Τα δώρα και τα λεφτά του αρραβώνα επιστρέφονται μετά τη διάλυση του

Τα δώρα και τα λεφτά του αρραβώνα επιστρέφονται μετά τη διάλυση του

Την επιστροφή δώρων και χρημάτων στην περίπτωση διάλυσης... 
αρραβώνα αποφάσισε ο Άρειος Πάγος, καθώς παραβιάζονται οι διατάξεις του Αστικού Κώδικα περί αδικαιολογήτου πλουτισμού.

Αφορμή αποτέλεσε η προσφυγή πρώην υποψήφιου γαμπρού στη δικαιοσύνη με την οποία ζητά να του επιστραφούν τα χρήματα, μαζί με του νόμιμους τόκους, που έδωσε στην πρώην μνηστή του για την αποπεράτωση της ημιτελούς οικίας της.
Το ζευγάρι αρραβωνιάστηκε το 2000 με ρητές αμοιβαίες υποσχέσεις γάμου, με τον υποψήφιο γαμπρό να δίνει στη σύντροφο του το ποσό των 32.400 ευρώ, αφού προηγουμένως πήρε δάνειο από την Εθνική Τράπεζα για να ολοκληρώσει τις εργασίες του σπιτιού της στο οποίο και θα διέμεναν.


Όμως μετά από λίγο εκείνη διέλυσε τον αρραβώνα με συνέπεια ο άνδρας να απαιτεί την επιστροφή των χρημάτων του.
Οι αρεοπαγίτες (απόφαση 844/2011), οι οποίοι έκριναν ότι η εφετειακή απόφαση που δικαίωσε τον πρώην μνηστήρα είναι ορθή και η αγωγή του νόμιμη, τονίζουν ότι η πρώην μνηστή μετά τη διάλυση του αρραβώνα έγινε "αδικαιολόγητα πλουσιότερη σε βάρος της περιουσίας του πρώην αρραβωνιαστικού της".

Υπογραμμίζουν, μάλιστα, ότι δεν ήταν αναγκαίο στην αγωγή να αναφέρεται πώς δαπανήθηκε το επίμαχο ποσό, αφού ο πλουτισμός της πρώην αρραβωνιαστικιάς "επήλθε με την αποφυγή μείωσης της περιουσίας της" κατά το ποσό της δωρεάς των 32.400 ευρώ, με σκοπό την αποπεράτωση της κατοικίας της. Και δεν ενδιαφέρει το δικαστήριο ποιος από τους δύο (μνηστή ή αρραβωνιαστικός) προέβη στις δαπάνες αγοράς των υλικών και ποιος πλήρωνε τους εργατοτεχνίτες για την αποπεράτωση της ημιτελούς κατοικίας.


Παράλληλα, το δικαστήριο δεν δέχθηκε τους ισχυρισμούς της πρώην αρραβωνιαστικιάς, ότι:

1) Δεν συνήφθη σύμβαση μνηστείας, αλλά συμφωνία ελεύθερης συμβίωσης, καθώς είχε θέση ως προϋπόθεση προοπτικής γάμου τη μετάθεση του πρώην μνηστήρα της στην Πάτρα και την αποδοχή της δημιουργίας οικογένειας, 2) το ποσό που κατέβαλε για τη αποπεράτωση της κατοικίας της ήταν πολύ μικρότερο από αυτό τον 32.400 ευρώ που αναφέρει στη αγωγή του, 3) οι επίμαχες δαπάνες για τη αποπεράτωση του σπιτιού δεν έγιναν με την προοπτική του γάμου, αλλά για λόγους αβροφροσύνης, εντυπωσιασμού και επίδειξης του υποψήφιου γαμπρού και 4) τα δώρα και οι παροχές του τέως μνηστήρα δεν έγιναν με πρόθεση αναζήτησής τους.


Στη δικαστική απόφαση επισημαίνεται, ακόμη, ότι η υπαναχώρηση από τη σύμβαση μνηστείας με μονομερή ρητή ή σιωπηρή δήλωση τους ενός από τα δύο μέρη, η οποία μπορεί να γίνει και χωρίς να υπάρχει κάποιος σπουδαίος λόγος, "δημιουργεί αμοιβαία υποχρέωση απόδοσης των ληφθέντων λόγω δωρεών ή ως συμβόλων μνηστείας", σύμφωνα με τις διατάξεις περί αδικαιολογήτου πλουτισμού, καθώς "λογίζεται ότι δόθηκαν υπό την προϋπόθεση του μέλλοντος γάμου".

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ!!!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ                                                                                                        σελ.156

Μετά απ’  όσα διαβάσαμε (για να σπάσουμε πλάκα, κάποιοι θα κλαίνε, αλλά μιλάμε πάντα για το 90%, δεν τα ισοπεδώνουμε όλα!) βγαίνει αβίαστα το εξής συμπέρασμα. Για να γίνετε, φιλαράκια, κερατάδες σεσημασμένοι, πρέπει πρώτα να παντρευτείτε. Μετά το γάμο, σχεδόν όλες βγάζουν γλώσσα και αποκτούν δικαιώματα και το σημαντικότερο οικονομικά. Κανένα ξύπνιο γκομενάκι δεν ρισκάρει να κερατώσει πριν, διότι ενδέχεται να μην παντρευτεί ποτέ, άρα δεν θα ’χει και κανένα οικονομικό όφελος.

Σας προτείνω λοιπόν: Όχι βιαστικούς γάμους! Να συζείτε τουλάχιστον μια 50ετία και μετά ν’  αποφασίζετε! Εν ανάγκη κάντε προγαμιαίο συμβόλαιο. Για να μην έχετε μετα-γαμικές περιπέτειες. Μπορείτε επίσης να κάνετε και το τεστ γάμου. Βάζεις κάποιον δικό σου –που δεν τον ξέρει το γκομενάκι– και της την πέφτει. Παρουσιάζεται πλούσιος, της λέει ότι την έχει ερωτευτεί, ότι έχει ένα εκατομμύριο ευρώ στην τράπεζα και μεγάλη περιουσία, θα κάνουν μαζί δουλειές, της λέει ότι θέλει να την παντρευτεί. Αν το γκομενάκι δεν σου φύγει, προχώρα. Αν και πιστεύω ότι δεν θα παντρευτείς εσύ ποτέ! Όταν ο άλλος παίζει μ’  εκατομμύρια! Εκτός κι αν σου τύχει καμιά σκοτωμένη, απελπισμένη, στις εκπτώσεις! Θυμήθηκα κι ένα χαριτωμένο περιστατικό. Λέει ο πεθερός στο γαμπρό που ’ναι σκατοκέφαλος, όπως κι ο ίδιος! «Δεν φταις εσύ μωρέ, εγώ φταίω, που σου την έδωσα. Αλλά… δεν την ήθελε κανένας άλλος!!!»

Καλό, εεεεεεεεεεε;

Να ξέρετε, πάντως, ότι οι ωραίοι τύποι είναι πάντα νικητές, γι’  αυτό το λόγο, πρέπει να γίνεται όλοι ω­ραίοι. Ό,τι και να κάνουν κάποιες γυναίκες, «αυτοκτονώντας» στην ουσία, στο τέλος η νίκη είναι δική σας. Και να γιατί: ας πάρουμε μια οποιαδήποτε γυναίκα, που συζεί ή είναι παντρεμένη μ’  έναν ωραίο τύπο (και το ωραίος είναι σχετικό, μπορεί να είναι καλός, ξηγημένος, συμπονετικός, μάγκας, γνήσιος άντρας) και τελικά κάποια στιγμή του κάνει τη λαμογιά από μαλακία της, κι αυτός την διώξει. Είναι σίγουρο ότι αυτή μετά από λίγο καιρό μετανιώνει, αλλά είναι πλέον αργά, αφού ποτέ ένας «ωραίος» δεν γυρίζει πίσω. Από τη στεναχώρια, την τσαντίλα, αλλά και την καψούρα της, που εσύ την έστειλες, το ρίχνει στα …… με κάποιους γκόμενους μιας βραδιάς, για να επιβεβαιωθεί σαν γυναίκα. Έτσι, κάποια στιγμή, αφού περάσουν πολλοί και διάφοροι τύποι, αλλά δεν της κάθεται κανείς, μένει μόνη συναισθηματικά, φοβάται, κι αποφασίζει να ζήσει κατ’  ανάγκη με κάποιον, πατσαβούρα, που μπορεί να μη γουστάρει ποτέ. Ίσως σιχαίνεται ακόμα και να κάνει έρωτα μαζί του.

Αλλά θα τον τρώει στη μάπα μια ζωή, γιατί δεν την παίρνει να ξανακάνει λαμογιά, μην την πιάσει και τελικά μείνει μόνη!

Πλην όμως, δεν θα ’ναι ποτέ ευτυχισμένη, όπως τότε που ζούσε μαζί σου!

Έτσι, φιλαράκο, την εκδίκησή σου την πήρες χωρίς να το ξέρεις, αφού θα σκέφτεται εσένα μια ζωή και θα ’ναι φρικαρισμένη!!!

Τέλος, να ξέρετε ότι οι γυναίκες που έχουν «παίξει» με πολλούς άντρες, έχουν πωρωθεί, έχουν χάσει την ικανότητα να νιώθουν «ευγενικά αισθήματα», ό,τι και να σας πουν υποκρίνονται, προσποιούνται, τα ίδια που έλεγαν στους προηγούμενους, τα ίδια θα πούνε και στους επόμενους, το παίζουν ερωτευμένες-αδικημένες, παρουσιάζονται σαν θύματα περιφερόμενες δεξιά κι αριστερά, ενώ τις ενδιαφέρει μόνο το χρήμα και το πως θα περάσουν μ’ όποιον να ’ναι καλά. Έχουν γίνει πλέον άτομα χωρίς ηθικούς φραγμούς, ξέρουν ότι δεν μπορούν να αγαπήσουν, αλλά ούτε και θα αγαπηθούν ποτέ. Έτσι, γίνονται σκληρές, φθονερές, εκδικητικές, νόμιζαν ότι ήταν κάτι, έχοντας μια αρρωστημένη υπερεκτίμηση για τον εαυτό τους και στο τέλος καταλαβαίνουν ότι δεν είναι τίποτα. Νιώθοντας μια αγιάτρευτη πίκρα από το αίσθημα αβεβαιότητας αλλά και κατωτερότητας που τις διακατέχει, ζηλεύουν την ευτυχία των άλλων, μισώντας ουσιαστικά τους άντρες, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την αποτυχία τους. Ξέρουν ότι όσο είναι ακόμα «όμορφες» έχουν μόνο «παρόν» που κάποια στιγμή θα χαθεί, δε θέλουν να θυμούνται τίποτα από το «παρελθόν» και δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από το «μέλλον». Σαν έσχατη λύση επιδιώκουν τη γέννηση ενός τουλάχιστον παιδιού με ή χωρίς γάμο, αποκτώντας τον τίτλο της μητέρας, δικαιολογώντας την ύπαρξή τους, ζητιανεύοντας τη συμπάθεια του κόσμου!

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Να ζει κανείς ή να μη ζει, «χωρίς αγάπη», ιδού η απορία. Αλλά ας μη φιλοσοφούμε τώρα, όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. «Φιλοκαλούμεν γαρ μετ’ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας!»

Α! Ξέχασα το πιο σημαντικό.

Ο Σ.Ε.Κ. παρακαλεί όλα τα υποψήφια μέλη του να έχουν αυτοσεβασμό κι αξιοπρέπεια και να χρησιμοποιούν με μέτρο τις κτητικές αντωνυμίες. Όλοι σχεδόν λέτε με υπερηφάνεια στην παρέα: «Εμένα η γυναίκα μου!» Ή «πήγα με τη γυναίκα μου!» Ή «η γυναίκα μου είναι πρώτη μαγείρισσα, έβαλε το κεφαλάκι στο φούρνο!» κ.λπ. Μόλις όμως την πιάσετε με τον γκόμενο, αρχίζετε τα βρισίδια. «Η πουτάνα, η έτσι, η αλλιώς, θα τη σκίσω». Τι να σκίσεις, ρε Λάκη, άλλος το ’σκισε. Ηρέμησεεε, ψυχραιμία, κρατήσου. Εντάξει, κάποια στιγμή μπορεί να νόμιζες ότι ήταν δικιά σου, ίσως όμως και κάποιου άλλου. Αύριο, μπορεί να ’ναι του άλλου, αλλά και όλων μας. Ίσως έπεσες σε μονογαμική, αλλά με  ειδικές ανάγκες! Το ’χουμε δει κι αυτό. Τι να κάνουμε τώρα; Ας πρόσεχες. Για το λόγο αυτό, σεβασμό! Όχι, μου!

Ωστόσο, μπορείτε να χρησιμοποιείτε κτητικές αντωνυμίες για κάτι που σίγουρα σας ανήκει. Μπορείτε να πείτε π.χ. «το πουλί μου». Πράγματι, αυτό είναι δικό σου, μαζί γεννηθήκατε, μαζί κάνετε τη δουλειά, μαζί κατουράτε, μαζί θα πεθάνετε. Πιστεύω, παλικάρια μου, ότι συνεννοηθήκαμε. Για όποιες άλλες απορίες σας, απευθυνθείτε στο Σ.Ε.Κ. Και κάτι ακόμα. Στο επόμενο βιβλίο μας «Κοντσέρτο για κερατούδες», είμαστε υποχρεωμένοι ν’  αποκαταστήσουμε τα γυναικάκια, τα οποία στην ουσία μας αγαπάνε, βγάζοντας στη φόρα τις λαμογιές των αντρών, των ΕΜΜΗΝΑ-ΡΑΔΩΝ των ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΩΝ.

Εις το επανιδείν λοιπόν.

                                                Α…..γαπηθείτε.

 Απίστευτος επίλογος στη σελ. 156 από το βιβλίο “Κοντσέρτο για Κερατάδες” τον οποίο μας τον έστειλε αναγνώστης του blog, ο οποίος το διάβασε στις διακοπές του και τρελάθηκε από τα γέλια. Περιμένουμε “Κοντσέρτο για Κερατούδες” για να γελάσουμε κ’ άλλο.

 ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

http://www.sek-ae.gr    e-mail: info@sek-ae.gr ΤΗΛ.6981477675

12 σοφές κουβέντες για μπαμπάδες

12 σοφές κουβέντες για μπαμπάδες

1. Ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει με τον αδελφό μου και μένα στον κήπο. Η μάνα μας έβγαινε έξω και φώναζε: "θα χαλάσετε το γκαζόν!". Κι εκείνος της απαντούσε: "Δεν μεγαλώνουμε γκαζόν, αγόρια μεγαλώνουμε!" - Harmon Killebrew

 2. Υπάρχουν τρία στάδια στη ζωή ενός άνδρα: Πρώτο στάδιο: να πιστεύει στον Αη-Βασίλη. Δεύτερο στάδιο: να μην πιστεύει στον Αη-Βασίλη. Τρίτο στάδιο: να είναι ο ίδιος Αη-Βασίλης. - Ανώνυμος

3. Το πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας μπορεί να κάνει για τα παιδιά του είναι ν΄ αγαπάει τη μάνα τους - Theodore M. Hesburgh

4. Oταν έλθει η εποχή που ένας άντρας αντιλαμβάνεται πως μάλλον ο πατέρας του είχε δίκιο για χιλιάδες πράγματα, συνήθως έχει ο ίδιος ένα γιο που τον θεωρεί λάθος! - Charles Wadsworth

5. Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει "μπαμπάς" - Ανώνυμος

6. Οταν ήμουν έφηβος 14 ετών, ο πατέρας μου ήταν τόσο αλαζόνας που δεν τον άντεχα λεπτό. Περιέργως, όταν έφτασα τα 21 ένιωσα μεγάλη έκπληξη από το πόσο πολλά κατάφερε να μάθει μέσα σε επτά μόλις χρόνια! - Μαρκ Τουαίν

7. Πραγματικά πλούσιος είναι ο άντρας που έχει παιδιά που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του, ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια- Ανώνυμος

8. Δεν έχει τόση σημασία ποιος ήταν αληθινά ο πατέρας μου, αλλά ποιος θυμάμαι εγώ πώς ήταν - Anne Sexton

9. Eίναι όντως αξιέπαινο να πάει ένας πατέρας τον γιο του για ψάρεμα. Υπάρχει όμως ένα ιδιαίτερο μέρος στον παράδεισο για τον πατέρα που θα πάει την κόρη του για ψώνια - John Sinor

10. Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά. Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα - Jonas Salk

11. Mπαμπάδες, αγαπήστε κι αποδεχτείτε τα μέλη της οικογένειάς σας γι΄ αυτό που πραγματικά είναι, ακόμα κι αν η προσωπικότητά τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική σας. Τα κουνέλια δεν πετούν, οι αετοί δεν κολυμπούν, οι γάτες δεν έχουν φτερά. Σταματήστε τώρα τις συγκρίσεις. Υπάρχει άφθονος χώρος για όλους στο δάσος! - Chuck Swindoll

12. Τα στάδια στη ζωή ενός ανθρώπου:

4 ετών: Ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα!

7 ετών: Ο μπαμπάς ξέρει τόοοσα πολλά!

8 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τελικά και τόσα πολλά.

12 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι του γίνεται.

14 ετών: Ο πατέρας μου? Ασε καλύτερα!

21 ετών: Ωχ πάλι αυτός μπροστά μου!

25 ετών: Κάτι ξέρει για το θέμα ο πατέρας μου αλλά όχι και πολλά πράγματα. 

30 ετών: Θα πρέπει να μάθω τι ξέρει ο πατέρας μου για το θέμα.

35 ετών: Πριν αποφασίσουμε ας ζητήσουμε και τη γνώμη του μπαμπά.

50 ετών: Τι άραγε να πίστευε ο πατέρας γι΄ αυτό?

60 ετών: Τελικά ο πατέρας μου είχε τεράστια εμπειρία!

65+ετών: Α, ρε πατέρα! Μακάρι να ζούσες και να μιλούσαμε σήμερα οι δυο μας! - Ανώνυμος

Εφηβεία και παραβατική συμπεριφορά

Εφηβεία και παραβατική συμπεριφορά

Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/07/2011

Συντάκτης: Μηλιόρδου Χρυσή (Ψυχολόγος , Μ.Sc.)

Οι εκάστοτε έφηβοι αποτελούν την ελπίδα όλων μας για ένα καλύτερο αύριο, για τη δημιουργία μιας νέας γενιάς που δεν θα επαναλάβει τα λάθη των προηγούμενων. Αυτή η ελπίδα, όμως, κλονίζεται όταν συναντώνται περιστατικά εφηβικής παραβατικότητας, τα οποία ολοένα και πληθαίνουν.

Το πρόβλημα της εφηβικής παραβατικότητας είναι πολυδιάστατο και εξαρτάται από τη συνολική δράση πολλών τομέων είτε, προσωπικών, ειτε οικογενειακών, είτε της ίδιας της δομής της κοινωνίας που ζούμε. Συμπεριφορές που μπορούν να χαρακτηριστούν παραβατικές αφορούν τη μη τήρηση των άγραφων αλλά και των γραπτών νόμων και συνήθως είναι η κλοπή, η χρήση ναρκωτικών ουσιών, η υπερβολική κατανάλωση αλκόολ, η οδήγηση χωρις δίπλωμα, η άσκηση βίας κτλ.

Οι λόγοι που οι νέοι που διατρέχουν κίνδυνο να αναπτύξουν παραβατική συμπεριφορά ποικίλλουν. Αρχικά, σημαντικό ρόλο παίζουν οικονομικοί και κοινωνικοί παράγοντες. Φαινόμενα όπως η οικονομική κρίση, η πολιτική αστάθεια αλλά και η αποδυνάμωση θεσμών συνδέεται άρρηκτα με την αύξηση της πιθανότητας συμμετοχής των νέων σε εγκληματική δραστηριότητα.

Άλλοι παράγοντες είναι οι πολιτισμικοί. Ο εκσυγχρονισμός κάποιων παραδοσιακών κοινωνιών και οι απότομες αλλαγές μπορεί να μεταβάλλουν και τις αντιλήψεις των νέων για την πραγματικότητα. Τα καταναλωτικά πρότυπα που δημιουργούνται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι πολύ πέρα από τις ικανότητες των περισσότερων οικογενειών να επιτευχθούν. Δεν είναι λίγοι οι νεαροί που συλλαμβάνονται για κλοπή ώστε να αποκτήσουν μετρητά και να απολάυσουν έστω και για λίγο τον τρόπο ζωής που προβάλλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Ένας ακόμη παράγοντας θεωρείται η αστικοποίηση. Τα υψηλά ποσοστά νεανικής εγκληματικότητας κυρίως εμφανίζονται σε αστικές κοινωνίες καθώς τα χαρακτηριστικά του αστικού περιβάλλοντος είναι ευνοϊκά για την ανάπτυξη τέτοιου είδους μορφών συμπεριφοράς που απορρέουν κυρίως από την αποδυνάμωση των πρωτογενών κοινωνικών σχέσεων, του ελέγχου, και την τάση προς την ανωνυμία. Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε τον καταλυτικό ρόλο της οικογένειας. Σύμφωνα με μελέτες τα παιδιά που λαμβάνουν τη σωστή επιτήρηση των γονέων είναι λιγότερο πιθανό να εμπλακούν σε εγκληματικές δραστηριότητες. Αντιθέτως οι συνθήκες σε μία δυσλειτουργική οικογένεια, που χαρακτηρίζεται από συγκρούσεις, ανεπαρκή άσκηση γονικού ελέγχου, ασθενείς εσωτερικούς δεσμούς και πρόωρη απονομή αυτονομίας στο παιδί συνδέονται πολλές φορές  με την παραβατικότητα. Οι σταδιακές αλλαγές που υπόκειται μάλιστα ο κοινωνικός θεσμός της οικογένειας, όπως η αύξηση των μονογονεϊκών οικογενειών είναι εξίσου υπεύθυνες. Για παράδειγμα ένα αγόρι μεγαλωμένο σε μία μονογονεϊκή οικογένεια από την οποία ο πατέρας απουσιάζει μπορεί να οδηγηθεί σε αναζήτηση προτύπων αρρενωπότητας σε παραβατικές ομάδες συνομιλήκων του. Βασικό, άλλωστε, χαρακτηριστικό αυτών των ομάδων είναι ο ορισμός ανδρικών ρόλων και η συμβολή στην απόκτηση χαρακτηριστικών, όπως η σκληρότητα και η δύναμη. Επιπρόσθετα, ρόλο παίζει και η οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Οι έφηβοι από οικογένειες με χαμηλό εισόδημα συχνά αισθάνονται αποκλεισμένοι και για να βελτιώσουν την κατάστασή τους μπορεί να επιλέξουν την ένταξη σε μία νεανική παραβατική ομάδα. Αυτές οι ομάδες παρέχουν ίσες ευκαιρίες σε όλα τα μέλη, ευνοϊκά διαχωρίζοντας τους εαυτούς τους από το σχολείο και την οικογένεια, όπου τα ανώτερα μέλη είναι κυρίως ενήλικες.

Ο αποκλεισμός είναι ακόμη ένας παράγοντας που ωθεί τους νέους στην παραβατική συμπεριφορά. Πιο συγκεκριμένα, ο αποκλεισμός ορισμένων ομάδων αυξάνει προοδευτικά τη συσσώρευση των εμποδίων, την κρίση ταυτότητας και τη ρίξη κοινωνικών δεσμών. Η ανακούφιση λοιπόν που δυστυχώς δεν προσφέρεται από κάποια κοινωνική υπηρεσία ασφαλείας, χαρίζεται απλόχερα στους νέους οι οποίοι εντάσσονται σε κάποια παραβατική συμμορία. Αισθάνονται ότι εντάσσονται και γίνονται αποδεκτοί από ένα σύνολο ατόμων, ομαδοποιούνται και αποκτούν το αίσθημα της ασφάλειας και της προστασίας. Επιπρόσθετα, αναπτύσσουν την γνώση της κοινωνικής αλληλεπίδρασης και έχουν ίση θέση και ίσες ευκαιρίες με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Η συμμετοχή τους στη χρήση ή τη διακίνηση ουσιών είναι αναπόφευκτη μετά την ένταξη σε μία τέτοια ομάδα.

Άλλος ένας παράγοντας που παίζει ουσιαστικό ρόλο είναι αυτός των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τόσο η τηλεόραση όσο και οι ταινίες, προωθούν την έννοια της απονομής δικαιοσύνης μέσω της φυσικής εξόντωσης των εχθρών. Έρευνες έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι νέοι παρακολουθώντας τη βία τείνουν να συμπεριφέρονται περισσότερο επιθετικά. Τα θεάματα βίας και η επιθετική ενέργεια μπορούν εύκολα να μεταφερθούν στην καθημερινή ζωή ωθώντας τους εφήβους να την ασκήσουν προσωρινά ή μόνιμα από αρκετές ώρες ως αρκετές μέρες. Οι νέοι που εκτίθενται καθημερινά στα προγράμματα βίας αρχίζουν να τη χρησιμοποιούν και οι ίδιοι θεωρώντας ότι είναι ένας τρόπος αποκατάστασης της δικαιοσύνης.

Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη η πολιτεία να διαθέσει χρόνο και να επικεντρώσει το ενδιαφέρον της στο φαινόμενο της εφηβικής παραβατικότητας κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να την καταπολεμήσει. Το όφελος είναι διπλό: Πρώτον, λιγότεροι νέοι στους δρόμους που κάνουν χρήση ουσιών, προκαλούν ατυχήματα στην άσφαλτο και διαπράττουν ληστείες και δεύτερον, λιγότεροι απεγνωσμένοι γονείς που παρακολουθούν τα παιδιά τους να οδεύουν προς μία σκοτεινή κατεύθυνση από την οποία χωρίς τη συμβουλή κάποιου ειδικού είναι δύσκολο να τα φέρουν πίσω.

Το επίδομα πολυτέκνου χορηγείται και στον πατέρα που έχει τέσσερα παιδιά από διαφορετικούς γάμους

Το επίδομα πολυτέκνου χορηγείται και στον πατέρα που έχει τέσσερα παιδιά από διαφορετικούς γάμους

Το επίδομα πολυτέκνου χορηγείται και στον πατέρα που έχει τέσσερα παιδιά από διαφορετικούς γάμους, εφόσον αυτός έχει την ...
αποκλειστική ευθύνη της διατροφής των τέκνων αυτών και η δε μητέρα δεν λαμβάνει το επίδομα, αποφάνθηκε ο Άρειος Πάγος, ενώ έκρινε ότι η σχετική νομοθετική ρύθμιση είναι συνταγματική. Για το λόγο αυτό υποχρέωσε τον Οργανισμό Γεωργικών Ασφαλίσεων (ΟΓΑ) να καταβάλλει το επίμαχο επίδομα στον πατέρα των τεσσάρων τέκνων.

Οι αρεοπαγίτες στην υπ' αριθμ. 753/2011 απόφασή τους υπογραμμίζουν ότι ο Ν. 2163/1993 (τροποποίησε το Ν. 1892/1990) που προβλέπει τη χορήγηση του επίμαχου επιδόματος και στον πατέρα που έχει τέσσερα παιδιά από διαφορετικούς γάμους, δεν αντίκειται στην αρχή της ισότητας, υπό την έννοια ότι "η μητέρα δικαιούται το επίμαχο επίδομα με μόνη την προϋπόθεση ότι είναι πολύτεκνη χωρίς να απαιτείται η συνδρομή στο πρόσωπό της μιας επιπλέον προϋποθέσεως, δηλαδή της αποκλειστικής διατροφής των τέκνων της, εν αντιθέσει με τον πατέρα, για τον οποίο δεν αρκεί η ιδιότητα του πολυτέκνου αλλά απαιτείται επιπλέον να έχει αυτός την αποκλειστική ευθύνη της διατροφής των τέκνων του".

Και αυτό -συνεχίζουν οι δικαστές- γιατί το επίμαχο επίδομα "παρέχεται, κατ' αρχήν, στη μητέρα, ενόψει του ιδιαίτερου ρόλου της στην οικογένεια και ειδικότερα στην ανατροφή των παιδιών της, σε αντιστάθμισμα της απώλειας εισοδήματός της από εργασία ή τυχόν επιπλέον εργασία και σύνταξη, που συνεπάγεται η ενασχόλησή της με περισσότερα παιδιά".

Και για τη μητέρα όμως -τονίζεται στην αρεοπαγιτική απόφαση- "η καταβολή του επιδόματος προϋποθέτει όχι μόνον την ιδιότητά της ως πολύτεκνης αλλά την παρουσία της κοντά στα πολλά παιδιά της".

Ειδικότερα, "στις νομοθετικές διατάξεις προβλέπεται ότι και αυτή στερείται το επίδομα αν εγκαταλείψει υπαιτίως τα παιδιά της και διακόψει τη συγκατοίκησή της με αυτά, επισημαίνεται στην απόφαση, η οποία προσθέτει: "Στην τελευταία αυτή περίπτωση το επίδομα χορηγείται σε όποιον αναλάβει την κύρια ή αποκλειστική διατροφή των παιδιών". Σκοπός, δηλαδή, του νομοθέτη -αναφέρουν οι αρεοπαγίτες- "είναι να λαμβάνει το επίδομα κατ' αρχήν η μητέρα, εφόσον αυτή βρίσκεται κοντά στα παιδιά της, άλλως το επίδομα το λαμβάνει το πρόσωπο εκείνο το οποίο συντηρεί την πολύτεκνη οικογένεια, προκειμένου να διατηρήσει κατά το δυνατόν, την οικογενειακή συνοχή και την ενότητα μεταξύ των αδελφών, ιδίως δε στην περίπτωση που τα αδέλφια αυτά προέρχονται από διαφορετικούς γονείς".

Στο πλαίσιο, επομένως, αυτό η συναφής προς την ισχύουσα για την μητέρα προϋπόθεση είναι ο πολύτεκνος πατέρας να φέρει την αποκλειστική ευθύνη διατροφής των τέκνων του, κάτι που "δεν αποτελεί δυσμενή διάκριση λόγω φύλου, δεδομένου ότι και η προϋπόθεση αυτή εντάσσεται στη μέριμνα του νομοθέτη για τη χορήγηση του επιδόματος στο πρόσωπο που, κατά τεκμήριο (μητέρα), ή αποδεδειγμένα (πατέρας, άλλο πρόσωπο με ευθύνη διατροφής των τέκνων) έχει την υποχρέωση διατροφής των τέκνων και διατηρήσεως της μεταξύ τους ενότητος", υπογραμμίζεται στη δικαστική απόφαση.

