Βγάζουν από μέσα μας αυτό που πραγματικά
είμαστε. Είναι τα μικρά μαγικά πλασματάκια (δεν είναι μπλε) που μπορούν να μας
κάνουν και πάλι να νιώσουμε ελεύθεροι. Είναι η αφορμή να κυλιστούμε και πάλι
στο χώμα και να γυρίσουμε σπίτι μουντζουρωμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια. Ο άνδρας
είναι γεννημένος να τα πηγαίνει καλά με τα μικρά παιδιά... το έχει μέσα
του! Μην βιαστείς όμως να κλείσεις εκκλησία και στέφανα... Αυτό
δεν σημαίνει πως είμαστε έτοιμοι να αποκτήσουμε το δικό μας παιδί!
Μένουμε πάντα παιδιά...
Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα να
πληκτρολογώ αυτό το άρθρο παίζει στο μυαλό μου το τραγουδάκι εκείνης της παλιάς
ελληνικής ταινίας "Όσο έχουμε τα νιάτα, νιάτα... Μ' ένα όμορφο τραγούδι,
μένουμε πάντα παιδιά"! Άνδρες ίσον Μεγάλα παιδιά... χμ! "Μια
ακόμη δικαιολογία για να εξηγήσουμε την ανωριμότητα" θα μου πεις. Σκέψου
το όμως λίγο καλύτερα: Πόσους άνδρες έχεις γνωρίσει που δεν γουστάρουν
ακόμη να παίζουν pro; Δείξε μου έναν άνδρα που δεν τρελαίνεται στην
ιδέα να κανονίσει να παίξει μπάλα με τους κολλητούς του. Κι ας έχει γίνει η
κοιλιά μας σαν μπάλα ποδοσφαίρου... Κι ας βαριόμαστε να γυμναστούμε μια σταλιά.
(*οι εξαιρέσεις είναι πάντα εκεί για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα!).
Εντόπισε έναν άνδρα που να μην τα έχει καταφέρει με ένα μικρό παιδί:
- Όχι να το βάλει να κοιμηθεί. Αλλά να
παίξει μαζί του μέχρι εξαντλήσεως, με αποτέλεσμα στο τέλος να πέσει
"ξερό".
- Όχι για να το ταΐσει. Αλλά για να κάνει
το φαγητό παιχνίδι κι έτσι ο μπόμπιρας να φάει όοοολο του το φαΐ χωρίς να το
καταλάβει.
Με ένα μαγικό τρόπο μπορώ να μιλήσω στη γλώσσα του, να το καταλάβω. Το τονίζω... όχι αν έχει πυρετό ή δεν είναι καλά. Αλλά θα βρω τι θα το έκανε να ξετρελαθεί από τη χαρά του και να μην ξεκολλά από πάνω μου. Όσες φορές βρέθηκα σε παρέα με κάποιο ανηψάκι ή μικρό παιδί φίλου, κατέληξα στο γκαζόν να κυλιέμαι σαν παιδί! Και με ένα μαγικό τρόπο αυτό συμβαίνει σχεδόν με όλους τους άνδρες. Επικοινωνούμε σαν ίσος προς ίσο... σαν να μιλάμε τη δική μας γλώσσα!
Πες μου που πουλάνε πατρικά φίλτρα!
Ξαφνικά βλέπω το βλέμμα του θαυμασμού στα
μάτια σου. Λιώνεις που με παρακολουθείς να αφιερώνω τόσο χρόνο στα παιδιά.
"Τι γλυκό! Μα δεν θα γίνει φοβερός πατέρας;"... Μπάστα
κοπελιά! Μιλάμε για το ανηψάκι μου. Το μικρό του κολλητού μου. Όχι για δικό μου
παιδί. Μην μπερδεύεσαι. Ξεχνάς κάτι πολύ σημαντικό. Η λέξη
πατέρας δεν είναι συνώνυμη του Λούνα Παρκ.
Αν γίνω πατέρας θα πρέπει να μπορώ να κάνω ένα εκατομμύριο πράγματα εκτός από το να αφουγκράζομαι ένα παιδί και να παίζω ασταμάτητα μαζί του. Άλλωστε όλα εκείνα τα πιτσιρίκια που είναι φιλαράκια μου, στο τέλος της ημέρας θα πάνε στον μπαμπά τους και τη μαμά τους. Σε εκείνους θα γκρινιάξουν, εκείνοι θα πρέπει να τα κοιμήσουν. Εκείνοι να τα ντύσουν, να τα ταΐσουν! Εγώ θα γυρίσω στο σπιτάκι μου και θα κοιμηθώ ήσυχος!
Είναι ζήτημα εργοστασιακής κατασκευής. Μια γυναίκα είναι φτιαγμένη από απαρχής κόσμου και ζωής με το μητρικό φίλτρο. Εγώ πάλι μάλλον θα πρέπει να κοιτάξω να το αγοράσω μαζί με το γαμπριάτικο κοστούμι. Όχι, δεν ισχυρίζομαι πως δεν θέλω παιδιά. Αλλά δεν είναι ένα θέλω εγκατεστημένο στο λογισμικό μου από την αρχή. Χτίζεται μέσα μου με τα χρόνια, μέσα σε μια σταθερή μακροχρόνια σχέση, ίσως πολλές φορές και πολύ μετά τα 30.
Εγώ πότε θα γίνω πατέρας;
Πριν λοιπόν κάνεις ΤΗΝ κουβέντα για το που
πάει αυτή η σχέση, φρόντισε να μην βάλεις σαν επιχείρημα την καλή σχέση μου με
τα παιδιά. Δεν πιάνει... Εκείνο που θα σου δώσει το σήμα πως πάμε για
καροτσάκια και σαλιάρες είναι η σχέση που έχω μαζί σου και μόνο αυτή. Το πόσο
έχει ωριμάσει μέσα μου για να με κάνει να σκέφτομαι το επόμενο βήμα. Γιατί εγώ
δεν σκέφτομαι την ημέρα του γάμου μου για το γαμπριάτικο κοστούμι και το
τραπέζι της δεξίωσης. Όταν σκεφτώ το γάμο θα το κάνω γιατί αποφάσισα πως θέλω
να κάνω το μεγάλο βήμα. Να βγω από το club των εργένηδων και να κάνω
οικογένεια. Kids Included....
Toυ Λευτέρη Σαββίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου