Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στό σπίτι

 Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στόσπίτι

Του Βίκτωρος Κοντονάτσιου, τ. Σχολ. Συμβούλου Π.Ε.

Στίς περισσότερες ἑλληνικές οἰκογένειες θεωροῦν ὅτι ἡ σημαντικότερη βοήθεια τῶν γονιῶν στήν ἀγωγή τῶν παιδιῶν τους εἶναι ἡ φροντίδα γιά τή σωστή σωματική ἀνάπτυξη καί ὑγεία καί ἡ βοήθεια νά πᾶνε καλά στά μαθήματά τους. Τή φροντίδα αὐτή τήν ἀναλαμβάνουν σέ σημαντικότατο ποσοστό οἱ μητέρες. Συνήθως οἱ πατεράδες ἀρκοῦνται σέ μία παρακολούθηση τῆς ὅλης προσπάθειας, ἔχοντας ἐμπιστοσύνη στή μητέρα τῶν παιδιῶν τους.

Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα ὅμως στό σπίτι εἶναι πολύ πιό σημαντικός ἀπό ὅσο ἐκτιμᾶται ἀπό τήν παραπάνω ἀντίληψη. Εἶναι ἐξίσου ἀπαραίτητος, ὅπως καί τῆς μητέρας, καί ἀναντικατάστατος. Ἡ πολύ σωστή καί ἀναμφισβήτητη ἀντίληψη γιά τήν ἰσότητα τῶν δύο φύλων δέν πρέπει νά ὁδηγεῖ στή σκέψη τῆς ὁμοιότητάς τους. Ὑπάρχουν ἀνδρικά καί γυναικεῖα πρότυπα. Καί εἶναι διαφορετικά μεταξύ τους. Γιά τή σωστή ἀγωγή τῶν παιδιῶν στήν οἰκογένεια χρειάζεται καί τό ἀνδρικό καί τό γυναικεῖο πρότυπο. Καί ἔχει τό κάθε πρότυπο τά δικά του χαρακτηριστικά. Καί εἶναι λάθος ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ κόρη χρειάζεται τό γυναικεῖο πρότυπο καί ὁ γιός τό ἀνδρικό.

Ὁ πατέρας θά δώσει σ᾿ ὅλη τήν οἰκογένεια τό πρότυπο τῆς δύναμης τοῦ χαρακτήρα, τῆς αὐτοπεποίθησης, τῆς σταθερότητας κάποιων ἀξιῶν, τῆς δημιουργικότητας καί ἀποτελεσματικότητας τῶν ἐνεργειῶν, τῆς ἀντοχῆς στίς δυσκολίες, τῆς σιωπηλῆς παραδοχῆς, τῆς ἐμπιστοσύνης στίς ἀτομικές δυνάμεις, τῶν λίγων λόγων, τῆς σοβαρότητας. Αὐτός θά δώσει τό σωστό ἀνδρικό πρότυπο γιά ἔγκριση καί μίμηση στό γιό καί γιά θαυμασμό καί σωστή ἐπιλογή μελλοντικοῦ συντρόφου στήν κόρη. Ἡ αὐτοπεποίθηση τῆς ἀτομικότητας τοῦ δυνατοῦ πατέρα εἶναι ἐκείνη πού θά ὁδηγήσει τά παιδιά στήν ἀνεξαρτητοποίηση καί ἀπελευθέρωση. Ἡ αὐθεντικότητά του δέν θά γοητεύει δεσμευτικά καί σαγηνευτικά καί δέν θά παραλύει γοητευτικά τή δημιουργία ἀνεξαρτήτων καί διαφορετικῶν ἀτομικοτήτων. Ἀπό τόν πατέρα θά μάθουν νά μή διστάζουν νά διαφωνοῦν καί νά ἀμφισβητοῦν τίς ἐπιλογές τῶν ἄλλων, ὅσο κι ἄν αὐτοί οἱ ἄλλοι ἐπικρατοῦν μέσα στήν κοινωνία, ἄν οἱ ἴδιοι δέν συμφωνοῦν.

Ὁ πατέρας θά ὁδηγεῖ καί θά καθοδηγεῖ μέ τή ζωή του, μέ τό παράδειγμά του. Δέν θά διδάσκει μέ λόγια. Δέν θά κάνει κήρυγμα. Δέν θά κουράζει νουθετώντας. Δέν θά πουλάει σοφία. Θά ἀκτινοβολεῖ ὡριμότητα, θά ἐκπέμπει ἀνδρισμό, γενναιότητα, ἐμπιστοσύνη. Δέ θά κάνει βίαιες καί ἀνακλαστικές ἐνέργειες. Θά εἶναι ἡ ἤρεμη δύναμη τοῦ ἀσάλευτου βράχου.

Ὁ ρόλος τοῦ πατέρα εἶναι διαφορετικός ἀπό τῆς μητέρας. Ὁ πατέρας διδάσκει ὄχι κυρίως μέ λόγια. Διδάσκει μέ ἔργα, διδάσκει μέ τήν παρουσία του στό σπίτι, διδάσκει μέ ὅσα κάνει ἀλλά καί μέ ὅσα ἀποφεύγει νά κάνει, ἄν καί τά μπορεῖ, ἀκριβῶς γιατί εἶναι ὁ πατέρας στό σπίτι. Γιατί ἔτσι εἶναι σίγουρος ὅτι κάποτε καί ὁ γιός του καί ἡ κόρη του θά τοῦ ποῦνε ὅσα ἔγραψε σέ ἐφημερίδα σέ ἕνα ποίημά του μέ τόν παράξενο τίτλο «Σ᾿ εὐχαριστῶ, πατέρα, γιά ἐκεῖνα πού δέν ἔκανες» ἕνα ἀμερικανόπουλο, σάν μνημόσυνο τοῦ πατέρα του, πού σκοτώθηκε στόν πόλεμο τῆς Κορέας:

«Θυμᾶσαι τή μέρα πού ἔβρεχε καί μοῦ ἔλεγες νά μήν βγῶ γιατί θά ἀρρωστήσω; Ἐγώ βγῆκα καί ἀρρώστησα. Περίμενα νά μέ μαλώσεις, μά δέν τό ἔκανες. Θυμᾶσαι πού ἔπαιζα ὥς τό βράδυ κι ἄς μέ φώναζες πολλές φορές νά διαβάσω καί μηδενίστηκα στό διαγώνισμα τῆς ἄλλης μέρας; Νόμιζα πώς θά μέ μάλωνες καί θά μοῦ ἔλεγες: Σοῦ τό εἶχα πεῖ. Μά δέν τό εἶπες. Θυμᾶσαι ὅταν μοῦ εἶπες νά μήν τρέχω στό σπίτι, γιατί θά σπάσω τά κρυστάλλινα πού ἦταν στό τραπέζι; Δέ σ᾿ ἄκουσα καί ἔτρεχα καί ἔπεσα στό τραπέζι καί τά ἔσπασα ὅλα. Νόμιζα πώς θά μέ ἔδερνες ἀλύπητα. Μά δέν τό ἔκανες. Ὑπάρχουν χιλιάδες τέτοια πράγματα, μπαμπά μου, πού δέν τά ἔκανες. Περίμενα νά γυρίσεις ἀπό τόν πόλεμο νά σοῦ τά πῶ. Μά δέ γύρισες».