«Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα», είχε γράψει το 2007 στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές.
Κάποια μέρα, πριν λίγα χρόνια ένα παιδί ρώτησε τον πατέρα του: «Μπαμπά θες να… τρέξεις μαζί μου στο Μαραθώνιο;». «Ναι», απάντησε εκείνος και χωρίς να σκεφτεί το πρόβλημα καρδιάς που αντιμετώπιζε ξεκίνησε τις προπονήσεις. Πράγματι έτρεξαν.
«Μπαμπά, θες να τρέξουμε μαζί στον μαραθώνιο;», τον ρώτησε τον επόμενο χρόνο.«Θέλω», του είπε πάλι ο 53χρονος. Και ξαναέτρεξαν.
«Μπαμπά, θες να λάβουμε μέρος στο Iron Man;». (Πρόκειται για μια από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες. 4 χιλιόμετρα κολύμπι, 180 χιλιόμετρα ποδήλατο και 42 χιλιόμετρα τρέξιμο). «Ναι, παιδί μου», του είπε και το έκανε.
Η ιστορία αυτή δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για πραγματικότητα και δεν είναι απλά ένα «χατίρι» του πατέρα προς το παιδί, αλλά για την συγκινητική ιστορία των Dick και Rick Hoyt. Ο γιος, που σήμερα είναι 40 ετών και τότε ήταν περίπου 20, είναι τετραπληγικός και χωρίς τον μπαμπά του δεν μπορούσε να τρέξει.
Ο 71χρονος σήμερα πατέρας, πραγματικός ήρωας, αψήφησε το πρόβλημα του και ξεπέρασε τα όρια.Έτρεξε σπρώχνοντας το καρότσι του γιου του. Κολύμπησε κουβαλώντας τον μέσα σε μια βάρκα που είχε δέσει στους ώμους. Έκανε ποδήλατο, έχοντας μπροστά το καρότσι του γιου του. Και τα κατάφεραν!
Αν αυτό δεν είναι ζωντανό παράδειγμα, ότι «ο άνθρωπος όλα τα μπορεί», τότε ποιο είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου