![[_MG_3691_L.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKDHl3eF7rdH-E8IHM86UfDrGcZDeCxjCcSVuGZsHha6VqTm1k3-4jhKbwTpNRZOD7r2oLC3CRhubfGZFrm82lzKI4zGIFzeIA0js_bR2XMCp29EiJ4G15Pwj0DSbT1O83nNCVwpeg2A/s1600/_MG_3691_L.jpg)
Αγαπητοί φίλοι,
Σήμερα όπως αρκετοί γνωρίζατε έδωσα την μητέρα των μαχών με αντίπαλο όχι την κυρία Ζ. που θυμάται πως είναι μάνα στις αίθουσες των δικαστηρίων αλλά με έναν δυο φορές σκληρότερο αντίπαλο, το αιδοιοκρατικό κατεστημένο των ελληνικών δικαστηρίων εις βάρος πάντα της πατρότητας.
Παρουσιαστήκαμε στο εφετείο μετά από δική μου προσφυγή που εκκρεμούσε από το φθινόπωρο του 2007 μαζί με τα παιδιά, τα κουρασμένα και πληγωμένα από την αμέλεια μιας μητέρας που στα 6 χρόνια που είμαστε σε διάσταση και χωρισμένοι με υπαιτιότητα δική της και μετά από σκληρή αντιδικία, δεν ασχολήθηκε λεπτό μαζί τους, δεν τα διάβασε, δεν τους μαγείρεψε, δεν τα πήγε στον παιδίατρο, δεν τους ψώνισε ούτε μια κάλτσα, ούτε ένα παιγνίδι, άφησε απλήρωτα 2 ινστιτούτα αγγλικών του μεγαλύτερου από το 2005 μέχρι τον Απρίλιο του 2007 αναγκάζοντας την διευθύντρια του δεύτερου φροντιστηρίου να διώξει το παιδί όταν πήγε για τελευταία φορά να κάνει μάθημα, άφησε χρεωστικό υπόλοιπο στο νηπιαγωγείο του μικρού αφού πέρα από τα δίδακτρα των 70 ευρώ μηνιαίως αθέτησε να πληρώσει ακόμα και 15 ευρώ για να ζεσταίνουν το φαγητό του.
Τα 6 αυτά χρόνια δεν... έκανε ποτέ Χριστούγεννα μαζί τους, ποτέ Πρωτοχρονιά, ποτέ έστω και 2 μέρες καλοκαιρινές διακοπές, έστω κι ένα μπάνιο στην Πειραϊκή του Πειραιά που είναι μόλις 100 μ. από το σπίτι της ενώ τα έπαιρνε τηλέφωνο για να τους πει την μια πως είναι στην Πύλο και την άλλη στους Παξούς καβάλα σε μια μηχανή και όλα αυτά μαζί με πολλά ακόμα που θα σας κουράσουν ενώ από τον Φλεβάρη του 2004 που χωρίσαμε μέχρι και τον Απρίλη του 2007 πήρε 38.000 ευρώ διατροφή μόνο για τα παιδιά αφού το διαζύγιο βγήκε εις βάρος της.
Τα παιδιά όσο καιρό ταξίδευα σαν εμποροπλοίαρχος έμεναν με τους γονείς μου κι όταν ήμουν στην Ελλάδα ήταν μαζί μου. Τον Νοέμβριο του 2006 με την επιμονή του μεγάλου μου γιου εγκατέλειψα την καριέρα μου για να εργαστώ ως ταξιτζής στην ζούγκλα των Αθηναϊκών δρόμων και να διεκδικήσω την επιμέλεια. Διατροφή όπως σας είπα έπαιρνε κανονικά για άλλους 6 μήνες το ποσόν που είχε οριστεί αν και δεν ήμουν πια ναυτικός, ενώ τα παιδιά ήταν πάντα μαζί μου, όλες τις ημέρες της εβδομάδας, όλα τα Σαββατοκύριακα του μήνα.
Όταν τον Μάιο του 2007 έμαθα για τα χρέη και τα απλήρωτα φροντιστήρια σταμάτησα να της δίνω "μισθό" για να γυρίζει τα κάμπινγκ, τα χιονοδρομικά και να συντηρεί τον φίλο της ενώ ο μεγάλος μου γιος προβληματισμένος και πληγωμένος στην ευαίσθητη ηλικία των 13 ετών τότε εγκαταστάθηκε με δική του θέληση μόνιμα στο σπίτι μου ενώ ο μικρός έμενε με τους γονείς μου και όλα τα Σαββατοκύριακα μαζί μου. Το αποτέλεσμα ήταν (ενώ τα παιδιά μένουν μαζί μου μέχρι και σήμερα) να μηνυθώ για αρπαγή ανηλίκου και για την μη πληρωμή διατροφής, να περάσω άδικα 27 ώρες στο κρατητήριο του Α' αστυνομικού τμήματος Πειραιά να δικαστώ στις 22 του περασμένου Δεκέμβρη για να αθωωθώ πανυγηρικά από ένα κατηγορητήριο που ήταν τόσο σαθρό όσο και η προσπάθεια της κυρίας Ζ. να πείσει πως είναι μάνα.
Σήμερα λοιπόν μετά από 85 σελίδες που κατέθεσε ο δικηγόρος μου αποδεικνύοντας τα πάντα, με 3 ένορκες καταθέσεις υπέρ μου και καμία κατά μου, με τις "ανακρίσεις" των παιδιών που κράτησαν 45 λεπτά κι αφού ο μεγάλος μου γιος, 15 χρονών πλέον παλικαράκι, βγήκε από το γραφείο του εφέτη με δάκρυα στα μάτια εκλιπαρώντας να μην τον πάρουν μακριά μου κι ο μικρός μόλις 7 τους είπε πως αγαπάει και τους δυο μας αλλά όταν του απέκλεισαν την από κοινού επιμέλεια τους είπε πως αν μείνει με την μαμά του θέλει να έχει κι εμένα, έφυγα από τα δικαστήρια της Σκουζέ έχοντας μηδαμινές ελπίδες να δικαιωθώ γιατί ... έτσι θέλουν.
Απλά ΕΤΣΙ ΘΕΛΟΥΝ !
Η παραδοχή του μικρού πως αγαπάει και τους δυο μας είναι δείγμα πως ΠΡΕΠΕΙ να μείνει μαζί της. Η αγάπη για τον πατέρα, η πατρότητα στα παλιά μας τα παπούτσια. Από κάποια μισόλογα της εισηγήτριας στον δικηγόρο μου μάθαμε πως κάναμε καλή προσπάθεια αλλά όχι αρκετή για να αλλάξουμε αυτό που παίζεται χρόνια τώρα στα ελληνικά δικαστήρια.
Θα δούμε.... Είμαι απογοητευμένος φίλοι. Η απόφαση θα βγει σε 2 τουλάχιστον μήνες αλλά τα παιδιά σήμερα, όπως θα είναι κι αύριο και κάθε μέρα μέχρι τότε είναι μαζί μου. Ο μικρός παίζει Playstation στο διπλανό δωμάτιο κι ο μεγάλος εξουθενωμένος κοιμάται στον καναπέ του σαλονιού. Η μαμά μετά το πέρας της δίκης έφυγε με τον φίλο της ενώ εμείς πήγαμε στο super market. Ερώτηση και παρακαλώ να μου την απαντήσετε ....
Τι θα τους πω όταν η απόφαση είναι αρνητική για μας; Πως θα τα στείλω σε μια μάνα που δεν ξέρουμε που μένει; Πως θα της πληρώσω 25000 ευρώ αναδρομικά όταν δεν είμαι ναυτικός, όταν μεγαλώνω τα παιδιά πληρώνοντας φέσια και λογαριασμούς δικούς της; Όταν στερούμαι κυριολεκτικά τα πάντα για να μην τους λείψει το παραμικρό και διέθεσα τις τελευταίες μας οικονομίες για να πληρώσω τον δικηγόρο στα 2 δικαστήρια μέσα σε 15 μέρες; Πως θα ζήσω με την οικογένεια μου και θα μεγαλώσω τα παιδιά πληρώνοντας μισθό στην κυρία Ζ. επειδή κάποτε από φιλότιμο παντρεύτηκα και την σεβάστηκα μέχρι που έμαθα στους ωκεανούς πως ο εραστής κοιμόταν στο κρεβάτι μου και τα παιδιά έμεναν με τους γονείς μου;
Εύχομαι να μην βγάλουν λάθος απόφαση.
Δεν θα της δώσω δραχμή φίλοι.
Δεν θα αφήσω τα παιδιά να ζήσουν μακριά μου.
Ας έρθουν να τα πάρουν.
Σήμερα όπως αρκετοί γνωρίζατε έδωσα την μητέρα των μαχών με αντίπαλο όχι την κυρία Ζ. που θυμάται πως είναι μάνα στις αίθουσες των δικαστηρίων αλλά με έναν δυο φορές σκληρότερο αντίπαλο, το αιδοιοκρατικό κατεστημένο των ελληνικών δικαστηρίων εις βάρος πάντα της πατρότητας.
Παρουσιαστήκαμε στο εφετείο μετά από δική μου προσφυγή που εκκρεμούσε από το φθινόπωρο του 2007 μαζί με τα παιδιά, τα κουρασμένα και πληγωμένα από την αμέλεια μιας μητέρας που στα 6 χρόνια που είμαστε σε διάσταση και χωρισμένοι με υπαιτιότητα δική της και μετά από σκληρή αντιδικία, δεν ασχολήθηκε λεπτό μαζί τους, δεν τα διάβασε, δεν τους μαγείρεψε, δεν τα πήγε στον παιδίατρο, δεν τους ψώνισε ούτε μια κάλτσα, ούτε ένα παιγνίδι, άφησε απλήρωτα 2 ινστιτούτα αγγλικών του μεγαλύτερου από το 2005 μέχρι τον Απρίλιο του 2007 αναγκάζοντας την διευθύντρια του δεύτερου φροντιστηρίου να διώξει το παιδί όταν πήγε για τελευταία φορά να κάνει μάθημα, άφησε χρεωστικό υπόλοιπο στο νηπιαγωγείο του μικρού αφού πέρα από τα δίδακτρα των 70 ευρώ μηνιαίως αθέτησε να πληρώσει ακόμα και 15 ευρώ για να ζεσταίνουν το φαγητό του.
Τα 6 αυτά χρόνια δεν... έκανε ποτέ Χριστούγεννα μαζί τους, ποτέ Πρωτοχρονιά, ποτέ έστω και 2 μέρες καλοκαιρινές διακοπές, έστω κι ένα μπάνιο στην Πειραϊκή του Πειραιά που είναι μόλις 100 μ. από το σπίτι της ενώ τα έπαιρνε τηλέφωνο για να τους πει την μια πως είναι στην Πύλο και την άλλη στους Παξούς καβάλα σε μια μηχανή και όλα αυτά μαζί με πολλά ακόμα που θα σας κουράσουν ενώ από τον Φλεβάρη του 2004 που χωρίσαμε μέχρι και τον Απρίλη του 2007 πήρε 38.000 ευρώ διατροφή μόνο για τα παιδιά αφού το διαζύγιο βγήκε εις βάρος της.
Τα παιδιά όσο καιρό ταξίδευα σαν εμποροπλοίαρχος έμεναν με τους γονείς μου κι όταν ήμουν στην Ελλάδα ήταν μαζί μου. Τον Νοέμβριο του 2006 με την επιμονή του μεγάλου μου γιου εγκατέλειψα την καριέρα μου για να εργαστώ ως ταξιτζής στην ζούγκλα των Αθηναϊκών δρόμων και να διεκδικήσω την επιμέλεια. Διατροφή όπως σας είπα έπαιρνε κανονικά για άλλους 6 μήνες το ποσόν που είχε οριστεί αν και δεν ήμουν πια ναυτικός, ενώ τα παιδιά ήταν πάντα μαζί μου, όλες τις ημέρες της εβδομάδας, όλα τα Σαββατοκύριακα του μήνα.
Όταν τον Μάιο του 2007 έμαθα για τα χρέη και τα απλήρωτα φροντιστήρια σταμάτησα να της δίνω "μισθό" για να γυρίζει τα κάμπινγκ, τα χιονοδρομικά και να συντηρεί τον φίλο της ενώ ο μεγάλος μου γιος προβληματισμένος και πληγωμένος στην ευαίσθητη ηλικία των 13 ετών τότε εγκαταστάθηκε με δική του θέληση μόνιμα στο σπίτι μου ενώ ο μικρός έμενε με τους γονείς μου και όλα τα Σαββατοκύριακα μαζί μου. Το αποτέλεσμα ήταν (ενώ τα παιδιά μένουν μαζί μου μέχρι και σήμερα) να μηνυθώ για αρπαγή ανηλίκου και για την μη πληρωμή διατροφής, να περάσω άδικα 27 ώρες στο κρατητήριο του Α' αστυνομικού τμήματος Πειραιά να δικαστώ στις 22 του περασμένου Δεκέμβρη για να αθωωθώ πανυγηρικά από ένα κατηγορητήριο που ήταν τόσο σαθρό όσο και η προσπάθεια της κυρίας Ζ. να πείσει πως είναι μάνα.
Σήμερα λοιπόν μετά από 85 σελίδες που κατέθεσε ο δικηγόρος μου αποδεικνύοντας τα πάντα, με 3 ένορκες καταθέσεις υπέρ μου και καμία κατά μου, με τις "ανακρίσεις" των παιδιών που κράτησαν 45 λεπτά κι αφού ο μεγάλος μου γιος, 15 χρονών πλέον παλικαράκι, βγήκε από το γραφείο του εφέτη με δάκρυα στα μάτια εκλιπαρώντας να μην τον πάρουν μακριά μου κι ο μικρός μόλις 7 τους είπε πως αγαπάει και τους δυο μας αλλά όταν του απέκλεισαν την από κοινού επιμέλεια τους είπε πως αν μείνει με την μαμά του θέλει να έχει κι εμένα, έφυγα από τα δικαστήρια της Σκουζέ έχοντας μηδαμινές ελπίδες να δικαιωθώ γιατί ... έτσι θέλουν.
Απλά ΕΤΣΙ ΘΕΛΟΥΝ !
Η παραδοχή του μικρού πως αγαπάει και τους δυο μας είναι δείγμα πως ΠΡΕΠΕΙ να μείνει μαζί της. Η αγάπη για τον πατέρα, η πατρότητα στα παλιά μας τα παπούτσια. Από κάποια μισόλογα της εισηγήτριας στον δικηγόρο μου μάθαμε πως κάναμε καλή προσπάθεια αλλά όχι αρκετή για να αλλάξουμε αυτό που παίζεται χρόνια τώρα στα ελληνικά δικαστήρια.
Θα δούμε.... Είμαι απογοητευμένος φίλοι. Η απόφαση θα βγει σε 2 τουλάχιστον μήνες αλλά τα παιδιά σήμερα, όπως θα είναι κι αύριο και κάθε μέρα μέχρι τότε είναι μαζί μου. Ο μικρός παίζει Playstation στο διπλανό δωμάτιο κι ο μεγάλος εξουθενωμένος κοιμάται στον καναπέ του σαλονιού. Η μαμά μετά το πέρας της δίκης έφυγε με τον φίλο της ενώ εμείς πήγαμε στο super market. Ερώτηση και παρακαλώ να μου την απαντήσετε ....
Τι θα τους πω όταν η απόφαση είναι αρνητική για μας; Πως θα τα στείλω σε μια μάνα που δεν ξέρουμε που μένει; Πως θα της πληρώσω 25000 ευρώ αναδρομικά όταν δεν είμαι ναυτικός, όταν μεγαλώνω τα παιδιά πληρώνοντας φέσια και λογαριασμούς δικούς της; Όταν στερούμαι κυριολεκτικά τα πάντα για να μην τους λείψει το παραμικρό και διέθεσα τις τελευταίες μας οικονομίες για να πληρώσω τον δικηγόρο στα 2 δικαστήρια μέσα σε 15 μέρες; Πως θα ζήσω με την οικογένεια μου και θα μεγαλώσω τα παιδιά πληρώνοντας μισθό στην κυρία Ζ. επειδή κάποτε από φιλότιμο παντρεύτηκα και την σεβάστηκα μέχρι που έμαθα στους ωκεανούς πως ο εραστής κοιμόταν στο κρεβάτι μου και τα παιδιά έμεναν με τους γονείς μου;
Εύχομαι να μην βγάλουν λάθος απόφαση.
Δεν θα της δώσω δραχμή φίλοι.
Δεν θα αφήσω τα παιδιά να ζήσουν μακριά μου.
Ας έρθουν να τα πάρουν.
![[pateras_paidi_pc.jpg]](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjR7XntgFCwX57whpk8-TjQPQwSH0mh4LE1VBOTo_cZZg3Gb16AdijFW7ZYkyM1CjqlGNu8xo720-kuZOOK1o5lAUZgYErE2GrRb59TXzFHKyTnTIRukIIAuNvicnyGYy3BNWFJb0ilMA/s1600/pateras_paidi_pc.jpg)
Μετά την εξομολόγηση ενός πατέρα, που είχε μεγάλη ανταπόκριση και σας ευχαριστούμε για αυτό, λάβαμε πολλά e-mail σχετικά με το θέμα ένα από αυτά παραθέτουμε πιο κάτω, μας ήρθε από την Δράμα.
"Ειλικρινά θα ήθελα ποτέ να μην ερχόμουν στη θέση να γράψω σχετικά με το διαζύγιο και τις επιπτώσεις που έχει στην ψυχική, και όχι μόνο, υγεία πρώτα των παιδιών αλλά και των γονέων.
Τελικά όμως για μία ακόμα φορά διαπιστώνω πως τα απροσδόκητα στη ζωή είναι τόσα όσα και τα προσδοκώμενα. Γιατί κανείς όταν παντρεύεται δεν σκέφτεται το διαζύγιο και περισσότερο κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί όταν η οικογένειά του / της, μεγαλώνει, με τη γέννηση παιδιού ή παιδιών.
Θέλω να ξεκινήσω με μία παραδοχή : Στο διαζύγιο φταίνε και οι δύο , άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Δεν είμαι εδώ για να μεταφέρω τις προσωπικές μου εμπειρίες που σίγουρα δεν είναι αντικειμενικές αλλά μόνο προσωπικές.
Όμως ενώ για... το διαζύγιο φταίνε και οι δύο τελικά μακριά από το σπίτι της οικογένειας και από τα παιδιά, είναι κατά κανόνα ο πατέρας. Δεν είναι λίγο αντιφατικό.
«Λύση του έγγαμου βίου κοινή συναινέσει», γράφουν οι δικηγόροι στο ιδιωτικό συμφωνητικό (που ακούστηκε η διάλυση μίας οικογένειας να γίνεται αρχικά με ιδιωτικό συμφωνητικό – η περιουσία κατοχυρώνεται με συμβολαιογραφική πράξη. Είναι φαίνεται πιο σημαντικό από την ψυχική υγεία και την καλλιέργεια της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των παιδιών με χωρισμένους γονείς.)
Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένος γιατί δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου τόσες ώρες και μέρες όσες με έχουν ανάγκη.
(Ερώτηση 1η : Ο νομοθέτης πρέπει να απαντήσει αν πιστεύει πως τα παιδιά έχουν εξίσου ανάγκη και τους δύο γονείς.)
Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένος γιατί μαθαίνω τελευταίος (μετά τον παππού, τη γιαγιά, τον θείο, την κολλητή, τη γειτονιά, τον ………. Πως τα παιδιά μου είναι λίγο άρρωστα, λίγο κακόκεφα, λίγο αδιάβαστα στο σχολείο, λίγο αλητάκια, λίγο πειραχτήρια, πως κοιμήθηκαν στη γιαγιά, πως κοιμήθηκαν με τη babysitter πως πως πως λίγο..λίγο..λίγο.. . Μαθαίνω όμως πρώτος αν αργήσω μία μέρα να καταθέσω τη διατροφή.
Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένος γιατί είμαι ο πατέρας του σαββατοκύριακου και όχι ο πατέρας της καθημερινότητας, του διαβάσματος, της καληνύχτας, του μαλώματος, της αυστηρότητας, της ασφάλειας.
(Ερώτηση 2η : Πρέπει να απαντήσει ο νομοθέτης με πιο κριτήριο ορίζει το σαββατοκύριακο ως μέρα συνάντησης των παιδιών με τον πατέρα τους και βέβαια γιατί απαγορεύει στον πατέρα να βλέπει τα παιδιά του καθημερινά στον χώρο τους – δηλαδή στον τόπο κατοικίας τους – δηλαδή στο δωμάτιό τους. Γιατί πρέπει να τα βλέπει μόνο αφού τα πάρει από το σπίτι τους και όχι να μπορεί να τα διαβάζει έστω μία ώρα την ημέρα στο δωμάτιό τους. )
Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί κανένας από την πολιτεία δεν μας κάλεσε και τους δύο γονείς για να μας μιλήσει, να μας ρωτήσει, να μας συμβουλέψει.
Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλονται μόνο θέματα με διαζύγια, πατεράδες κακούς, μανιακούς, βίαιους και μάλιστα σε μεσημεριανές ώρες, που και κακό κάνουν στο μυαλό της μητέρας – γυναίκας και τα παρακολουθούν χωρίς κανένα πρόβλημα και παιδιά.
Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί μία χωρισμένη - εργαζόμενη μητέρα απολαμβάνει τη συμπόνια και τη στοργή της πολιτείας και της κοινωνίας, ενώ ο χωρισμένος και εργαζόμενος πατέρας είναι δακτυλοδεικτούμενος ως τον κατά κύριο λόγω υπαίτιο για την κατάντια τις οικογένειάς του.
Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί διαπιστώνω πως μέρα με τη μέρα ο Θεός μου δίνει περισσότερη δύναμη να έχω την ηρεμία μου και να διδάσκω στα παιδιά μου αξίες, έστω και από το τηλέφωνο. Να τηρώ την υπόσχεση μου πως δεν θα ακούσουν ποτέ από το στόμα μου κακιά κουβέντα ούτε για τη μητέρα τους ούτε για κανέναν, κι ας έχω ακούσει πολλά.
Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί ξεκίνησε η προσπάθεια από άξιους ανθρώπους για να αλλάξουν τα πράγματα και μπράβο τους. Πρέπει τώρα όλοι εμείς να δίνουμε το καλύτερο παράδειγμα και καμία αφορμή για να προστατεύσουμε τον αγώνα αυτών των ΑΞΙΩΝ ανθρώπων.
Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί πέρασα και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με τα παιδιά μου και μπόρεσα να τους δώσω όλη μου την καρδιά, και μου έδωσαν με τα μάτια τους όλη μου τη ζωή.
Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί τελείωσαν οι γιορτές και πάλι θα βρεθώ στη μοναξιά του σπιτιού μου και τα παιδιά μου θα λαμβάνουν διαπαιδαγώγηση διαμέσου τηλεφώνου.
Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί ο νομοθέτης δεν υποχρεώνει τους δύο γονείς να έχουν κοινές παραστάσεις μαζί με τα παιδιά τους (κοινές φωτογραφίες στις γιορτές, κοινές συναντήσεις και εξόδους.
(Ερώτηση 3η : Πρέπει να ερωτηθεί ο νομοθέτης πως δίνει ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ την επιμέλεια στην μητέρα αλλά δεν την υποχρεώνει το αυτονόητο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΡΗΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.)
Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί ο θάνατος του μικρού Αλέξη από την σφαίρα του αστυνομικού έδωσε το δικαίωμα σε όλους να μιλήσουν για όλα. Κανένας όμως δεν είπε πως είναι παιδί χωρισμένων γονέων. Κανείς δεν είπε πως στο μνημόσυνο οι δύο γονείς πήγαν χωριστά και δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα (εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ). Δεν ξέρω τι μπορεί να τους χώρισε, δεν ξέρω τι μπορεί να έφταιξε δεν ξέρω………… Αυτό που ξέρω είναι πως το παιδί χωρισμένων γονέων – με καλή οικονομική κατάσταση, με πολύ καλό μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο βρέθηκε την λάθος ώρα (ήταν αργά για ένα παιδί στην ηλικία του αλλά αυτό αν ενδιαφέρει τον νομοθέτη τον ενδιαφέρει μόνο για τα παιδιά του – αν έχει), στο λάθος σημείο (ως πολίτης δεν έχω τίποτα με την περιοχή των Εξαρχείων, αλλά ως πατέρας λίγο είμαι κουμπωμένος).
Η συντεταγμένη πολιτεία, όπως είναι η Ελληνική, έχει την υποχρέωση να μεταφράζει τα αισθήματα των πολιτών σε λογική και τη λογική σε νόμους. Επίκαιρους, ισόνομους και ισότιμους προς όλους τους πολίτες.
Είμαστε και εμείς πολίτες σε αυτήν την πολιτεία. Με την υποχρέωση – δικαίωμα – καθήκον να μεγαλώσουμε σωστά και με ασφάλεια τα παιδιά μας. Δεν δέχομαι λοιπόν την εφεύρεση της φράσης : «ΜΟΝΟΓΕΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ».ΘΈΛΩ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΤΗ ΦΡΑΣΗ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ».
"Ειλικρινά θα ήθελα ποτέ να μην ερχόμουν στη θέση να γράψω σχετικά με το διαζύγιο και τις επιπτώσεις που έχει στην ψυχική, και όχι μόνο, υγεία πρώτα των παιδιών αλλά και των γονέων.
Τελικά όμως για μία ακόμα φορά διαπιστώνω πως τα απροσδόκητα στη ζωή είναι τόσα όσα και τα προσδοκώμενα. Γιατί κανείς όταν παντρεύεται δεν σκέφτεται το διαζύγιο και περισσότερο κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί όταν η οικογένειά του / της, μεγαλώνει, με τη γέννηση παιδιού ή παιδιών.
Θέλω να ξεκινήσω με μία παραδοχή : Στο διαζύγιο φταίνε και οι δύο , άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Δεν είμαι εδώ για να μεταφέρω τις προσωπικές μου εμπειρίες που σίγουρα δεν είναι αντικειμενικές αλλά μόνο προσωπικές.
Όμως ενώ για... το διαζύγιο φταίνε και οι δύο τελικά μακριά από το σπίτι της οικογένειας και από τα παιδιά, είναι κατά κανόνα ο πατέρας. Δεν είναι λίγο αντιφατικό.
«Λύση του έγγαμου βίου κοινή συναινέσει», γράφουν οι δικηγόροι στο ιδιωτικό συμφωνητικό (που ακούστηκε η διάλυση μίας οικογένειας να γίνεται αρχικά με ιδιωτικό συμφωνητικό – η περιουσία κατοχυρώνεται με συμβολαιογραφική πράξη. Είναι φαίνεται πιο σημαντικό από την ψυχική υγεία και την καλλιέργεια της προσωπικότητας και του χαρακτήρα των παιδιών με χωρισμένους γονείς.)
Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένος γιατί δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου τόσες ώρες και μέρες όσες με έχουν ανάγκη.
(Ερώτηση 1η : Ο νομοθέτης πρέπει να απαντήσει αν πιστεύει πως τα παιδιά έχουν εξίσου ανάγκη και τους δύο γονείς.)
Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένος γιατί μαθαίνω τελευταίος (μετά τον παππού, τη γιαγιά, τον θείο, την κολλητή, τη γειτονιά, τον ………. Πως τα παιδιά μου είναι λίγο άρρωστα, λίγο κακόκεφα, λίγο αδιάβαστα στο σχολείο, λίγο αλητάκια, λίγο πειραχτήρια, πως κοιμήθηκαν στη γιαγιά, πως κοιμήθηκαν με τη babysitter πως πως πως λίγο..λίγο..λίγο.. . Μαθαίνω όμως πρώτος αν αργήσω μία μέρα να καταθέσω τη διατροφή.
Είμαι θυμωμένος. Είμαι θυμωμένος γιατί είμαι ο πατέρας του σαββατοκύριακου και όχι ο πατέρας της καθημερινότητας, του διαβάσματος, της καληνύχτας, του μαλώματος, της αυστηρότητας, της ασφάλειας.
(Ερώτηση 2η : Πρέπει να απαντήσει ο νομοθέτης με πιο κριτήριο ορίζει το σαββατοκύριακο ως μέρα συνάντησης των παιδιών με τον πατέρα τους και βέβαια γιατί απαγορεύει στον πατέρα να βλέπει τα παιδιά του καθημερινά στον χώρο τους – δηλαδή στον τόπο κατοικίας τους – δηλαδή στο δωμάτιό τους. Γιατί πρέπει να τα βλέπει μόνο αφού τα πάρει από το σπίτι τους και όχι να μπορεί να τα διαβάζει έστω μία ώρα την ημέρα στο δωμάτιό τους. )
Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί κανένας από την πολιτεία δεν μας κάλεσε και τους δύο γονείς για να μας μιλήσει, να μας ρωτήσει, να μας συμβουλέψει.
Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης προβάλλονται μόνο θέματα με διαζύγια, πατεράδες κακούς, μανιακούς, βίαιους και μάλιστα σε μεσημεριανές ώρες, που και κακό κάνουν στο μυαλό της μητέρας – γυναίκας και τα παρακολουθούν χωρίς κανένα πρόβλημα και παιδιά.
Είμαι οργισμένος. Είμαι οργισμένος γιατί μία χωρισμένη - εργαζόμενη μητέρα απολαμβάνει τη συμπόνια και τη στοργή της πολιτείας και της κοινωνίας, ενώ ο χωρισμένος και εργαζόμενος πατέρας είναι δακτυλοδεικτούμενος ως τον κατά κύριο λόγω υπαίτιο για την κατάντια τις οικογένειάς του.
Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί διαπιστώνω πως μέρα με τη μέρα ο Θεός μου δίνει περισσότερη δύναμη να έχω την ηρεμία μου και να διδάσκω στα παιδιά μου αξίες, έστω και από το τηλέφωνο. Να τηρώ την υπόσχεση μου πως δεν θα ακούσουν ποτέ από το στόμα μου κακιά κουβέντα ούτε για τη μητέρα τους ούτε για κανέναν, κι ας έχω ακούσει πολλά.
Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί ξεκίνησε η προσπάθεια από άξιους ανθρώπους για να αλλάξουν τα πράγματα και μπράβο τους. Πρέπει τώρα όλοι εμείς να δίνουμε το καλύτερο παράδειγμα και καμία αφορμή για να προστατεύσουμε τον αγώνα αυτών των ΑΞΙΩΝ ανθρώπων.
Είμαι χαρούμενος. Είμαι χαρούμενος γιατί πέρασα και τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με τα παιδιά μου και μπόρεσα να τους δώσω όλη μου την καρδιά, και μου έδωσαν με τα μάτια τους όλη μου τη ζωή.
Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί τελείωσαν οι γιορτές και πάλι θα βρεθώ στη μοναξιά του σπιτιού μου και τα παιδιά μου θα λαμβάνουν διαπαιδαγώγηση διαμέσου τηλεφώνου.
Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί ο νομοθέτης δεν υποχρεώνει τους δύο γονείς να έχουν κοινές παραστάσεις μαζί με τα παιδιά τους (κοινές φωτογραφίες στις γιορτές, κοινές συναντήσεις και εξόδους.
(Ερώτηση 3η : Πρέπει να ερωτηθεί ο νομοθέτης πως δίνει ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ την επιμέλεια στην μητέρα αλλά δεν την υποχρεώνει το αυτονόητο ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΤΕΡΗΘΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥΣ.)
Είμαι λυπημένος. Είμαι λυπημένος γιατί ο θάνατος του μικρού Αλέξη από την σφαίρα του αστυνομικού έδωσε το δικαίωμα σε όλους να μιλήσουν για όλα. Κανένας όμως δεν είπε πως είναι παιδί χωρισμένων γονέων. Κανείς δεν είπε πως στο μνημόσυνο οι δύο γονείς πήγαν χωριστά και δεν αντάλλαξαν καμία κουβέντα (εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ). Δεν ξέρω τι μπορεί να τους χώρισε, δεν ξέρω τι μπορεί να έφταιξε δεν ξέρω………… Αυτό που ξέρω είναι πως το παιδί χωρισμένων γονέων – με καλή οικονομική κατάσταση, με πολύ καλό μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο βρέθηκε την λάθος ώρα (ήταν αργά για ένα παιδί στην ηλικία του αλλά αυτό αν ενδιαφέρει τον νομοθέτη τον ενδιαφέρει μόνο για τα παιδιά του – αν έχει), στο λάθος σημείο (ως πολίτης δεν έχω τίποτα με την περιοχή των Εξαρχείων, αλλά ως πατέρας λίγο είμαι κουμπωμένος).
Η συντεταγμένη πολιτεία, όπως είναι η Ελληνική, έχει την υποχρέωση να μεταφράζει τα αισθήματα των πολιτών σε λογική και τη λογική σε νόμους. Επίκαιρους, ισόνομους και ισότιμους προς όλους τους πολίτες.
Είμαστε και εμείς πολίτες σε αυτήν την πολιτεία. Με την υποχρέωση – δικαίωμα – καθήκον να μεγαλώσουμε σωστά και με ασφάλεια τα παιδιά μας. Δεν δέχομαι λοιπόν την εφεύρεση της φράσης : «ΜΟΝΟΓΕΝΕΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ».ΘΈΛΩ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΑΛΛΑ ΘΕΛΩ ΤΗ ΦΡΑΣΗ «ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ».
Λάβαμε το παρακάτω e-mail-καταγγελία στο blog και το παραθέτουμε αυτούσιο, αφαιρώντας μόνο τα ονόματα των δυο δικαστικών λειτουργών (τρομάρα τους) τα οποία είναι στην διάθεση μας...
"Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2008 στις 6 μ.μ. ξύπνησα τον υιό μου λέγοντας του ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στη μητέρα του. Αμέσως άρχισε να παραπονείται ότι δεν θέλει να πάει στο σπίτι της μητέρας του. Όταν διαπίστωσε ότι οι παρακλήσεις του δεν εισακούγονται, άρχισε να κλαίει γοερά και να παρακαλεί να τον πάω στην αστυνομία να τα πει όλα, με την ελπίδα ότι έτσι δεν θα αναγκαστεί να επιστρέψει στη μητέρα του. Αναγκάστηκα να του πω ότι θα πάμε, οπότε ηρέμησε, και τότε πια δεν μπορούσα παρά να κάνω αυτό που του υποσχέθηκα: να τον πάω στην Αστυνομία.
Στην Αστυνομία δήλωσα ότι αδυνατώ και δεν αναλαμβάνω την ευθύνη να επιστρέψω το παιδί σε ένα περιβάλλον όπου το παιδί μου καταγγέλλει ότι κακοποιείται. Ενημερώθηκε η Εισαγγελέας και μου είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και αν δεν επιστρέψει το παιδί στην μητέρα του θα αναγκαστούν να το πάρουν βίαια και να με συλλάβουν.
Επέστρεψα στο... σπίτι με το παιδί, όπου ενημέρωσα τον αστυνομικό υπηρεσίας ότι θα είμαι και του έδωσα και τα τηλέφωνά μου. Εκεί το παιδί δέχθηκε τηλεφώνημα στο κινητό του, που του προμήθευσε η μητέρα του, για να επιστρέψει στο σπίτι. Το παιδί της απάντησε «να πας στην αστυνομία να με πάρεις» και μου έδωσε το τηλέφωνο. Ενημέρωσα την πρώην σύζυγό μου ότι για τους λόγους που ήδη ανέφερα στην από 1.2.2008 αίτησή μου δεν μπορώ να παραδώσω το παιδί.
Γύρω στις 10 μ.μ. ήρθε στο σπίτι η πρώην σύζυγός μου συνοδεία δύο αστυνομικών και όλοι μαζί με το παιδί πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα. Το παιδί κράτησε από το χέρι ο αστυνομικός, μιας και αρνήθηκε να πιάσει το χέρι της μαμάς Εκεί βρισκόταν ήδη από την πλευρά της συζύγου μου η συνήθης συνοδός και μάρτυρας, δικηγόρος Χχχχχχ Χχχχ, μια ξαδέλφη της συζύγου μου ονόματι Χχχχχχ και ο αργότερα ήρθε ο δικηγόρος της πρώην συζύγου μου Χχχχχχ Χχχχ. Μετά από λίγο ήρθε και η μητέρα μου Χχχχχχ Χχχχ
Στην αστυνομία όταν ρωτήθηκα είπα ότι γνωρίζω την απόφαση περί επικοινωνίας με το παιδί, αλλά ως άνθρωπος και πατέρας, αλλά και ως πολίτης, αδυνατώ να παραδώσω ο ίδιος το παιδί στη μητέρα του, αφού σύμφωνα με όσα μου λέει το παιδί και πολλές φορές διαπιστώνω ο ίδιος, κακοποιείται τόσο από την ίδια όσο και από το περιβάλλον της. Είναι ηθικό καθήκον και χρέος μου να υπερασπιστώ το παιδί μου.
Στο αστυνομικό τμήμα το παιδί αρνιόταν ακόμη και να πλησιάσει τη μητέρα του και άρχισε να την κατηγορεί παρουσία όλων των αστυνομικών: ότι τον δέρνει συνέχεια, ότι φέρνει τους φίλους της στο σπίτι, τους βάζει και τον δέρνουν και μετά κοιμάται μαζί τους, ότι τον κλειδώνει στο δωμάτιό του όταν έρχονται οι φίλοι της, ότι τον τιμωρεί βγάζοντάς τον στο μπαλκόνι ή έξω από την πόρτα του σπιτιού και τον αφήνει εκεί για ώρες, ότι τον απειλεί ότι θα τον πετάξει από το μπαλκόνι, ότι κάποια φορά του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό για να τον σφάξει, ότι βάζει τον θείο Χχχχχχ Χχχχ να τον δέρνει, ότι επίσης τον δέρνουν μπροστά της η γιαγιά του (από την μητέρα του – Χχχχχχ Χχχχ), η Χχχχχχ Χχχχ (νταντά της πρώην συζύγου μου) και κάποιος Χχχχχχ (φίλος της πρώην συζύγου μου), το επώνυμο του οποίου αγνοώ. Ταυτόχρονα σε οποιονδήποτε προσπαθούσε να του πει κάτι φώναζε πολύ δυνατά «Αλήθεια λέω!». Ακόμη και στην ερώτηση του δικηγόρου της πρώην συζύγου μου με ποιόν θέλει να μείνει απάντησε έντονα και φωναχτά: «Με τον πατέρα μου!». Η δε μητέρα του το μόνο που του έλεγε ήταν «Έλα, βρε μπουνταλά, τι είναι αυτά που λες!». Σε όλες αυτές τις γοερές εκκλήσεις του παιδιού, στις οποίες λύγισε ακόμη και ένας κρατούμενος στο κρατητήριο της αστυνομίας και έβαλε τα κλάματα, η μητέρα του απαντούσε χωρίς ίχνος συγκίνησης ότι το παιδί έχει υποχρεώσεις και πρέπει την άλλη μέρα να πάει στο σχολείο.
Γύρω στις 11:15 μ.μ. με πληροφόρησαν ότι περιμένουν την Εισαγγελέα να έρθει. Σε λίγο ήρθε και ο Ιάκωβος χαμογελώντας με ανακούφιση και μου είπε ότι έρχεται ο Εισαγγελέας και αυτός θα λύσει το πρόβλημα. Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφέρω ότι ο Ιάκωβος είχε μέχρι την Κυριακή μεγάλη ελπίδα και εμπιστοσύνη στους δικαστές και την αστυνομία και εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια μου ζητούσε να πάμε στο δικαστήριο για να πει στο δικαστή τι τραβάει. Εξ άλλου, όπως ήδη ανέφερα στην από 1.2.2008 αίτησή μου, είχαμε πάει στην αστυνομία μετά από εντονότατες και επίμονες παρακλήσεις του άλλες δύο φορές.
Ξαφνικά και ενώ περιμέναμε την Εισαγγελέα χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο του αστυνομικού υπηρεσίας και κάποιος ρώτησε τι δουλειά κάνει η πρώην σύζυγός μου. Πέντε λεπτά αργότερα μου ανακοινώθηκε ότι η εισαγγελέας διέταξε την κράτησή μου και ότι το παιδί δεν μπορεί να μείνει στο Τμήμα. Τότε και επειδή το παιδί ήταν σε απελπιστική κατάσταση, αντιδικώντας συνεχώς με τη μητέρα του και κατηγορώντας την για ότι του κάνει, αρνούμενος να πλησιάσει τη μητέρα του αλλά και αυτούς που τη συνόδευαν, προσκολλημένος στη γιαγιά του (μητέρα μου) και σε εμένα, ζήτησα να αφήσουν το παιδί να κοιμηθεί το βράδυ στο σπίτι μου με τη μητέρα μου. Παρακάλεσα μάλιστα την πρώην σύζυγό μου να συμφωνήσει προς τούτο. Η απάντησή της, χωρίς ίχνος ευαισθησίας, ήταν ότι το παιδί έχει υποχρεώσεις και πρέπει να πάει στο σχολείο.
Όλη αυτή την ώρα το παιδί ήταν γαντζωμένο στη γιαγιά του και μητέρα μου. Ο αστυνομικός υπηρεσίας κινήθηκε προς το παιδί λέγοντάς του ότι θα πάει στη μητέρα του. Ξαφνικά ο χώρος γέμισε αστυνομικούς που έκαναν κλοιό γύρω από το παιδί. Στο άκουσμα αυτό το παιδί άρχισε να κλαίει και με τρόμο του είπε ότι αν πάει με την μητέρα του θα τον δείρει και τρέχοντας έσπασε τον κλοιό των αστυνομικών, ήρθε και γαντζώθηκε στο λαιμό μου. Όταν ο αστυνομικός ήρθε προς τα εμάς, το παιδί ζήτησε να μείνει μαζί μου στο τμήμα και ο αστυνομικός απάντησε: «η εισαγγελέας είπε ότι ο μπαμπάς σου θα κρατηθεί και εσύ δεν μπορείς να μείνει στο τμήμα». Το παιδί ψάχνοντας μια ελπίδα ζήτησε να πάει με τη γιαγιά του (τη μητέρα μου). Όταν ο αστυνομικός του είπε ότι πρέπει να πάει με τη μητέρα του, το παιδί πάντα κλαίγοντας απελπισμένο και φοβισμένο είπε ότι αν πάει στο σπίτι η μητέρα του ή θα τον δείρει η ίδια ή θα βάλει το θείο Χχχχχχ Χχχχ να τον δείρει. Η μητέρα του του ψέλιζε ότι δεν θα το δείρει και ότι θα πάνε στο σπίτι να φάνε γλυκό και θα κοιμηθούν. Τότε το παιδί κλαίγοντας και φωνάζοντας της ζήτησε δύο φορές να ορκιστεί δυνατά ότι δεν θα τον δείρει, πράγμα που η μητέρα του έκανε. Παρ΄ όλ’ αυτά παρέμενε γαντζωμένος επάνω μου με χέρια και με πόδια. Βλέποντας αυτή την κατάσταση, όντας κρατούμενος και ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε άλλο, του είπα «παιδί μου, σ’ αγαπώ πολύ».
Ο αστυνομικός τον πήρε από την αγκαλιά μου. Το παιδί κατέρρευσε και αφέθηκε με λυγμούς να το οδηγήσει ο αστυνομικός στη μητέρα του. Εκείνη τον πήρε σηκωτό και τον έβγαλε από το Τμήμα.
Όλα τελείωσαν στις 12:10 τα ξημερώματα…
Κρατήθηκα όλο το βράδυ στο τμήμα αγωνιώντας για την τύχη του παιδιού μου από την απρόβλεπτη συμπεριφορά της μητέρας του. Την άλλη μέρα το πρωί οδηγήθηκα στην εισαγγελέα και ορίστηκε ρητή δικάσιμος για τη μήνυση που κατέθεσε η πρώην σύζυγός μου για παραβίαση δικαστικής απόφασης .
Η Εισαγγελέας κα Λιάσου μου είπε ότι δεν με οδηγεί στο αυτόφωρο προκειμένου να εκτονωθεί η κατάσταση. Ζήτησα από την κα Εισαγγελέα την άμεση προστασία του παιδιού και την εφαρμογή του άρθρου 1532 παρ. γ ΑΚ, ξεκινώντας να της περιγράψω τι μου λέει το παιδί ότι περνά και αυτά που συνέβησαν στην αστυνομία. Μου είπε ότι ήταν ενήμερη για όλα από την αστυνομία ήδη από το βράδυ, ότι το άρθρο 1532 ΑΚ έχει καταργηθεί και να απευθυνθώ στην αρμόδια εισαγγελέα ανηλίκων όταν έρθει.
Όλα όσα διαδραματίστηκαν στο αστυνομικό τμήμα αποτελούν συναισθηματική κακοποίηση του παιδιού, η οποία σύμφωνα με όσα μου έλεγαν οι αστυνομικοί έγινε με τις εντολές της Εισαγγελέως κας Λιάσου*. Ουσιαστικά με τις εντολές της η κα Εισαγγελέας κατέστησε ένα παιδί ιδιοκτησιακό αντικείμενο της Χχχχχ Χχχχχ. Ούτε όλα όσα κατήγγειλα ο ίδιος, ούτε όσα φώναζε το παιδί μέσα στο τμήμα κατηγορώντας τη μητέρα του, πολύ δε περισσότερο οι εκκλήσεις και οι λυγμοί του στάθηκαν ικανά για να αντιμετωπισθεί το παιδί σαν άνθρωπος με ανθρώπινα δικαιώματα. Αντίθετα το παιδί κακοποιήθηκε συναισθηματικά, αγνοήθηκε το δικαίωμα της κρίσης και της γνώμης του, του στερήθηκε ακόμη και αυτή η ελπίδα που είχε στη δικαιοσύνη και στους λειτουργούς της. Με τις εντολές της Εισαγγελέως δεν έγινε καμία απολύτως προσπάθεια να προστατευθεί το παιδί από όλα όσα το ίδιο καταμαρτυρούσε φωνάζοντας «Αλήθεια λέω!», αντίθετα το μόνο που επιδιώχθηκε και τελικά επιτεύχθηκε ήταν να οδηγηθεί το παιδί πίσω στο περιβάλλον όπου το ίδιο το παιδί φώναζε ότι κακοποιείται.*
Το βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου 2008 στο αστυνομικό τμήμα Καβάλας καταπατήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού μου, αφού οποίες ουδείς είδε, ουδείς άκουσε ή εξέτασε της καταγγελίες του περί κακοποίησης με αποτέλεσμα την περαιτέρω ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίησή του, και όλα τούτα δυστυχώς με εντολή της Εισαγγελέως.
Αργότερα έμαθα πως η υπεράσπιση των Δικαιωμάτων του 6άχρονου παιδιού μας είχε ανατεθεί στην Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών κα. Χρ****** Φα*****, που το έπραξε με τον παραπάνω τρόπο.
Ακόμα νοιώθω συγκλονισμένος από την... "επαγγελματική ευσυνειδησία" του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Με τη ψυχή μπόρεσε να κάνει την "παραδώσει"
Μέχρι και σήμερα το παιδί παραμένει στο ίδιο περιβάλλον (προφανώς κρίθηκε ικανοποιητικό για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη) και πρόσφατα άρχισε και η παρακολούθηση του από παιδοψυχίατρο.
Ικανή παραμένει και η ψυχιατρικά ασθενής μητέρα (Διπολική). Ικανότερη πάντα από τον υγιή πατέρα!!!
Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν συνεχώς σε όλες τις πόλεις.
Σε ένα τουλάχιστον από αυτά (ήμουν παρόν) μετείχε Δικαστική και Κοινωνική λειτουργός.
Το τη άκουσε ένα 7χρονο παιδί με ψυχολογικά προβλήματα λόγω της χρόνιας κακοποίησης του, για να πεισθεί να επιστρέψει στην ..."μητέρα", είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Όλα αυτά με τις ευλογίες της Εισαγγελέας Πρωτοδικών κα. Κα*********."
«Ο Νόμος αν δεν είναι η εύρεση του πραγματικού, δεν είναι νόμος αλλά τυραννικόν πρόσταγμα».
ΠΛΑΤΩΝ
"Την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2008 στις 6 μ.μ. ξύπνησα τον υιό μου λέγοντας του ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει στη μητέρα του. Αμέσως άρχισε να παραπονείται ότι δεν θέλει να πάει στο σπίτι της μητέρας του. Όταν διαπίστωσε ότι οι παρακλήσεις του δεν εισακούγονται, άρχισε να κλαίει γοερά και να παρακαλεί να τον πάω στην αστυνομία να τα πει όλα, με την ελπίδα ότι έτσι δεν θα αναγκαστεί να επιστρέψει στη μητέρα του. Αναγκάστηκα να του πω ότι θα πάμε, οπότε ηρέμησε, και τότε πια δεν μπορούσα παρά να κάνω αυτό που του υποσχέθηκα: να τον πάω στην Αστυνομία.
Στην Αστυνομία δήλωσα ότι αδυνατώ και δεν αναλαμβάνω την ευθύνη να επιστρέψω το παιδί σε ένα περιβάλλον όπου το παιδί μου καταγγέλλει ότι κακοποιείται. Ενημερώθηκε η Εισαγγελέας και μου είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε και αν δεν επιστρέψει το παιδί στην μητέρα του θα αναγκαστούν να το πάρουν βίαια και να με συλλάβουν.
Επέστρεψα στο... σπίτι με το παιδί, όπου ενημέρωσα τον αστυνομικό υπηρεσίας ότι θα είμαι και του έδωσα και τα τηλέφωνά μου. Εκεί το παιδί δέχθηκε τηλεφώνημα στο κινητό του, που του προμήθευσε η μητέρα του, για να επιστρέψει στο σπίτι. Το παιδί της απάντησε «να πας στην αστυνομία να με πάρεις» και μου έδωσε το τηλέφωνο. Ενημέρωσα την πρώην σύζυγό μου ότι για τους λόγους που ήδη ανέφερα στην από 1.2.2008 αίτησή μου δεν μπορώ να παραδώσω το παιδί.
Γύρω στις 10 μ.μ. ήρθε στο σπίτι η πρώην σύζυγός μου συνοδεία δύο αστυνομικών και όλοι μαζί με το παιδί πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα. Το παιδί κράτησε από το χέρι ο αστυνομικός, μιας και αρνήθηκε να πιάσει το χέρι της μαμάς Εκεί βρισκόταν ήδη από την πλευρά της συζύγου μου η συνήθης συνοδός και μάρτυρας, δικηγόρος Χχχχχχ Χχχχ, μια ξαδέλφη της συζύγου μου ονόματι Χχχχχχ και ο αργότερα ήρθε ο δικηγόρος της πρώην συζύγου μου Χχχχχχ Χχχχ. Μετά από λίγο ήρθε και η μητέρα μου Χχχχχχ Χχχχ
Στην αστυνομία όταν ρωτήθηκα είπα ότι γνωρίζω την απόφαση περί επικοινωνίας με το παιδί, αλλά ως άνθρωπος και πατέρας, αλλά και ως πολίτης, αδυνατώ να παραδώσω ο ίδιος το παιδί στη μητέρα του, αφού σύμφωνα με όσα μου λέει το παιδί και πολλές φορές διαπιστώνω ο ίδιος, κακοποιείται τόσο από την ίδια όσο και από το περιβάλλον της. Είναι ηθικό καθήκον και χρέος μου να υπερασπιστώ το παιδί μου.
Στο αστυνομικό τμήμα το παιδί αρνιόταν ακόμη και να πλησιάσει τη μητέρα του και άρχισε να την κατηγορεί παρουσία όλων των αστυνομικών: ότι τον δέρνει συνέχεια, ότι φέρνει τους φίλους της στο σπίτι, τους βάζει και τον δέρνουν και μετά κοιμάται μαζί τους, ότι τον κλειδώνει στο δωμάτιό του όταν έρχονται οι φίλοι της, ότι τον τιμωρεί βγάζοντάς τον στο μπαλκόνι ή έξω από την πόρτα του σπιτιού και τον αφήνει εκεί για ώρες, ότι τον απειλεί ότι θα τον πετάξει από το μπαλκόνι, ότι κάποια φορά του έβαλε το μαχαίρι στο λαιμό για να τον σφάξει, ότι βάζει τον θείο Χχχχχχ Χχχχ να τον δέρνει, ότι επίσης τον δέρνουν μπροστά της η γιαγιά του (από την μητέρα του – Χχχχχχ Χχχχ), η Χχχχχχ Χχχχ (νταντά της πρώην συζύγου μου) και κάποιος Χχχχχχ (φίλος της πρώην συζύγου μου), το επώνυμο του οποίου αγνοώ. Ταυτόχρονα σε οποιονδήποτε προσπαθούσε να του πει κάτι φώναζε πολύ δυνατά «Αλήθεια λέω!». Ακόμη και στην ερώτηση του δικηγόρου της πρώην συζύγου μου με ποιόν θέλει να μείνει απάντησε έντονα και φωναχτά: «Με τον πατέρα μου!». Η δε μητέρα του το μόνο που του έλεγε ήταν «Έλα, βρε μπουνταλά, τι είναι αυτά που λες!». Σε όλες αυτές τις γοερές εκκλήσεις του παιδιού, στις οποίες λύγισε ακόμη και ένας κρατούμενος στο κρατητήριο της αστυνομίας και έβαλε τα κλάματα, η μητέρα του απαντούσε χωρίς ίχνος συγκίνησης ότι το παιδί έχει υποχρεώσεις και πρέπει την άλλη μέρα να πάει στο σχολείο.
Γύρω στις 11:15 μ.μ. με πληροφόρησαν ότι περιμένουν την Εισαγγελέα να έρθει. Σε λίγο ήρθε και ο Ιάκωβος χαμογελώντας με ανακούφιση και μου είπε ότι έρχεται ο Εισαγγελέας και αυτός θα λύσει το πρόβλημα. Στο σημείο αυτό οφείλω να αναφέρω ότι ο Ιάκωβος είχε μέχρι την Κυριακή μεγάλη ελπίδα και εμπιστοσύνη στους δικαστές και την αστυνομία και εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια μου ζητούσε να πάμε στο δικαστήριο για να πει στο δικαστή τι τραβάει. Εξ άλλου, όπως ήδη ανέφερα στην από 1.2.2008 αίτησή μου, είχαμε πάει στην αστυνομία μετά από εντονότατες και επίμονες παρακλήσεις του άλλες δύο φορές.
Ξαφνικά και ενώ περιμέναμε την Εισαγγελέα χτύπησε το τηλέφωνο στο γραφείο του αστυνομικού υπηρεσίας και κάποιος ρώτησε τι δουλειά κάνει η πρώην σύζυγός μου. Πέντε λεπτά αργότερα μου ανακοινώθηκε ότι η εισαγγελέας διέταξε την κράτησή μου και ότι το παιδί δεν μπορεί να μείνει στο Τμήμα. Τότε και επειδή το παιδί ήταν σε απελπιστική κατάσταση, αντιδικώντας συνεχώς με τη μητέρα του και κατηγορώντας την για ότι του κάνει, αρνούμενος να πλησιάσει τη μητέρα του αλλά και αυτούς που τη συνόδευαν, προσκολλημένος στη γιαγιά του (μητέρα μου) και σε εμένα, ζήτησα να αφήσουν το παιδί να κοιμηθεί το βράδυ στο σπίτι μου με τη μητέρα μου. Παρακάλεσα μάλιστα την πρώην σύζυγό μου να συμφωνήσει προς τούτο. Η απάντησή της, χωρίς ίχνος ευαισθησίας, ήταν ότι το παιδί έχει υποχρεώσεις και πρέπει να πάει στο σχολείο.
Όλη αυτή την ώρα το παιδί ήταν γαντζωμένο στη γιαγιά του και μητέρα μου. Ο αστυνομικός υπηρεσίας κινήθηκε προς το παιδί λέγοντάς του ότι θα πάει στη μητέρα του. Ξαφνικά ο χώρος γέμισε αστυνομικούς που έκαναν κλοιό γύρω από το παιδί. Στο άκουσμα αυτό το παιδί άρχισε να κλαίει και με τρόμο του είπε ότι αν πάει με την μητέρα του θα τον δείρει και τρέχοντας έσπασε τον κλοιό των αστυνομικών, ήρθε και γαντζώθηκε στο λαιμό μου. Όταν ο αστυνομικός ήρθε προς τα εμάς, το παιδί ζήτησε να μείνει μαζί μου στο τμήμα και ο αστυνομικός απάντησε: «η εισαγγελέας είπε ότι ο μπαμπάς σου θα κρατηθεί και εσύ δεν μπορείς να μείνει στο τμήμα». Το παιδί ψάχνοντας μια ελπίδα ζήτησε να πάει με τη γιαγιά του (τη μητέρα μου). Όταν ο αστυνομικός του είπε ότι πρέπει να πάει με τη μητέρα του, το παιδί πάντα κλαίγοντας απελπισμένο και φοβισμένο είπε ότι αν πάει στο σπίτι η μητέρα του ή θα τον δείρει η ίδια ή θα βάλει το θείο Χχχχχχ Χχχχ να τον δείρει. Η μητέρα του του ψέλιζε ότι δεν θα το δείρει και ότι θα πάνε στο σπίτι να φάνε γλυκό και θα κοιμηθούν. Τότε το παιδί κλαίγοντας και φωνάζοντας της ζήτησε δύο φορές να ορκιστεί δυνατά ότι δεν θα τον δείρει, πράγμα που η μητέρα του έκανε. Παρ΄ όλ’ αυτά παρέμενε γαντζωμένος επάνω μου με χέρια και με πόδια. Βλέποντας αυτή την κατάσταση, όντας κρατούμενος και ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε άλλο, του είπα «παιδί μου, σ’ αγαπώ πολύ».
Ο αστυνομικός τον πήρε από την αγκαλιά μου. Το παιδί κατέρρευσε και αφέθηκε με λυγμούς να το οδηγήσει ο αστυνομικός στη μητέρα του. Εκείνη τον πήρε σηκωτό και τον έβγαλε από το Τμήμα.
Όλα τελείωσαν στις 12:10 τα ξημερώματα…
Κρατήθηκα όλο το βράδυ στο τμήμα αγωνιώντας για την τύχη του παιδιού μου από την απρόβλεπτη συμπεριφορά της μητέρας του. Την άλλη μέρα το πρωί οδηγήθηκα στην εισαγγελέα και ορίστηκε ρητή δικάσιμος για τη μήνυση που κατέθεσε η πρώην σύζυγός μου για παραβίαση δικαστικής απόφασης .
Η Εισαγγελέας κα Λιάσου μου είπε ότι δεν με οδηγεί στο αυτόφωρο προκειμένου να εκτονωθεί η κατάσταση. Ζήτησα από την κα Εισαγγελέα την άμεση προστασία του παιδιού και την εφαρμογή του άρθρου 1532 παρ. γ ΑΚ, ξεκινώντας να της περιγράψω τι μου λέει το παιδί ότι περνά και αυτά που συνέβησαν στην αστυνομία. Μου είπε ότι ήταν ενήμερη για όλα από την αστυνομία ήδη από το βράδυ, ότι το άρθρο 1532 ΑΚ έχει καταργηθεί και να απευθυνθώ στην αρμόδια εισαγγελέα ανηλίκων όταν έρθει.
Όλα όσα διαδραματίστηκαν στο αστυνομικό τμήμα αποτελούν συναισθηματική κακοποίηση του παιδιού, η οποία σύμφωνα με όσα μου έλεγαν οι αστυνομικοί έγινε με τις εντολές της Εισαγγελέως κας Λιάσου*. Ουσιαστικά με τις εντολές της η κα Εισαγγελέας κατέστησε ένα παιδί ιδιοκτησιακό αντικείμενο της Χχχχχ Χχχχχ. Ούτε όλα όσα κατήγγειλα ο ίδιος, ούτε όσα φώναζε το παιδί μέσα στο τμήμα κατηγορώντας τη μητέρα του, πολύ δε περισσότερο οι εκκλήσεις και οι λυγμοί του στάθηκαν ικανά για να αντιμετωπισθεί το παιδί σαν άνθρωπος με ανθρώπινα δικαιώματα. Αντίθετα το παιδί κακοποιήθηκε συναισθηματικά, αγνοήθηκε το δικαίωμα της κρίσης και της γνώμης του, του στερήθηκε ακόμη και αυτή η ελπίδα που είχε στη δικαιοσύνη και στους λειτουργούς της. Με τις εντολές της Εισαγγελέως δεν έγινε καμία απολύτως προσπάθεια να προστατευθεί το παιδί από όλα όσα το ίδιο καταμαρτυρούσε φωνάζοντας «Αλήθεια λέω!», αντίθετα το μόνο που επιδιώχθηκε και τελικά επιτεύχθηκε ήταν να οδηγηθεί το παιδί πίσω στο περιβάλλον όπου το ίδιο το παιδί φώναζε ότι κακοποιείται.*
Το βράδυ της 3ης Φεβρουαρίου 2008 στο αστυνομικό τμήμα Καβάλας καταπατήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα του παιδιού μου, αφού οποίες ουδείς είδε, ουδείς άκουσε ή εξέτασε της καταγγελίες του περί κακοποίησης με αποτέλεσμα την περαιτέρω ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίησή του, και όλα τούτα δυστυχώς με εντολή της Εισαγγελέως.
Αργότερα έμαθα πως η υπεράσπιση των Δικαιωμάτων του 6άχρονου παιδιού μας είχε ανατεθεί στην Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών κα. Χρ****** Φα*****, που το έπραξε με τον παραπάνω τρόπο.
Ακόμα νοιώθω συγκλονισμένος από την... "επαγγελματική ευσυνειδησία" του Αξιωματικού Υπηρεσίας. Με τη ψυχή μπόρεσε να κάνει την "παραδώσει"
Μέχρι και σήμερα το παιδί παραμένει στο ίδιο περιβάλλον (προφανώς κρίθηκε ικανοποιητικό για την ψυχοκοινωνική του ανάπτυξη) και πρόσφατα άρχισε και η παρακολούθηση του από παιδοψυχίατρο.
Ικανή παραμένει και η ψυχιατρικά ασθενής μητέρα (Διπολική). Ικανότερη πάντα από τον υγιή πατέρα!!!
Παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν συνεχώς σε όλες τις πόλεις.
Σε ένα τουλάχιστον από αυτά (ήμουν παρόν) μετείχε Δικαστική και Κοινωνική λειτουργός.
Το τη άκουσε ένα 7χρονο παιδί με ψυχολογικά προβλήματα λόγω της χρόνιας κακοποίησης του, για να πεισθεί να επιστρέψει στην ..."μητέρα", είναι πέρα από κάθε φαντασία.
Όλα αυτά με τις ευλογίες της Εισαγγελέας Πρωτοδικών κα. Κα*********."
«Ο Νόμος αν δεν είναι η εύρεση του πραγματικού, δεν είναι νόμος αλλά τυραννικόν πρόσταγμα».
ΠΛΑΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου