά θα πρέπει να κόψω χρόνο από τον ύπνο μου, αλλά δεν το υπολογίζω. Για να τα καταφέρεις δηλαδή εσύ ο ένας με τα δύο παιδιά δεν πρέπει με τίποτα να αφήσεις τελείως πίσω τη ζωή σου. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές τη νίκη ακριβώς τη φέρνει μόνο η καλή σου διάθεση. Δεν χρειάζονται ενοχές και τύψεις για το διαζύγιο, ένας πληγωμένος κι ανασφαλής γονέας δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στα παιδιά του. Όπως και να ΄χει, η ζωή συνεχίζεται, θέλει φουλ... επίθεση, άφθονη αγάπη, κέφι και χαμόγελο! Αυτό εισπράττουν από εμένα τα παιδιά μου».
Επέλεξε να τραβήξει τον δρόμο του χωριστά από την αλλοδαπή σύζυγό του. Πατέρας δύο παιδιών, ηλικίας δέκα και δώδεκα χρόνων, μαθήτριες Δημοτικού και οι δύο, ο 45χρονος αργυροχρυσοχόος κ. Δημήτρης Γκενόπουλος, κάτοικος ελληνικής επαρχιακής πόλης, είναι πλέον γονέας... εις διπλούν: από το 2007 έχει αναλάβει και τις υποχρεώσεις, συναισθηματικές και πρακτικές, που αναλογούσαν στη μητέρα τους.
«Από τη στιγμή που η πρώην σύζυγός μου προτίμησε να ζήσει πλέον μόνιμα εκτός Ελλάδας, πρυτάνευσε η λογική και τα παιδιά μας έμειναν στην πατρίδα τους. Πήρα εγώ, κοινή συναινέσει, την επιμέλειά τους. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο, ότι και οι δυο μας εξαρχής πετύχαμε ώστε τα παιδιά μας να μη βιώνουν την παραμικρή αντιπαλότητα των γονέων τους. Αντιθέτως μάλιστα οι σχέσεις μου με τη μητέρα τους είναι ακόμα και σήμερα πολύ καλές: και εκείνη τα επισκέπτεται ελεύθερα, και αυτά πηγαίνουν όποτε θέλουν και τη βλέπουν», λέει στα «ΝΕΑ».
Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι πρότινος οικογενειακά στάνταρ άλλαξαν. Ένα διαφορετικό μοντέλο οικογένειας και διαβίωσης υιοθετούν οι άνδρες που μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, χωρίς τη σταθερή παρουσία της μητέρας στο σπίτι.
«Τιτάνιος αγώνας»
«Έχει αρχίσει πλέον ένας αγώνας τιτάνιος, τώρα πια ένας παλεύει για όλα. Στην πορεία μάλιστα συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό τελικά δεν θα είναι κάτι παροδικό. Κι αυτό σε αγχώνει περισσότερο, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, και τη δουλειά σου και τη σωστή ανατροφή των κοριτσιών σου. Δεν υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος για σένα, σε καθημερινή βάση. Οι ώρες δουλειάς μου, πρωί κι απόγευμα, στο κατάστημά μου είναι πολλές. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά είναι πια σχετικά μεγάλα, μπορούν δηλαδή να καθήσουν και μόνα τους κάποιες ώρες», περιγράφει.
Στον λιγοστό διαθέσιμο χρόνο του επιδιώκει, όσο μπορεί, και τη φυσική παρουσία του δίπλα τους. «Ξυπνάμε κάθε πρωί στις επτά, παίρνουμε παρεούλα το πρωινό μας. Στις 8.15 τις αφήνω μ΄ ένα φιλί στο σχολείο, το μεσημέρι πια γυρίζουν μόνες τους στο σπίτι. Λίγο αργότερα επιστρέφω κι εγώ, για να φάμε όλοι μαζί. Φαγητό υπάρχει έτοιμο από τη γιαγιά τους, τη μητέρα μου, που έρχεται και μας μαγειρεύει. Στην ουσία αυτή είναι η γυναίκα του σπιτιού, αυτή μας περιποιείται. Ανάλογα καθοριστικός είναι και ο ρόλος της μεγαλύτερης αδερφής μου, που έχει αναλάβει το διάβασμά τους τα απογεύματα, όταν εγώ ξαναφεύγω για το μαγαζί. Τα κορίτσια μου θα πάνε και στις ξένες γλώσσες, στο φροντιστήριο. Από εκεί θα τα πάρουν οι θείες τους- αφήνουν τα παιδιά τους, για να βοηθήσουν και τη δική μου οικογένεια. Ειλικρινά, δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς βοήθεια από τους συγγενείς», παραδέχεται.
Για τον εαυτό του ξεκλέβει ελάχιστο χρόνο, κατά καιρούς. «Κάποια βράδια τα κορίτσια θα μείνουν και μόνα τους, όταν εγώ βγω με τους φίλους μου. Προηγουμένως όμως θα έχουμε φάει μαζί και το βραδινό μας, θα έχουμε κουβεντιάσει ή δει και λίγη τηλεόραση, πριν πούμε την καληνύχτα μας, με μια αγκαλιά. Για την έξοδό μου τότε εγώ αναγκαστικά θα πρέπει να κόψω χρόνο από τον ύπνο μου, αλλά δεν το υπολογίζω. Για να τα καταφέρεις δηλαδή εσύ ο ένας με τα δύο παιδιά δεν πρέπει με τίποτα να αφήσεις τελείως πίσω τη ζωή σου. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές τη νίκη ακριβώς τη φέρνει μόνο η καλή σου διάθεση. Δεν χρειάζονται ενοχές και τύψεις για το διαζύγιο, ένας πληγωμένος κι ανασφαλής γονέας δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στα παιδιά του. Όπως και να ΄χει, η ζωή συνεχίζεται, θέλει φουλ... επίθεση, άφθονη αγάπη, κέφι και χαμόγελο! Αυτό εισπράττουν από εμένα τα παιδιά μου».
ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
Ολοένα και περισσότεροι διαζευγμένοι άνδρες διεκδικούν την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών
[ ΙΝFΟ ]
● Πανελλήνιος Σύλλογος Μονογονεϊκών Οικογενειών καιΑπροστάτευτων Ατόμων, Βόλος, τηλ. 24210 80802.
● Σύλλογος Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Νομού Έβρου «Στήριξη», Αλεξανδρούπολη, τηλ./φαξ 25510 84212,http://www.monogoneikes.gr, e-mail: syllogos.monogoneikon@gmail.com,syllogos-monogoneikon@yahoo.gr
«Πρέπει να το λέει η ψυχή σου»
ΣΤΗ ΒΕΡΟΙΑ ο 50χρονος οδοντίατρος κ. Νίκος Κοντογιάννης υπερασπίζεται ένθερμα την, προ πενταετίας, προσωπική επιλογή του να διεκδικήσει δικαστικά από την τέως σύζυγό του την επιμέλεια των δύο παιδιών τους, της 16χρονης, σήμερα, κόρης και του 15χρονου γιου τους.
«Για να αποφασίσεις να μεγαλώσεις μόνος σου τα παιδιά σου θα πρέπει να μιλήσει πρώτα απ΄ όλα η ψυχή σου. Αν αυτή το θέλει και το ζητά, αν νιώθεις μέσα σου τη σιγουριά ότι μπορείς να τα υπηρετήσεις σωστά, τότε ναι, να τα ζητήσεις από το δικαστήριο που θα κρίνει για το συμφέρον τους- διαφορετικά, ας εξασφαλίσεις μια άνετη διατροφή στη μητέρα τους. Στη δική μου περίπτωση μάλιστα καταρρίφθηκε και ο μύθος που ήθελε σχεδόν μόνιμα τη μητέρα να κερδίζει, έναντι του πατέρα, την επιμέλεια. Μάλιστα με δικαίωσε δικαστής, μητέρα δύο παιδιών. Κι αυτό γιατί εγώ το πάλεψα με θεμιτά επιχειρήματα και την έπεισα, με τη βοήθεια καλού δικηγόρου. Κακώς λοιπόν άλλοι δικηγόροι συνήθως αποτρέπουν τους πατεράδες, τους λένε προκαταβολικά ότι δεν έχουν καμία τύχη», υποστηρίζει.
Έκτοτε ήρθε ακόμα πιο κοντά στα παιδιά του, που διατηρούν επίσης άριστη σχέση κι ελεύθερη επικοινωνία με τη μητέρα τους. «Όχι ότι δεν ήταν το πρώτο μέλημά μου. Απλώς τώρα εγώ είμαι αυτός που κάνει κι όλα τα υπόλοιπα, τα πάντα. Όσο και να σε βοηθήσει μια οικιακή βοηθός, δεν παύουν τα βάρη να πέφτουν στις πλάτες του ενός. Το ευτύχημα είναι πως και έγγαμος όσο ήμουν, ήξερα από οικιακά. Κι αυτό τώρα αποδεικνύεται χρήσιμο».
«Είμαστε τρεις άνδρες σπίτι και τα καταφέρνουμε»
ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ εκ του αποτελέσματος, την αγαπημένη αντροπαρέα- μονογονεϊκή οικογένειά του, δηλώνει και ο 51χρονος Ζήσης Ναλμπάντης, πρόεδρος του Συλλόγου Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Νομού Έβρου «Στήριξη», με έδρα την Αλεξανδρούπολη.Ένδεκα χρόνια τώρα επωμίστηκε αποκλειστικά τη φροντίδα των δύο υιοθετημένων δίδυμων παιδιών του, των δεκαεξάχρονων σήμερα Αλέξανδρου και Ανδρέα. Διατήρησε την επιμέλειά τους με βάση ιδιωτικό συμφωνητικό που υπέγραψε στο πλαίσιο της διαδικασίας του διαζυγίου του με την αλλοδαπή πρώην σύζυγό του, η οποία κατοικεί σήμερα εκτός Ελλάδας, χωρίς οποιαδήποτε επαφή της με τα δύο αγόρια.
«Όταν έχεις θάρρος, θέληση κι αγάπη να τα μεγαλώσεις, δεν υπάρχει καμιά συναισθηματική δυσκολία. Στο μεγάλωμα των παιδιών δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε πατέρα και μητέρα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι συνήθως στις δουλειές του σπιτιού, τότε το πρόβλημα το έχουν μόνο οι καλομαθημένοι. Προσωπικά, με βοήθεια κι από τη μητέρα μου και την αδερφή μου όλα περνούν από τα χέρια μου, ποτέ δεν ήμουν ο... αγάς με τα σταυρωμένα χέρια! Τα παιδιά άλλωστε των μονογονεϊκών οικογενειών συχνά αναλαμβάνουν και περισσότερες ευθύνες, μαθαίνουν να συνδράμουν στις υποχρεώσεις. Εμείς, τρεις άντρες στο σπίτι, έχουμε μοιράσει τις δουλειές».
«Στηρίξτε μας...»
Για απουσία δομών κοινωνικής στήριξης για τις χιλιάδες ελληνικές μονογονεϊκές οικογένειες (περιπτώσεις διαζυγίου, χηρείας ή ανύπαντρων μητέρων) κάνουν λόγο στα «ΝΕΑ» οι εκπρόσωποί τους, διά στόματος της κ. Μάγδας Παραπαρέκη, προέδρου του Πανελληνίου Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών και Απροστάτευτων Ατόμων. Τα ζητήματα που τις απασχολούν αναμένεται να θέσουν επί τάπητος το ερχόμενο Σαββατοκύριακο (7-8/11), στην Αλεξανδρούπολη, μέλη των συνολικά δεκαεπτά συλλόγων της χώρας, νομικοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι επιστήμονες, στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Μονογονεϊκών Οικογενειών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου