Είμαστε ποτέ έτοιμοι να μεγαλώσουμε παιδιά;

Είμαστε ποτέ έτοιμοι να μεγαλώσουμε παιδιά;

Γράφει η Τίνα Κουλουφάκου

(δημοσιογράφος)

Ποιος είναι, άραγε, ο «καλός γονιός» και σε ποια ηλικία κατακτάται η «ωριμότητα» για τη δημιουργία απογόνων; Στην πραγματικότητα, κανείς δεν είναι ποτέ έτοιμος να μεγαλώσει παιδιά. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, λένε οι γνωρίζοντες.

Κάποτε, όταν ήμουν ακόμα πολύ μικρή, πίστευα πως ο καλύτερος τρόπος για να διασφαλίσεις το υγιές μεγάλωμα των παιδιών θα ήταν η σύσταση κάποιας επιτροπής που θα εξετάζει την ψυχική και νοητική υγεία των γονέων, ώστε να τους δίνει κάποια ειδική άδεια για να αποκτήσουν παιδιά. Κάτι σαν την άδεια οδήγησης, ας πούμε. Κατόπιν, όταν μεγάλωσα λίγο (και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο φασισμός είναι πολυεπίπεδος), άλλαξα γνώμη, δίχως, ωστόσο, να καταφέρω να βρω μια ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα.

Όταν ήρθε η ώρα να αποκτήσω παιδιά, και μόνο η ιδέα μού προκαλούσε απανωτές κρίσεις πανικού. Μα εγώ είμαι η ίδια παιδί!
● Πώς θα καταφέρω να παραμερίσω τον εγωισμό μου (αντί να χαίρομαι τη σεζλόνγκ, θα πρέπει τώρα να κυνηγάω ένα τέρας πάνω κάτω);
● Πώς θα διασφαλίσω τον προσωπικό μου χώρο (τι διάολο θέλει αυτό το πιανάκι στη μέση του σαλονιού) και χρόνο (θέλω να ξενυχτήσω σ’ ένα κλαμπ κι όχι στο προσκεφάλι ενός εμπύρετου σπόρου);

Έπειτα από 6 χρόνια μητρότητας στα όρια της ταλαιπωρίας και έπειτα από πολλαπλές επισκέψεις στην παιδοψυχολόγο της γειτονιάς μου, επαναφέρω το μέγα ερώτημα: Είμαστε ποτέ έτοιμοι να μεγαλώσουμε παιδιά;

Η παιδοψυχολόγος Μαρία Κοπακάκη αναλαμβάνει να με βοηθήσει να δω τη μεγάλη αλήθεια. Θα πονέσει, αλλά (αν δε με πεθάνει) θα με βγάλει πιο δυνατή. «Σε ό,τι αφορά αυτό με τη σύσταση …επιτροπής η ιδέα παραπέμπει στις πρακτικές της ευγονικής (υποχρεωτική στείρωση ατόμων με νοητικά ελλείμματα και ψυχικές νόσους). Είναι πάρα πολύ δύσκολο να ορίσει κανείς συγκεκριμένα και με λίγα λόγια τα κριτήρια που συνιστούν τον “καλό γονιό”, πόσο μάλλον να τα “μετρήσει”, ώστε να χορηγήσει σε ορισμένους ανθρώπους “δίπλωμα γονέα” και να το στερήσει από κάποιους άλλους.

Ο «αρκετά καλός γονιός»

»Γενικά, καλός γονιός είναι ο ψυχικά υγιής, ισορροπημένος άνθρωπος, που αντλεί ικανοποίηση από τη ζωή του και γνωρίζει καλά τον εαυτό του. Όντας ο ίδιος πλήρης, είναι ικανός να συντονιστεί με τις ανάγκες του παιδιού, να το φροντίσει με ζεστασιά και ενσυναίσθηση, να του δώσει ζωτικό συναισθηματικό χώρο να αναπνεύσει, να του δείξει το δρόμο βάζοντάς του τα όρια που χρειάζεται για να μη χαθεί. Ακόμα και αυτός όμως, ο –υπερβολικά γενικός και δυσπρόσιτος για τους περισσότερους από εμάς– ορισμός είναι στατικός και δεν εμπεριέχει τη διαρκή μας ικανότητα να εξελισσόμαστε και να προχωράμε ως άνθρωποι, άρα και ως γονείς», μου λέει.

Σκέφτομαι τον σπουδαίο ψυχαναλυτή παιδιών, τον D. Winnicott, που αναιρώντας την προσδοκία για τελειότητα μιλάει για τον «αρκετά καλό γονιό», στο βλέμμα του οποίου «καθρεφτίζεται» το βρέφος, ώστε να δομήσει τον εαυτό του. Μέσα από τις μικροστιγμές απουσίας και έλλειψης άψογου συντονισμού, το βρέφος πρωτογεύεται υγιείς «δόσεις» στέρησης και αναπτύσσει την ανεξαρτησία του. Ο «αρκετά καλός γονιός», τέλειος μέσα στην ατέλειά του, παραχωρεί στον εαυτό του το δικαίωμα να αποτυγχάνει και να κάνει λάθη, κοινωνώντας το ίδιο μήνυμα και στο παιδί: ότι δε χρειάζεται να είναι τέλειο για να το αγαπούν.

Τα προσωπικά βιώματα

Η Μαρία Κοπακάκη μου λέει πως πυξίδα μας στην ανατροφή των παιδιών είναι τα βαθιά χαραγμένα βιώματα της παιδικής μας ηλικίας, που ενεργοποιούνται ασυνείδητα όταν κρατάμε το δικό μας μωρό στην αγκαλιά. Κάποιες φορές επαναλαμβάνουμε τυφλά τις ίδιες εμπειρίες, άλλοτε προσπαθούμε απεγνωσμένα να πράξουμε τα αντίθετα. «Για παράδειγμα, εκείνος που βασανίστηκε από ελλείψεις και συναισθηματική απουσία πνίγει και υπερπροστατεύει ή ζητά ασυνείδητα από το παιδί να καλύψει τα δικά του κενά· εκείνος που μεγάλωσε μέσα σε αυστηρότητα αδυνατεί να βάλει τα όρια που χρειάζονται κτλ.».

Το «πεπρωμένον φυγείν αδύνατον» λοιπόν; «Όχι απόλυτα. Η απόκτηση αυτογνωσίας, η επαφή με τα βαθύτερα κομμάτια του εαυτού μας, μας βοηθά να βλέπουμε το παιδί πιο καθαρά και όχι μόνο μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των παιδικών μας βιωμάτων. Πολλοί δρόμοι μάς οδηγούν εκεί:
● Ένας απ’ αυτούς είναι η ψυχοθεραπεία.
● Άλλος περνά μέσα από τις σχέσεις που δημιουργούμε στην πορεία της ζωής μας, μέσα από τις οποίες μπορεί να αποκτήσουμε διαφορετικές εμπειρίες και άρα να κάνουμε νέες συναισθηματικές εγγραφές.
● Ο τρίτος μπορεί να είναι και η ίδια η σχέση με το παιδί, που μας φέρνει μπροστά στους άλυτους κόμπους της δικής μας ιστορίας και μας αναγκάζει να βρούμε λύσεις».

