Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

Η ΠΑΤΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ

ΣΤΑΣΗ:…ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
Γράφει, η κοινωνιολόγος
Διονυσία Τριπολίτου
dionisia@otenet.gr

Γιορτάσαμε την ημέρα της μητέρας.

Μητέρα, μάνα, μαμά η μεγάλη αυτή κυρία που μπορεί κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να τα βγάλει πέρα. Είπαμε πολλά και διαβάσαμε άλλα τόσα. ΄Οπως μου εντόπισε μία φίλη, «δεν δίνεται η απαιτούμενη προσοχή για τον ρόλο του πατέρα».

Αλήθεια είναι! Δεν καταλαβαίνω και εγώ γιατί πρέπει η μέρα του πατέρα να γιορτάζεται ξεχωριστά. Θα σας διευκρινίσω γιατί το λέω αυτό:

Η πατρότητα είναι σε μεταβατικό στάδιο. Ο John Gottman στο
βιβλίο « Η συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών» (Ελληνικά Γράμματα, Σ.196), γράφει:

«Για να κατανοήσουμε περισσότερο τη σημασία ενός πατέρα ο οποίος είναι ενεργά συμμέτοχος και συναισθηματικά παρών για τα παιδιά του, ας δούμε για λίγο πώς άλλαξε η μορφή της οικογένειας με το πέρασμα του χρόνου. Για αρκετές γενιές στο παρελθόν, ο πατέρας είχε πάψει να αποτελεί την πρωταρχική πηγή υγείας και ευημερίας των παιδιών του, για να μεταβληθεί- σε πολλές περιπτώσεις- σε κάτι επιφανειακό. Τα υψηλά ποσοστά διαζυγίων και οι γεννήσεις παιδιών από ανύπαντρες μητέρες είχαν σαν αποτέλεσμα πολλά παιδιά να ζουν χωρίς τον πατέρα τους. Γι΄αυτά ο πατέρας είναι ο άνδρας που «ήταν εδώ και έφυγε» ή εκείνος που υποτίθεται ότι πληρώνει τη διατροφή αλλά συχνά δεν το κάνει».

Οι ιστορικοί τοποθετούν την αφετηρία αυτής της αλλαγής διακόσια χρόνια πριν, με την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης, όταν οι άνδρες άρχισαν να περνούν τις μέρες μακριά από τις γυναίκες και τα παιδιά τους. Χρειάστηκε όμως να φθάσουμε στην δεκαετία του 1960 για να δεχτεί η πατριαρχική οικογένεια ένα ισχυρότατο πλήγμα από τις εξελίξεις στην οικονομία και το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα. Την εποχή εκείνη οι γυναίκες άρχισαν να εντάσσονται μαζικά, με αριθμούς που κατέρριπταν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, στο εργατικό δυναμικό». «Οι
αλλαγές αυτές αχρήστευσαν ως πεπαλαιωμένες τόσο τις παραδοσιακές υποθέσεις και θεωρίες για την πατρότητα όσο και αυτούς που κέρδιζαν το ψωμί της οικογένειας», γράφει ο ιστορικός Robert L. Griswold.Την ίδια στιγμή ο θεσμός του γάμου υπονομεύτηκε σε μεγάλο βαθμό. Τα ποσοστά των διαζυγίων υπερδιπλασιάστηκαν. Χωρίς τους δεσμούς του γάμου, πολλοί από τους πατέρες αποποιούνται ολοκληρωτικά των ευθυνών τους για τα παιδιά. Συνεχίζει ο Gottman, «Κατά ειρωνικό τρόπο, η αποποίηση των πατρικών ευθυνών συντελείτε σε μία στιγμή που ανοίγουν πολλές νέες ευκαιρίες για μία προσωπική και γεμάτη οικειότητα ανάμιξη των ανδρών στη ζωή των παιδιών τους, ευκαιρίες που δυστυχώς εκμεταλλεύονται λίγοι».΄Εχει δίκιο, οι μελέτες δείχνουν ότι οι σημερινοί πατέρες-ειδικά σε οικογένειες στις οποίες και οι δύο σύζυγοι έχουν επαγγελματική δραστηριότητα- φροντίζουν περισσότερο τα παιδιά τους απ΄ ότι οι προηγούμενες γενιές. Ο πατέρας σήμερα συμμετέχει περισσότερο στη γέννηση του παιδιού του, ζητά γονικές άδειες και ευέλικτο ωράριο εργασίας, μειώνει τις ώρες εργασίας του προκειμένου να αφιερώσει χρόνο στα παιδιά του.

Η γυναίκα-μάνα οφείλει κατά την γνώμη μου ν΄αφήσει δημιουργικό χώρο στον άνδρα σύντροφο-πατέρα. Αλλιώς πέφτει στην «παγίδα» των δικαιωμάτων και κατακτήσεών της. Ο πατέρας καλά κάνει σήμερα και διεκδικεί τα δικά του δικαιώματα. Αυτό είναι ενθαρρυντικό γιατί μέσα από τις εξαιρέσεις διαπιστώνεις τον κανόνα. ΄Ενας κανόνας του υποτιθέμενου «τέρατος» ο οποίος χρήσιμα πρέπει να ανατραπεί. Αλλιώς ενθαρρύνουμε την αντιπαλότητα ανάμεσα στα δύο φύλλα και βυθιζόμαστε ολοσχερώς στην περίεργη και καταστρεπτική πάλη μας με την φύση.

Στην χώρα μας που είδη διαπιστώνουμε την υπογεννητικότητα πρέπει νααποφασίσουμε ότι δεν έχουμε περιθώρια να αγνοούμε την πραγματικότητα. Είναι εύκολο να κατανοήσουμε ότι χρειαζόμαστε και οι δύο για να κάνουμε οικογένεια.
΄Οποια άλλη επιθυμία μας έχει να κάνει σε προσωπικές ατομιστικές αποφάσεις, που δεν είναι υποχρεωμένα τα παιδιά να πληρώνουν εφόρου ζωής…