Κι εγώ που κοιτούσα γύρω μου και νόμιζα ότι κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι γονείς... «Κατά μία έννοια, όλοι είμαστε “γεννημένοι γονείς”. Αυτός είναι ο βιολογικός μας προορισμός και είμαστε εξελικτικά εφοδιασμένοι με τις βασικές δεξιότητες που απαιτούνται για την ανατροφή ενός παιδιού. Τα παιδιά, άλλωστε, είναι εξαιρετικά ανθεκτικά πλάσματα και μπορούν ακόμα και με πολύ λίγα, με τα βασικά, να επιβιώσουν. Το να είμαστε και “καλοί γονείς”, που θα μεγαλώσουν ψυχικά υγιή, λειτουργικά, ευτυχισμένα παιδιά, βέβαια, είναι άλλη ιστορία», εξηγεί η Μαρία Κοπακάκη.

Πρέπει να «θυσιάζεται»;

Και αυτή η «άλλη ιστορία» είναι που βασανίζει τους περισσότερους γονείς. Ποιος είναι ο καλός γονιός; Τι τον κάνει καλό; Ο καλός γονιός είναι εκείνος που γίνεται θυσία για το παιδί του;

«Αν είναι αυτός που γίνεται θυσία, τότε, ναι, ίσως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι πιο πρόθυμοι να κάνουν κάτι τέτοιο από άλλους. Οι άνθρωποι, βέβαια, αυτοί –οι προσανατολισμένοι στη φροντίδα των άλλων– δε γεννιούνται έτσι αλλά πλάθονται σταδιακά, μέσα από το δικό τους μεγάλωμα και τις εμπειρίες στην οικογένεια που ανατράφηκαν. Αυτοί, όμως, είναι συνήθως οι γονείς που τα παιδιά τούς νιώθουν στερημένους και δυστυχείς. Όταν το παιδί αισθάνεται ότι ο γονιός του δεν είναι καλά, δυσκολεύεται πολύ να προχωρήσει τη δική του ζωή. Παίρνει το ίδιο το ρόλο του γονιού, αντιστρέφοντας τους ρόλους και παραμελώ-ντας τις συναισθηματικές του ανάγκες, προκειμένου να στηρίξει το γονιό, ή προκαλεί μέσα από αντίδραση, ακόμα και με εμπλοκή σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, προκειμένου να φέρει στην επιφάνεια τη δυσλειτουργία της οικογένειας.

»Όχι, λοιπόν. Καλός γονιός είναι εκείνος που είναι καλά μέσα του. Εκείνος που φροντίζει τον εαυτό του, που είναι ευτυχισμένος στη σχέση με το σύντροφό του (αν μιλάμε για ζευγάρι και όχι για τις μονογονεϊκές οικογένειες –μπορεί κανείς να είναι καλά με τον εαυτό του, αλλά και καλός γονιός, χωρίς να είναι απαραίτητα μέσα σε σχέση). Είναι γεμάτος, προκειμένου να έχει να “δώσει”».

Ένας τέτοιος γονιός δε «γεννιέται» αλλά γίνεται. Το σημείο εκκίνησης μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα, όμως ο δρόμος είναι ανοιχτός για όλους μας.

Η κατάλληλη ηλικία

Πολύ συχνά με απασχολεί η σωστή ηλικία για να αποκτήσεις ένα παιδί. Ίσως γιατί εγώ τα απέκτησα ως μεσήλικη πλέον. «Η σωστή ηλικία είναι διαφορετική για τον καθένα. Κάποιοι δε φτάνουν ποτέ στη σωστή ηλικία. Σημαντικό είναι ακόμα το να έχεις εκπληρώσει κάποιους στόχους ζωής, ώστε να μη νιώθεις ότι η απόκτηση παιδιού ανέκοψε την πορεία σου και να διατηρείς πικρία απέναντί του. Για να είναι κανείς επαρκής ως γονιός, πρέπει να έχει μεγαλώσει, να έχει βγει σ’ ένα βαθμό από το ρόλο του παιδιού, να διαθέτει αρκετή συναισθηματική ωριμότητα ώστε να μπορεί να δει το παιδί του ως μία ξεχωριστή οντότητα με ιδιαίτερες ανάγκες και επιθυμίες, και όχι να προβάλλει πάνω του δικές του ανάγκες και ανεκπλήρωτα όνειρα. Να γνωρίζει αρκετά καλά τον εαυτό του, ώστε να μπορέσει η ματιά του να χωρέσει και τον “άλλο”.

»Από την άλλη μεριά, μεγαλώνοντας παιδιά, μεγαλώνουμε κι εμείς. Ψηλαφίζουμε τα κενά μας, αγγίζουμε παλιά, ανεπούλωτα τραύματα, μετράμε τις δυνάμεις μας, μαθαίνουμε, εξελισσόμαστε, ζούμε χαρές, παίρνουμε ικανοποίηση, ξεπερνάμε εμπόδια, θυμώνουμε, ματαιωνόμαστε, αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες των δικών μας γονιών, ταυτιζόμαστε και διαφοροποιούμαστε από εκείνους, τους συγχωρούμε για τα λάθη τους», ολοκληρώνει η Μαρία Κοπακάκη.

Συμπέρασμα

Και καταλήγουμε στις προϋποθέσεις, που τελικά είναι πολύ απλές και ανθρώπινες:
● Να θέλουμε ένα παιδί και να το ονειρευόμαστε.
● Να είμαστε καλά με τον εαυτό μας και με το σύντροφό μας (αν αυτός υπάρχει).
● Να έχουμε αυτογνωσία.
● Να αναγνωρίζουμε ότι ποτέ δε θα γίνουμε τέλειοι και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας με τα λάθη του.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Έψιλον» της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ (19.09.2010) με τον ίδιο τίτλο.

Γιατί τόσος ακραίος σεξισμός; Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;

Διάβασε το παρακάτω:

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231188188

Σύμφωνα με την ελληνική δικαιοσύνη και φαντάζομαι και νομοθεσία, ένα βρέφος (0-3 ετών) μπορεί να ζει ακόμα και στις τραγικές φυσικές και ψυχολογικές συνθήκες της φυλακής προκειμένου να μην ανατεθεί σε κάποιο ίδρυμα η ανατροφή-επιμέλειά του, μακριά από τον γονιό του. Ταυτόχρονα αναγνωρίζεται το δικαίωμα της γυναίκας που έχει καταδικαστεί για πλημμέλημα ή και κακούργημα να ασκήσει τον ζωογόνο και πραγματικά αναμορφωτικό ρόλο της μητέρας (τουλάχιστον έτσι ελπίζω εγώ ως ανθρωπιστής), χωρίς να θεωρείται μη κατάλληλη να αναθρέψει ένα παιδί ή τουλάχιστον λιγότερο κατάλληλη από ένα ίδρυμα. Ή να μη θεωρείται βλαπτικό για το συμφέρον του βρέφους να μεγαλώνει στη φυλακή με μια καταδικασμένη μητέρα.

  

Γιατί λοιπόν ένα δικαστήριο αφαιρεί την δυνατότητα ανατροφής-επιμέλειας ένας νομοταγής απόλυτα κατάλληλος διαζευγμένος πατέρας για το παιδί του σχολικής ηλικίας (όπως αναγνωρίζει το ίδιο το δικαστήριο στην ίδια την απόφασή του γράφοντας ότι "το αγαπάει, και το φροντίζει κτλ, κτλ" - αλλά δίνει πάντα αποκλειστική επιμέλεια μόνο στην μητέρα), και να έχει μόνο το δικαίωμα επικοινωνίας μαζί του, όπως έχει δικαίωμα και ο φυλακισμένος για το παιδί του, ή το φυλακισμένο παιδί για τον γονιό του;

Γιατί τόσος ακραίος σεξισμός; Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά; Γιατί ένας νομοταγής πολίτης έχει λιγότερα δικαιώματα από έναν φυλακισμένο; Από πότε η φυλακή είναι κατάλληλο μέρος για την ανατροφή ενός βρέφους; Πως θα σας φαινόταν πατέρες να έχουν τα παιδιά τους στην φυλακή; (αν είναι ποτέ δυνατόν!)  

   

ΑΙΝΕΙΑΣ

Πώς τα παιδιά θα αποκτήσουν το θάρρος της γνώμης τους

Πώς τα παιδιά θα αποκτήσουν το θάρρος της γνώμης τους

Αν με ρωτήσεις «τι είναι πιο σημαντικό να αναπτύξουν τα παιδιά σου σε επίπεδο συμπεριφοράς;», η απάντησή μου είναι μία και ξεκάθαρη: «Να έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Να μπορούν δηλαδή να μιλούν με σαφήνεια για να εκφράσουν και να υπερασπιστούν τις απόψεις τους, για να μοιραστούν τις επιθυμίες τους, για να προστατεύσουν τον εαυτό τους αν χρειαστεί».  

"Tραγούδι αγάπης", έργο της Liz Welch

Κι ενώ υποτίθεται έχω αυτή την ξεκάθαρη άποψη και  καλλιεργώ τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, διαπιστώνω καθημερινά ότι στέλνω αντιφατικά μηνύματα στα ίδια μου τα παιδιά: Από τη μια θέλω να μιλάνε και να εκφράζονται, αλλά από την άλλη συχνά ενοχλούμαι όταν βομβαρδίζομαι με τις απορίες τους! Από τη μία επιδιώκω να συζητάμε για θέματα που τα απασχολούν, από την άλλη δεν έχω αρκετή υπομονή και χρόνο  να τους αφιερώσω, ούτε μου αρέσει να με φέρνουν σε αμηχανία μεταφέροντας σε τρίτους  τις συζητήσεις μας!

Γι΄ αυτό αλλάζω  συνειδητά συμπεριφορά. Σταματάω  να βάζω όρους στην επικοινωνία με τα παιδιά μου. Αν θέλω να αποχτήσουν πράγματι το θάρρος της γνώμης τους χρειάζεται να τους επιτρέψω να μάθουν να μιλούν. Κι εγώ χρειάζεται να τα βοηθήσω, όπως τα βοήθησα να μάθουν να πάνε τουαλέτα, να ντύνονται και να λύνουν ασκήσεις αριθμητικής.

Η λέξη κλειδί είναι «εκπαίδευση». Και υπομονή, για να εδραιωθούν οι νέες συμπεριφορές όχι μόνο από τα παιδιά αλλά και από μας, τους ίδιους τους γονείς. Ακολουθούν ορισμένες προτάσεις, για διευκόλυνση της διαδικασίας «εκπαίδευση στην έκφραση»:

Ξεκαθαρίζουμε  στα παιδιά ότι έχουν κάθε δικαίωμα να μιλάνε:

 1. Όταν δεν καταλαβαίνουν κάτι

Τα «μυστήρια» του κόσμου αναστατώνουν τα παιδιά που συχνά έχουν την ανάγκη για εξηγήσεις και διευκρινίσεις. Τους μαθαίνουμε να λένε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί…..» ή «θα μου εξηγήσεις γιατί…..;», «μπορείς να με βοηθήσεις να καταλάβω γιατί….;»

2. Όταν χρειάζονται βοήθεια

Τα παιδιά έχουν πολύ συχνά ανάγκη τη βοήθειά μας για να κατεβάσουν τα βιβλία τους από το πάνω ράφι, για να λύσουν ένα πρόβλημα στα μαθηματικά, για να χειριστούν τη φιλονικία με ένα φίλο τους, δεκάδες θέματα που μπορούν να προκύψουν μέσα από την καθημερινότητά τους, ανάλογα με τη φάση ανάπτυξης που βρίσκονται.

"Καμηλοπαρδάλεις" από την Εddie Art

3. Όταν θέλουν κάτι

Ναι, είναι υγιές ένα παιδί να έχει επιθυμίες. Είναι επίσης υγιές να ζητάει αυτό που επιθυμεί. Και να αντιληφθεί μέσα από την επικοινωνία με τους γονείς του ότι όταν ζητά κάτι δεν σημαίνει ότι θα το αποκτήσει κιόλας. Αν είναι αποδεκτή στα πλαίσια της οικογένειας η έκφραση των επιθυμιών και η ανοιχτή συζήτηση γύρω από αυτές, είναι πιθανό να αποφύγουμε τις συμπεριφορές γκρίνιας που επιστρατεύουν τα παιδιά για να αναγκάσουν τους γονείς να υπακούσουν στις επιθυμίες τους.

Μερικές φορές τα παιδιά χρειάζεται να  μάθουν απλώς να περιμένουν . Για παράδειγμα, κατά περίπτωση, λέμε :«Μπορείς να φας το γλυκό μετά το φαγητό» ή «φαίνεται να θέλεις πολύ να πάρεις καινούργιο υπολογιστή. Εχεις κάποιο σχέδιο για την αποπληρωμή του; Πώς μπορείς να συνεισφέρεις;».

4. Όταν  έχουν διαφορετικές προτιμήσεις

Συνήθιζα παλιότερα να επιλέγω πράγματα (ρούχα, φαγητά, δραστηριότητες) για λογαριασμό των  παιδιών μου και στη συνέχεια δυσανασχετούσα όταν δεν τους άρεσαν. Εμαθα  λοιπόν να τα ρωτάω και να λαμβάνω υπόψη τις προτιμήσεις τους. Τώρα πια συζητάω μαζί τους, ενθαρρύνοντάς τα να μιλήσουν για ό,τι δεν τους αρέσει.

Το νόημα βρίσκεται στο να αντιληφθούν ότι – στο μέτρο του δυνατού – οι απόψεις τους, τα «ναι» και τα «όχι» τους, είναι σεβαστές στην πράξη. Και όταν τα παιδιά νιώσουν ότι είναι δικαίωμά τους η επιλογή, αποκτούν σταδιακά την αυτοπεποίθηση να διεκδικούν ό,τι επιθυμούν.

5. Όταν ο προσωπικός τους χώρος παραβιάζεται

Θυμάμαι σαν παιδί πόσο με ενοχλούσε που οι γονείς μου έκαναν αλλαγές στο δωμάτιό μου χωρίς να με ρωτήσουν. Ή όταν «έπρεπε» να δεχτώ το αγκάλιασμα και το φιλί μιας θείας, που δεν είχα στην πραγματικότητα καμία διάθεση ούτε καν να πλησιάσω.

Το κεφάλαιο «προσωπικός χώρος» είναι κεφαλαιώδους σημασίας και είναι απολύτως σημαντικό να ενθαρρύνουμε το παιδί μας να εκφράζει την αντίθεσή του και να νιώθει άνετα να αρνηθεί την προσωπική επαφή. Κι εμείς να σεβόμαστε το «όχι» του.

Όταν το παιδί νιώθει ότι το «όχι» του είναι σεβαστό μέσα στην οικογένεια θα έχει το θάρρος να προστατεύσει τον εαυτό σου και σε πιο επικίνδυνες καταστάσεις.

  6. Όταν έχουν μια ιδέα

Ο δημιουργικός νους των παιδιών έχει απίστευτες δυνατότητες. Ενθαρρύνουμε την επικοινωνία, την έκφραση, το μοίρασμα της αστείρευτης φαντασίας τους, απολαμβάνουμε μαζί τους την ομορφιά μέσα από τη ματιά τους, χαιρόμαστε κοντά τους την ανακάλυψη του καινούργιου!

7. Όταν εκφράζουν τη γνώμη τους

Για να πιστέψουν ότι η γνώμη τους μετράει, χρειάζεται να τα ρωτάμε σε τακτική βάση:«Τι γνώμη έχεις για …..;», «Τι νομίζεις ότι είναι χρήσιμο για να καταφέρουμε να…..;», «Τι πιστεύεις για…..;». Εννοείται ότι δίνουμε βάση σε ό,τι λένε και δεν κλείνουμε τα αυτιά μας όταν εκφράζουν τις απόψεις τους  ούτε κάνουμε κάτι άλλο όταν μας μιλάνε.

8. Όταν δέχονται μια ευθεία ερώτηση

Πόσο συχνά απαντάτε σε ερωτήσεις τρίτων για λογαριασμό του παιδιού σας; «Πώς είσαι Μαρία;» ρωτάει η κυρία. «Είναι λίγο ντροπαλή σήμερα» απαντάει αμέσως η αμήχανη μάνα, πριν η κόρη της προλάβει καλά καλά να ακούσει την ερώτηση. Ποιο είναι το μήνυμα για τη Μαρία; «Η φωνή σου δεν είναι σημαντική, δεν υπάρχει λόγος να ακουστεί. Εγώ θα φροντίσω τα πάντα».

9. Όταν κάποιος κινδυνεύει

Εδώ μιλάμε για άμεση αντίδραση στον κίνδυνο. Μαθαίνουμε στα παιδιά την κρισιμότητα τού να μιλήσουν αμέσως, μόλις αντιληφθούν κάτι επικίνδυνο: «Ο Νίκος χρειάζεται βοήθεια», «μαμά, κίνδυνος!». 

"Fairy expectation" από την Kathleen McElfish

10. Όταν νιώθουν θυμωμένα, φοβισμένα, πληγωμένα ή αναστατωμένα

Η έκφραση των συναισθημάτων, ειδικά των επώδυνων, ανακουφίζει τα παιδιά, όπως και τους μεγάλους. Τα βοηθάμε να  δώσουν όνομα σε ό,τι αισθάνονται:«Όταν ανέβηκα στην σκάλα φοβήθηκα ότι θα πέσω κι άρχισα να κλαίω», «κανένα παιδί δεν ήθελε να καθίσει μαζί μου στο θρανίο κι αυτό με πλήγωσε», «λυπήθηκα που έβαψα με λαδομπογιά το αγαπημένο μου μπλουζάκι». 

Μερικές φορές, ειδικά τα μικρά παιδιά, είναι αναστατωμένα και δεν  είναι εύκολο να εκφράσουν ό,τι νιώθουν. Εδώ βοηθάμε: «Μου φαίνεσαι πραγματικά αναστατωμένος. Θέλεις να μου πεις τι έγινε με τον αδελφό σου;». Η ερώτησή μας θα δώσει το έναυσμα να ξεχυθεί από μέσα του το συναίσθημα.

Προσοχή: Να μην κάνουμε το κλασικό λάθος να υποτιμήσουμε το γεγονός, ακυρώνοντας άθελά μας τη σπουδαιότητα όσων νιώθει. Να μην του πούμε ότι υπερβάλλει , το παρακάνει κλπ. Απεναντίας, με την ήρεμη  στάση μας δείχνουμε ότι η έκφραση των συναισθημάτων είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής.

11. Όταν έχουν να μοιραστούν μια όμορφη εμπειρία

Παρά τις δυσκολίες, η ζωή είναι όμορφη! Τα παιδιά νιώθουν πηγαία τη γνήσια χαρά της ανακάλυψης καθημερινά και είναι υπέροχο να μεγαλώσουν τιμώντας την ομορφιά, το μοίρασμα, την επικοινωνία μέσα από τη γλυκιά πλευρά της ζωής. Μια στάση ευγνωμοσύνης και αναγνώρισης του καλού μέσα στην οικογένεια είναι ένα πανίσχυρο εφόδιο για να νιώσουν δυνατά και ευλογημένα από το ξεκίνημα της ζωής.

Στην πράξη όλα τα παραπάνω είναι πραγματική πρόκληση για κάθε γονιό.  Ότι κι αν λέμε στα παιδιά, αυτό που τελικά θα μετρήσει είναι η ίδια μας η συμπεριφορά!

Πηγές: 1.  T. Haller & C. Moorman The 10 Commitments, Parenting with purpose(Personal Power Press, 2004), 2. Lori Randun, Guilt free parenting dvd. 

Γονικές άδειες ανεξάρτητα οικογενειακής κατάστασης και εργασιακής σχέσης

Γονικές άδειες ανεξάρτητα οικογενειακής κατάστασης και εργασιακής σχέσης

Αλλαγές στο καθεστώς της γονικής άδειας έρχονται με το νέο σχέδιο νόμου που έφερε το υπουργείο Εργασίας και ενέκρινε το υπουργικό. 
Όπως προβλέπεται:...

·        Γονική άδεια 4 μηνών με αποδοχές, από 3 που είναι σήμερα και

·        μέχρι 6 χρόνια χωρίς αποδοχές, από 3,5 που είναι σήμερα θα μπορούν να λαμβάνουν οι γονείς Δικαίωμα της γονικής άδειας έχει πλέον κάθε εργαζόμενος, ο οποίος έχει συμπληρώσει ένα χρόνο προϋπηρεσία στον ίδιο εργοδότη, ανεξάρτητα από την οικογενειακή του κατάσταση, εκτός από την περίπτωση που έχει στερηθεί ολικά τη γονική μέριμνα.

·        Εάν ο ένας γονέας πεθάνει ή του αφαιρεθεί η γονική μέριμνα ή δεν έχει κάνει αναγνώριση του παιδιού τότε η γονική άδεια ανατροφής χορηγείται στο διπλάσιο στον άλλο γονέα.

·        Σε περίπτωση που υπάρχουν πολλά παιδιά, το δικαίωμα των γονέων είναι αυτοτελές για το καθένα από αυτά με την προϋπόθεση να έχει μεσολαβήσει 1 χρόνος πραγματικής απασχόλησης στον ίδιο εργοδότη από τη λήξη της άδειας που δόθηκε για το προηγούμενο παιδί.

·        Μετά τη λήξη της γονικής άδειας ο εργαζόμενος γονέας έχει το δικαίωμα να επιστρέψει στη θέση εργασίας του και σε περίπτωση που τον απολύσουν επειδή ζητά η έκανε χρήση της γονικής άδειας τότε η απόλυση είναι άκυρη.

·        Για όσο διάστημα οι εργαζόμενοι λείπουν από τη δουλειά τους, λόγω γονικής άδειας, οι εργοδότες οφείλουν να υπολογίζουν το χρόνο αυτό ως πραγματική εργασία που δεν επηρεάζει τις αποδοχές τους και τη χορήγηση της ετήσιας άδειας και του επιδόματος αδείας.

·        Στην περίπτωση που και οι δύο γονείς απασχολούνται στον ίδιο εργοδότη, μπορούν να επιλέξουν ποιος από τους δύο θα προηγηθεί στην άσκηση του δικαιώματος.

Επίσης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι έκτακτες και σοβαρές ανάγκες των γονέων παιδιών που πάσχουν από νεοπλασματικές ασθένειες ή άλλη εξίσου σοβαρή νόσο, μέχρι την ηλικία των 18 ετών, καθιερώνεται ειδική άδεια διάρκειας δέκα ημερών, με αποδοχές, κατ΄ έτος, χωρίς άλλη προϋπόθεση.
Οι ρυθμίσεις περιλαμβάνουν όλους τους εργαζόμενους, άνδρες και γυναίκες που αποκτούν παιδιά ή έχουν υιοθετήσει ή αναδέχονται παιδιά εώς 6 ετών και που απασχολούνται στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τους ΟΤΑ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα με οποιαδήποτε σχέση απασχόλησης, συμπεριλαμβανομένων των συμβάσεων μερικής απασχόλησης και ορισμένου χρόνου των συμβάσεων ή σχέσεων μέσω επιχείρησης προσωρινής απασχόλησης, της έμμισθης εντολής ανεξάρτητα από τη φύση των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Παιχνίδια στο σπίτι!!!

Παιχνίδια στο σπίτι!!!

Όταν τα χρήματα λιγοστεύουν η εφευρετικότητα και η φαντασία πρέπει να περισσεύει!
Σας προτείνω κάποιες ακόμη ιδέες για παιχνίδια που στήνονται γρήγορα, απλά, με οικονομικά υλικά και ενισχύουν δεξιότητες λειτουργικής αλληλεπίδρασης και επικοινωνίας.

  Ας φορέσουμε μάσκες

Στόχοι

·         Ενισχύεται η προσοχή στις εκφράσεις του προσώπου

·         Ενισχύεται η βλεμματική επαφή

Σενάριο παιχνιδιού
Χρησιμοποιείτε διάφορες μάσκες που αρέσουν στο παιδί. Η μαμά/ ο μπαμπάς κάθεται απέναντι στο παιδί σε θέση πρόσωπο με πρόσωπο. Αφού καλύψει το πρόσωπό του με μία μάσκα μιλάει με θεατρικό τρόπο αλλοιώνοντας τη φωνή του. Στη συνέχεια πιάνει την επόμενη μάσκα και ακολουθεί την ίδια διαδικασία. Κάθε φορά που αποκαλύπτει το πρόσωπό του, το παιδί εκφράζει την έκπληξή του και εστιάζει το ενδιαφέρον του στο πρόσωπο και τα μάτια. Η μαμά/ο μπαμπάς ενθαρρύνει το παιδί να εμπλακεί στη διαδικασία, βάζοντας πρώτα ο ίδιος μια μάσκα και στη συνέχεια ενθαρρύνοντας το παιδί να κάνει το ίδιο.

Παραλλαγές
Διαφοροποίηση υλικού (καπέλα, μπογιές με τις οποίες να βάφουμε στο πρόσωπό μας διάφορα σχέδια, γυαλιά, μουστάκια,περούκες κ.α. ).

  Ας φουσκώσουμε μπαλόνια!

Στόχοι

·         Ανάπτυξη της προσοχής του παιδιού στο άλλο πρόσωπο

·         Ενίσχυση της αυθόρμητης βλεμματικής επαφής

·         Ανταλλαγή συναισθημάτων ενθουσιασμού, χαράς

Σενάριο παιχνιδιού
Καθόμαστε πολύ κοντά στο παιδί σε θέση πρόσωπο με πρόσωπο.
Α) Φουσκώνετε το μπαλόνι και πλησιάζετε το πρόσωπο του παιδιού. Στη συνέχεια αφήνετε τον αέρα από το μπαλόνι να γαργαλήσει ελαφρώς το λαιμό του παιδιού. Ακολουθεί η ίδια διαδικασία καθώς το παιδί αναμένει την επανάληψη.
Αν το παιδί δεν αντιδράσει πιάνετε το χέρι του παιδιού και το κατευθύνετε στο μπαλόνι. Κάνετε αρκετές επαναλήψεις και προσπαθείτε να προκαλέσετε την προσοχή του παιδιού, πλησιάζοντας το μπαλόνι πολύ κοντά στο πρόσωπό του.
Β) Σε επόμενες επαναλήψεις, και αν το παιδί δεν τρομάζει από τους ήχους του μπαλονιού, μπορείτε να προκαλέσετε διαφορετικούς ήχους με το μπαλόνι. Αν το παιδί αγγίξει το μπαλόνι, μπορείτε να συνεχίσετε τον ήχο όσο κρατάει το άγγιγμα. Σταματάτε όταν το χεράκι του απομακρυνθεί.
Γ) Μία άλλη άσκηση είναι να μετράτε δυνατά 1-2-3 και να αφήνετε το φουσκωμένο μπαλόνι να φεύγει στο χώρο. Το παιδί μπορεί να πάει να φέρει το μπαλόνι και να επαναλάβετε τη δραστηριότητα αρκετές φορές προκαλώντας το παιδί να σας κοιτάξει αυθόρμητα με παύσεις μετά το μέτρημα (δηλ. 1-2-3/ παύση/ το παιδί περιμένει να αφήσετε το μπαλόνι/ σας κοιτά στιγμιαία και το αφήνετε).

   Περπατάμε πάνω στις καρέκλες!

Στόχοι

·         Ανάπτυξη της προσοχής του παιδιού στις εκφράσεις του προσώπου

·         Ανάπτυξη της εξωλεκτικής επικοινωνίας

·         Ενίσχυση της αυθόρμητης βλεμματικής επαφής

Σενάριο παιχνιδιού
Α) Ο μπαμπάς/η μαμά τοποθετεί σε μια ευθεία γραμμή (στη σειρά) μερικές καρέκλες και λέει στο παιδί να ανέβει στην πρώτη καρέκλα. Αρχικά, κρατάτε το χέρι του παιδιού για να το κατευθύνετε να πατήσει από τη μία καρέκλα στην άλλη. Σκοπός του παιχνιδιού είναι ότι σε κάθε βήμα για την επόμενη καρέκλα, το παιδί θα πρέπει να πάρει το σήμα ή μια έκφραση προσώπου από εσάς. Είναι πολύ σημαντική η αναζήτηση αυτού του σήματος από το παιδί, καθώς μαθαίνει να αλληλεπιδρά πολύ καλά προσέχοντας πάντα το συμπαίκτη του. Το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί με σταδιακή απομάκρυνση του μπαμπά/της μαμάς προς τα πίσω, προκειμένου να αυξηθεί η εστίαση της προσοχής του παιδιού στο πρόσωπο του μπαμπά/της μαμάς.
Β) Οι παύσεις είναι σημαντικές για την δραστηριότητα, καθώς το παιδί εκφράζεται λεκτικά ή εστιάζει πολύ την προσοχή του στο πρόσωπο του μπαμπά/της μαμάς περιμένοντας με αγωνία την ένδειξη για να συνεχίσει.

Παραλλαγές
Η δραστηριότητα μπορεί να γίνει επίσης με στεφάνια (χούλα χουπ) στη σειρά σε μια ευθεία γραμμή (αντί για καρέκλες) ή με μαξιλάρια πάνω στα οποία μπορεί να πατάει το παιδί και να μεταβαίνει από το ένα στο άλλο. Το σήμα που μπορεί να δώσει ο μπαμπάς / η μαμά μπορεί να είναι και ο ήχος από ένα τύμπανο ή άλλο μουσικό όργανο, περιμένοντας πάντα όμως να εστιάσει το παιδί στο πρόσωπό τους κατά τη διάρκεια της παύσης.

  Η οικογένειά μου

Στόχοι

·         Ενισχύεται η δεξιότητα της αυτογνωσίας

·         Ενισχύεται ο ενθουσιασμός και η χαρά που μπορούν να μοιραστούν οι γονείς με το παιδί

Σενάριο παιχνιδιού
Η μαμά/ ο μπαμπάς χρησιμοποιεί φωτογραφίες που ήδη υπάρχουν από αδέρφια, γονείς ακόμη και από την γιαγιά και τον παππού αν μένουν μαζί. Σχεδιάζουν μαζί το σπίτι τους σε ένα μεγάλο χαρτόνι με παράθυρα και πόρτα. Στην συνέχεια εξηγεί στο παιδί πως θα πρέπει να κολλήσουν φωτογραφίες των προσώπων της οικογένειας σε κάθε παράθυρο . Η μαμά/ο μπαμπάς σχεδιάσει τόσα παράθυρα όσα είναι και τα μέλη της οικογένειας . Κόβουν τα πρόσωπα από τις φωτογραφίες και τα κολλούν μαζί στα παράθυρα του σπιτιού έτσι ώστε όλη η οικογένεια να βρίσκεται μέσα στο σπίτι.

Παραλλαγές
Στο παιχνίδι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αργότερα και φωτογραφίες από την οικογένεια συγγενικού προσώπου (π.χ. ξάδερφου) ή να χρησιμοποιήσετε φωτογραφίες από την οικογένεια του αγαπημένου φίλου του παιδιού. Έτσι μπορούμε με ένα ευχάριστο και παιχνιδιάρικο τρόπο να εξηγήσουμε στο παιδί τη σχέση μεταξύ των προσώπων και τους δεσμούς της οικογένειας.

   Άκου ποιος μιλάει

Στόχοι

·         Ενισχύεται η δεξιότητα της αυτογνωσίας

·         Ενισχύεται ο ενθουσιασμός και η χαρά που μπορούν να μοιραστούν οι γονείς με το παιδί

Σενάριο παιχνιδιού
Η μαμά/ ο μπαμπάς ηχογραφεί στιγμές από το παιδί , τα αδέρφια, τους γονείς ακόμη και από την γιαγιά και τον παππού, φίλους, συγγενείς και όλα τα σημαντικά πρόσωπα στην ζωή του παιδιού που μιλούν, τραγουδούν ή διαβάζουν ένα παραμύθι. Στην συνέχεια παρουσιάζουμε το ηχογραφημένο υλικό και προκαλούμε το παιδί να το ακούσει. Οι γονείς ενθαρρύνουν το παιδί να το ακούσει προσεκτικά και το προκαλούν να μαντέψει ποιος είναι αυτός που μιλά ή τραγουδά. Η ανταλλαγή συναισθημάτων έκπληξης και χαράς είναι έντονη όταν το παιδί ακούσει και αναγνωρίσει τον εαυτό του και άλλα αγαπημένα πρόσωπα να μιλούν. Συνήθως το παιδί ανταλλάζει αυθόρμητες ματιές και χαμόγελα χαράς εκφράζοντας την έκπληξή του.

Παρατηρήσεις
Βασική προϋπόθεση για να συνεχίσουμε την δραστηριότητα είναι το παιδί να έχει την δυνατότητα να αναγνωρίζει τον εαυτό του στο ηχογραφημένο υλικό. Στην συνέχεια θα πρέπει να αναγνωρίζει τα υπόλοιπα μέλη και βέβαια να διακρίνει ακουστικά την αλλαγή προσώπων – φωνών.

  Γέμισε τα ποτήρια!

Στόχοι

·         Ορισμός της ολοκλήρωσης δραστηριοτήτων στις κοινωνικές αναφορές.

·         Η ολοκλήρωση μιας δραστηριότητας είναι σχετική.

Σενάριο παιχνιδιού
Η μαμά/ο μπαμπάς σημειώνει με ένα μαρκαδόρο μια γραμμή πολύ κοντά στο στόμιο τριών ποτηριών. Αναφέρει στο παιδί πως η γραμμή είναι το τέρμα και θέλει να γεμίσει τα ποτήρια με νερό μέχρι εκεί.
Το επόμενο βήμα είναι να γεμίσει άλλα τρία ποτήρια στα οποία το τέρμα να είναι στη μέση του ποτηριού (ξανά σημειώνεται με ένα μαρκαδόρο).
Στη συνέχεια σημειώνεται το τέρμα σε άλλα τρία ποτήρια, που αυτή τη φορά θα πρέπει να γεμίσει το ένα τρίτο του ποτηριού με νερό.
Τέλος η μαμά/ο μπαμπάς δίνει στο παιδί να γεμίσει άλλα τρία ποτήρια με νερό χωρίς καμία ένδειξη. Με αυτό το παιχνίδι βοηθάμε το παιδί να ξεφύγει από τον συγκεκριμένο τρόπο εκτέλεσης μιας δραστηριότητας.

Παραλλαγές
Ζωγραφική: σπιτιού χωρίς σκεπή, δέντρων χωρίς φύλλα, αυτοκινήτου χωρίς ρόδες, κοπέλα χωρίς μαλλιά, ζωάκια χωρίς ουρά, τραπέζι χωρίς ‘πόδι’ κ.α.
Κολάζ αντίστοιχων εικόνων

Καλή διασκέδαση!

Η Ελληνική Οικογένεια.

Η Ελληνική Οικογένεια.

"Ο τρόπος που μεγαλώνουν τα ελληνόπουλα σήμερα και ο γάμος που θα κάνουν αύριο"

- Διάλεξη του Γιώργου Πιντέρη στο Δήμο Αργυρούπολης (Μάιος 2004).

Πού πηγαίνει η ελληνική οικογένεια;

Γιατί τα διαζύγια αυξάνονται συνεχώς;

Πώς θα είναι άραγε ο γάμος που θα κάνουν τα παιδιά μας, με βάση αυτά που βιώνουν μέσα στην οικογένεια;

 

O Γιώργος Πιντέρης γεννήθηκε στο Πορτ- Σάιντ της Aιγύπτου. Aπό το 1981 είναι κάτοχος διδακτορικού στη Συμβουλευτική Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του Ball State των HΠA, με ειδικότητα στις ψυχοσωματικές διαταραχές. Aρχικά έγινε γνωστός από τις ραδιοφωνικές εκπομπές του Γνώρισε τον εαυτό σου και Mέσα κι έξω απ' την ευθεία. Ως συγγραφέας πρωτοεμφανίστηκε το 1982 με το Aντιμετωπίζοντας το χωρισμό. Tο 1986 έγραφε και παρουσίαζε την τηλεοπτική σειρά Mετά το γάμο. Mέχρι σήμερα έχει γράψει δεκαέξι βιβλία, είχε τακτική συνεργασία σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές και έχει κάνει διαλέξεις και σεμινάρια σε πολλές πόλεις της Eλλάδας. Aπό το 1982 ζει στη Γλυφάδα και εργάζεται ως ψυχολόγος.
http://pinteris.blogspot.com/

Η Ελληνική Οικογένεια - Μέρος 1/4 

Η Ελληνική Οικογένεια - Μέρος 2/4  

Η Ελληνική Οικογένεια - Μέρος 3/4 

Η Ελληνική Οικογένεια - Μέρος 4/4  (ερωτήσεις κοινού)

ΗΠΑ: και οι άντρες αναγνωρίζονται ως θύματα βιασμού

ΗΠΑ: και οι άντρες αναγνωρίζονται ως θύματα βιασμού

Τον ορισμό του βιασμού αποφάσισε να αλλάξει η αμερικανική κυβέρνηση, για πρώτη φορά μετά από 83 χρόνια. Στο εξής θα συμπεριλαμβάνονται και οι άνδρες στα θύματα βιασμού, ενώ μέχρι τώρα ο νόμος αναγνώριζε ότι μόνον οι γυναίκες μπορούν να υποστούν βιασμό. Ο Λευκός Οίκος αποφάσισε την επέκταση του ορισμού του εν λόγω εγκλήματος, ανακοινώνοντας ότι οι άνδρες θα συμπεριλαμβάνονται στην καταμέτρηση του αριθμού των θυμάτων βιασμού. Το 1929 το FBI είχε ορίσει ως βιασμό την σαρκική επαφή με μία γυναίκα, με τη χρήση βίας και παρά την θέλησή της - ορισμός που ίσχυε έως σήμερα. Ο νέος ορισμός αναγνωρίζει ότι τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες μπορεί να είναι θύτες ή θύματα σε έναν βιασμό. Η σύμβουλος του Λευκού Οίκου Βάλερι Τζάρετ αποκάλεσε την........ αλλαγή του ορισμού «εξόχως σημαντικό βήμα», επειδή συμπεριλαμβάνει πλέον τους άνδρες, κάνοντας παράλληλα αναφορά και σε περιπτώσεις βιασμών γυναικών που δεν τελούνται απαραίτητα με χρήση σωματικής βίας. Ο αναθεωρημένος ορισμός αναγνωρίζει περιπτώσεις στις οποίες το θύμα είναι ανίκανο να δώσει τη συγκατάθεσή του για τη σεξουαλική πράξη, επειδή βρίσκεται υπό την επήρεια ναρκωτικών ή αλκοόλ ή λόγω της (μικρής) ηλικίας του. Η προβολή σωματικής αντίστασης δεν είναι, πλέον, απαραίτητη για να θεωρηθεί η πράξη βιασμός. «Ο βιασμός είναι ένα αποτρόπαιο έγκλημα, και δεν μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε αν δεν το γνωρίζουμε σε όλη του την έκταση», δήλωσε ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν. Ο κ. Μπάιντεν χαρακτήρισε τον νέο ορισμό «νίκη» για τις γυναίκες και τους άνδρες, «το μαρτύριο των οποίων δεν λαμβάνονταν υπόψη εδώ και περισσότερα από 80 χρόνια». Η επέκταση του ορισμού του βιασμού, οι υποστηρικτές της οποίας εκτιμούν ότι ήρθε με μεγάλη καθυστέρηση, έχει και οικονομική διάσταση. Οι νομοθέτες βασίζονται στις στατιστικές για την εγκληματικότητα προκειμένου να κατανείμουν τα κονδύλια για την πρόληψη και την παροχή βοήθειας στα θύματα βιασμού, τα οποία τώρα είναι πιθανό να αυξηθούν, καθώς θα σε αυτά προστεθούν και τα αρσενικού γένους θύματα. Σύμφωνα με στοιχεία της αμερικανικής κυβέρνησης, μία στις πέντε γυναίκες και ένας στους 71 άνδρες έχουν πέσει θύματα βιασμού. Πάντως, ο νέος ορισμός δεν θα αλλάξει τους ομοσπονδιακούς ή τους πολιτειακούς νόμους περί βιασμού. Βιασμοί ανδρών κατά συρροή στην Ζιμπάμπουε Πριν δυο μήνες βγήκε στη δημοσιότητα η υπόθεση μιας συμμορίας τριών γυναικών οι οποίες βίαζαν άνδρες προκειμένου να τους κλέψουν το σπέρμα για να το προωθήσουν σε αρχαίες μυστικιστικές τελετουργίες. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο οι τρεις γυναίκες βίασαν τουλάχιστον 4 άντρες και στην συνέχεια τους ..έκλεψαν τα σπερματικά τους υγρά για να χρησιμοποιήσουν σε τελετές. Όπως αναφέρθηκε από την τοπική αστυνομία, οι κατηγορούμενες εμπλέκονταν σε ένα εθνικό συνδικάτο εγκλήματος και οι συγκεκραμένες τελετές με σπέρμα γίνονταν για να κάνουν τους αποδέκτες τους πετυχημένους και πλούσιους. Η σύλληψη έγινε σε μια πόλη περίπου 170 μίλια έξω από την πρωτεύουσα Χαράρε ενώ η αστυνομία σε έλεγχο βρήκε 31 χρησιμοποιημένα προφυλακτικά μέσα στο αυτοκίνητο τους. Μέχρι στιγμής εννέα άνδρες έχουν εμφανιστεί στις αρχές για να καταγγείλουν ότι υπήρξαν θύματα σεξουαλικών επιθέσεων από αυτές τις γυναίκες. Ένα από τα αυτά τα θύματα επέλεξε να μοιραστεί τη δική του εμπειρία σε δημοφιλές τοκ σόου της χώρας, το Maichiamba. Ο βιασμός ήρθε όταν σταμάτησαν και προσφέρθηκαν να τον μεταφέρουν με το αυτοκίνητό τους. "Μία από τις γυναίκες έριξε νερό στο πρόσωπό μου και μου έκαναν αμέσως μια ένεση με κάτι που μου έδωσε μια έντονη σεξουαλική επιθυμία. Σταμάτησαν το αυτοκίνητο και με ανάγκασαν να έχω επανειλημμένες σεξουαλικές επαφές με την καθεμία από αυτές, πάντα χρησιμοποιώντας προφυλακτικά. Όταν τέλειωσαν μαζί μου με άφησαν τελείως γυμνό στη ζούγκλα", είπε. Ο άνδρας μπήκε στο νοσοκομείο για αποθεραπεία από τις ουσίες που του έδωσαν και από εκεί κατέγγειλε τον βιασμό του στις αρχές. "Έχω παρατηρήσει ότι οι άνδρες που έπεσαν θύματα αυτών των γυναικών παρουσιάζουν πραγματικά συμπτώματα τραύματος και χρειάζονται εκτός από ιατρική και συμβουλευτική / ψυχολογική βοήθεια," δήλωσε ο Διευθυντής του Φόρουμ της Padare Ανδρών για τα Φύλα, Kelvin Hazangwi. "Κάποιους από αυτούς τους εγκατέλειψαν οι σύντροφοί τους ενώ άλλοι έχουν δυσκολίες να επιστρέψουν στις οικογένειές τους. Ο κοινωνικός τους κύκλος έχει καταστραφεί. Ο βιασμός ανδρών εξακολουθεί να είναι ένα θέμα ταμπού σε μια κοινωνία που έχει πολύ σαφείς και αυστηρούς ορισμούς του ανδρισμού." Οι γυναίκες τελικά κατηγορούνται και δικάζονται για άσεμνη συμπεριφορά και όχι για σεξουαλικές επιθέσεις, αφού η νομοθεσία στη Ζιμπάμπουε δεν προβλέπει βιασμούς και απόπειρες βιασμών με θύτες γυναίκες και θύματα άνδρες. Οι κατηγορούμενες αρνούνται όλες τις κατηγορίες ισχυριζόμενες ότι είναι σκληρά εργαζόμενες πόρνες που απλά δεν πρόλαβαν να πετάξουν τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά από το αυτοκίνητο. Στη κύρια φωτογραφία του άρθρου ένα από τα θύματα των βιαστών / ληστών σπέρματος συντετριμμένος, καθώς διηγείται την περιπέτειά του. 

ΣΕ ΧΗΜΙΚΟ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟ ΘΑ ΥΠΟΒΛΗΘΟΥΝ 100 ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΙ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

ΣΕ ΧΗΜΙΚΟ ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟ ΘΑ ΥΠΟΒΛΗΘΟΥΝ 100 ΠΑΙΔΟΦΙΛΟΙ ΣΤΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

Σε χημικό ευνουχισμό δέχτηκαν να υποβληθούν σχεδόν 100 φυλακισμένοι παιδόφιλοι στη Βρετανία, στο πλαίσιο ενός κυβερνητικού προγράμματος που ελπίζεται ότι θα μειώσει τις πιθανότητες να επαναλάβουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους. Οι παιδόφιλοι συμφώνησαν να υποβληθούν σε φαρμακευτική αγωγή σχεδιασμένη να ελαττώσει την...
τεστοστερόνη στο αίμα τους στα επίπεδα που παρατηρούνται στα αγόρια προεφηβικής ηλικίας.

Η τεστοστερόνη είναι η κύρια ορμόνη του ανδρικού φύλου, η οποία είναι επίσης υπεύθυνη για την ερωτική επιθυμία.

Τη θεραπεία δοκιμάζουν πιλοτικά οι ψυχίατροι του Σωφρονιστικού Καταστήματος HMP Whatton, στο Νότιγχαμ - μία φυλακή στην οποία κρατούνται άντρες καταδικασμένοι για σεξουαλικά εγκλήματα.

Στους παιδοφίλους χορηγείται η ουσία λευπρορελίνη, η οποία αναχαιτίζει την παραγωγή της τεστοστερόνης.

Το όλο πρόγραμμα πραγματοποιεί το βρετανικό Υπουργείο Δικαιοσύνης σε συνεργασία με το υπουργείο Υγείας, ενώ συντονίζεται από τον δρα Ντον Γκράμπιν, καθηγητή Ιατροδικαστικής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Νιούκασλ, ο κύριος ρόλος του οποίου είναι να εξετάζει τους κρατουμένους για να διαπιστώνει εάν μπορούν να υποβληθούν στην θεραπεία ή όχι.

Η αγωγή χορηγείται σε όσους έχουν παρορμητική ή πιεστική ανάγκη να επιτεθούν σε παιδιά, σε όσους δυσκολεύονται να ελέγξουν την σεξουαλική διέγερσή τους, διακατέχονται από διαστροφικές σεξουαλικές φαντασιώσεις ή επιθυμίες, σαδισμό ή άλλες επικίνδυνες τάσεις όπως η νεκροφιλία.

Στοιχεία από τη Σκανδιναβία δείχνουν ότι ο χημικός ευνουχισμός μπορεί να μειώσει από το 40% στο 5% τα ποσοστά επανάληψης των παιδοφιλικών πράξεων. Ωστόσο, το όλο πρόγραμμα έχει προκαλέσει διχογνωμίες.

«Εκτός από την πολυετή κάθειρξη, ο μοναδικός άλλος τρόπος για να αντιμετωπιστούν αυτοί οι άνθρωποι είναι ο χημικός ευνουχισμός», δήλωσε στον βρετανικό Τύπο ο δρ Λούντβιχ Λέβενσταϊν, πρόεδρος του Διεθνούς Συμβουλίου Ψυχολόγων (ICP).

«Μπορεί ως ιδέα ο χημικός ευνουχισμός να μοιάζει με παραβίαση των προσωπικών ελευθεριών, αλλά το δικαίωμα ενός παιδιού να το προστατεύσουμε είναι πολύ πιο σημαντικό από την όποια ελευθερία των παιδοφίλων».

Ωστόσο, η Φράνσις Κουκ, από τον οργανισμό Howard League που ζητά αναμόρφωση του ποινικού συστήματος στη Βρετανία, αντέτεινε: «Τα σεξουαλικά εγκλήματα συχνά δεν είναι θέμα σεξ, αλλά βίας και κυριαρχίας. Τα φάρμακα που χορηγούνται δεν μπορούν να επηρεάσουν αυτές τις συμπεριφορές».

Από την πλευρά της, η Κάρεν Ίνγκαλα Σμάιθ, εκτελεστική διευθύντρια του οργανισμού θυμάτων σεξουαλικών επιθέσεων «Nia», επισήμανε ότι «τέτοιου είδους παρεμβάσεις είναι ευπρόσδεκτες, εφ’ όσον η συμμετοχή είναι εθελοντική και γίνεται στο πλαίσιο της ανάληψης εκ μέρους των φυλακισμένων της ευθύνης για τις πράξεις τους».

Πρόσθεσε, όμως, ότι τα φάρμακα που καταστέλλουν την τεστοστερόνη δεν μπορούν να αλλάξουν την ροπή των παιδοφίλων προς την βία και την κακοποίηση.

Ο χημικός ευνουχισμός είναι υποχρεωτικός για τους παιδόφιλους στην Πολωνία, τη Ρωσία και ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ.

Αγαπημένο μου παιδί…Ένα συγκλονιστικό VIDEO