Ιδιαίτερα δε στην περίπτωση τέκνων από περισσότερους γάμους, όπου δεν υπάρχει μία "τυπική" πολύτεκνη οικογένεια, απαιτείται "ο πατέρας να πληροί την προϋπόθεση που θέτει ο νόμος, ώστε με τον τρόπο αυτό να υπάρχει μία κοινή αντιμετώπιση προς τα τέκνα με σκοπό την εξασφάλιση της επιδιωκόμενης ενότητας", προσθέτει ο Άρειος Πάγος.

Σύμφωνα με το ιστορικό της απόφασης, η επιτροπή εκδικάσεως ενστάσεων του ΟΓΑ απέρριψε αίτημα πατέρα τεσσάρων παιδιών να λάβει το επίδομα πολυτέκνων.

Συγκεκριμένα, ο πατέρας είχε δύο παιδιά από τον πρώτο του γάμο που λύθηκε νόμιμα το 1985 και δύο παιδιά από το δεύτερο γάμο του.

Ο ΟΓΑ επικαλούμενος ιδιωτικό συμφωνητικό με την πρώην σύζυγο του πατέρα, αρνήθηκε τη χορήγηση του επιδόματος επικαλούμενος ότι ο πατέρας έχοντας αποκτήσει άλλη, δεύτερη, οικογένεια δεν έχει αποκλειστική ευθύνη διατροφής των δύο παιδιών, τα οποία ζουν με τη μητέρα τους σε άλλη πόλη.

Όμως, η αιτιολογία αυτή, σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση, δεν είναι νόμιμη. Και αυτό γιατί σύμφωνα με τη δικαστική απόφαση λύσης του γάμου, ο πατέρας έχει αναλάβει όλα τα μηνιαία έξοδα διατροφής, ένδυσης, εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας των τέκνων του από τον πρώτο του γάμο, γεγονός που το επιβεβαιώνει και η πρώην σύζυγός του.

Δεν δέχεστε τεστ DNA; Είστε ο πατέρας!

Δεν δέχεστε τεστ DNA; Είστε ο πατέρας!

Απόφαση Αρείου Πάγου

 Ο άνδρας που αρνείται να υποβληθεί σε τεστ DNA προκειμένου να διαπιστωθεί η πατρότητα ή μη παιδιού είναι αυτομάτως για τη Δικαιοσύνη ο πατέρας. Αυτό έκρινε με απόφασή του ο Αρειος Πάγος και δικαίωσε μητέρα που επεδίωκε την αναγνώριση του παιδιού της από τον πρώην σύντροφό της με τον οποίο διατηρούσε σχέση 12 χρόνια. Ο τελευταίος είχε αρνηθεί δύο φορές να υποβληθεί σε τεστ DNA επικαλούμενος αόριστους προσωπικούς λόγους, αν και η διενέργεια ιατρικής πραγματογνωμοσύνης είχε διαταχθεί με δικαστική απόφαση. 

Στη συνέχεια η υπόθεση πέρασε στη Δικαιοσύνη. Ο Αρειος Πάγος δικαίωσε τη μητέρα κάνοντας χρήση του άρθρου 651 παράγραφος 1 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που αναφέρει: «Ενας διάδικος, χωρίς να έχει ειδικούς λόγους υγείας, αρνείται να υποβληθεί στις πρόσφορες ιατρικές εξετάσεις με γενικά αναγνωρισμένες επιστημονικές μεθόδους, που του επιβλήθηκαν από το δικαστήριο ως αναγκαίο αποδεικτικό μέσο για τη διαπίστωση της πατρότητας ή της μητρότητας, οι ισχυρισμοί του αντιδίκου του λογίζεται ότι έχουν αποδειχθεί».     

Στην απόφαση του Αρείου Πάγου (908/2011) αναφέρεται ότι η μη προσέλευση του φερόμενου ως πατέρα στην πραγματογνώμονα μοριακή βιολόγο «παρά την εμπρόθεσμη κλήτευσή του ισοδυναμεί με αδικαιολόγητη άρνηση, με συνέπεια να λογίζεται ότι έχουν αποδειχθεί οι ισχυρισμοί της μητέρας, όχι για την πατρότητα, αλλά για την ύπαρξη στο αίμα του στοιχείων τα οποία καθιστούν, κατά την επιστήμη, πιθανή ή σφόδρα πιθανή την πατρότητά του».

Το ζευγάρι διατηρούσε ερωτικό δεσμό τη 12ετία 1977-1992, χωρίς όμως να έχει τελέσει γάμο. Ομως, τον Νοέμβριο του 1992 η σχέση διεκόπη. Η αιτία ήταν ότι ο σύντροφος της μητέρας δεν ήθελε να αναγνωρίσει την πατρότητα παιδιού που εκείνη κυοφορούσε. Το παιδί γεννήθηκε τον Ιούλιο του 1992.

«Κακομεταχείριση» είναι και ο υπερπροστατευτισμός των παιδιών από γονείς

 «Κακομεταχείριση» είναι και ο υπερπροστατευτισμός των παιδιών από γονείς

Ο υστερικός υπερπροστατευτισμός μιας μητέρας προς το παιδί της φτάνει ξανά σε ιταλικό δικαστήριο, αυτή τη φορά εξαιτίας της άρνησης της γυναίκας να δώσει δικαίωμα επισκέψεων στον πατέρα του 12χρονου αγοριού με τον οποίο έχει πάρει διαζύγιο.

Η μητέρα και ο παππούς του παιδιού έχουν ήδη καταδικαστεί, πριν από έξι χρόνια, για «κακομεταχείριση» του παιδιού, όχι γιατί ασκούσαν σωματική βία στον μικρό αλλά γιατί του απαγόρευσαν σχεδόν τα πάντα. Το δικαστήριο δέχτηκε ότι συνιστά κακομεταχείριση το γεγονός ότι η μαμά δεν επέτρεπε στο αγόρι να πηγαίνει πουθενά αλλού πέραν του σχολείου, αλλά και στο σχολείο του απαγόρευε να παίρνει μέρος στα πειράματα, να κάνει γυμναστική και να έχει επαφές με συμμαθητές του. Στη δικογραφία που δημοσιοποιήθηκε όλοι έμειναν άφωνοι, όταν άκουσαν πως η μητέρα έδινε στο παιδί το κολατσιό του κομμένο σε μπουκιές! Το αγόρι είχε ψυχοσωματικές δυσλειτουργίες και στα εννιά του χρόνια είχε κινητικότητα τρίχρονου παιδιού. Ήταν βεβαίως και εξαιρετικά εσωστρεφές, χωρίς επαφή με το σχολικό περιβάλλον, χωρίς φίλους και επικοινωνία. Η μητέρα και ο παππούς είχαν καταδικαστεί το 2004 σε περίπου 1,5 χρόνο φυλάκιση με αναστολή αλλά φαίνεται ότι στην πορεία δεν έβαλαν μυαλό. Ο πατέρας του παιδιού, που ζει σε άλλη πόλη της Ιταλίας, επανέρχεται δικαστικά διεκδικώντας να βλέπει το παιδί του, επιδιώκοντας να το βοηθήσει να βρει τη χαμένη του ισορροπία, αυτή που του στέρησε ο υπερπροστατευτισμός της μητέρας.

Ε.ΒΑΤ. Πηγή: Corriere della Sera

Γάμοι και διαζύγια σε... κρίση

Γάμοι και διαζύγια σε... κρίση

Σημαντική πτώση καταγράφει ο αριθμός των διαζυγίων, καθώς και των γάμων στη χώρα λόγω του οικονομικού τους κόστους. Από τα στοιχεία του ληξιαρχείου του δήμου Αθηναίων, προκύπτει κάθετη πτώση των διαζυγίων της τάξης του 25% τα τελευταία χρόνια, ενώ τα μισά περίπου ζευγάρια προτιμούν πλέον τον πολιτικό γάμο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία από το ληξιαρχείο του δήμου Αθηναίων, το 2006 είχαν καταγραφεί στην Αθήνα 1.579 διαζύγια. Από το 2009, μαζί με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης, ο δείκτης των διαζυγίων αρχίζει να πέφτει και το 2010 ο αριθμός των χωρισμών με το νόμο μειώθηκε σε 1.149.

Παράλληλα, τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας καταγράφουν πτώση των γάμων. Από 63.997 γάμους το 1995 σε 59.512 το 2009. Η αναλογία γάμων ανά 1.000 κατοίκους υποχώρησε στο 5,3 από 7,3 το 1980 και από 9% που ήταν το 1960.

Το 41,9% των «μελλόνυμφων» προτιμούν πλέον τον πολιτικό γάμο από μόλις 10,5% που ήταν το 1995. Επίσης, κάνει την εμφάνισή του και το σύμφωνο συμβίωσης, με 104 το 2009, εκ των οποίων τα 54 στην Αττική.

Η ψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου εξηγεί στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων πως η μείωση αυτή είναι πλασματική και οφείλεται μονάχα στο ακριβό κόστος της λύσης του γάμου που τα καθιστά απαγορευτικά, ενώ υποκρύπτει έξαρση των συζυγικών προβλημάτων.

«Η οικονομική κρίση ξεσκεπάζει και μεγιστοποιεί τα προϋπάρχοντα προβλήματα, λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός. Επειδή ωστόσο τα περισσότερα ζευγάρια αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα δεν καταφεύγουν στην επίσημη λύση του γάμου και αποφασίζουν, είτε να δώσουν μία δεύτερη ευκαιρία στη σχέση τους, είτε αποξενώνονται μεταξύ τους, αλλά παραμένουν κάτω από την ίδια στέγη, κυρίως για χάρη των παιδιών», εξηγεί.

Ωστόσο επισημαίνει ότι αντίθετη είναι η εξέλιξη στα άτεκνα ζευγάρια, καθώς, όπως λέει, θα μείνουν για λίγο σε διάσταση, αλλά στο τέλος θα χωρίσουν και επίσημα για να μπορέσουν να φτιάξουν ξανά τη ζωή του

Σύμφωνα με τη δικηγόρο, Δήμητρα Φράγκου - Γεωργοπούλου, «το τελευταίο διάστημα με την οικονομική κρίση συμβαίνει κάτι ειλικρινά οξύμωρο και συγχρόνως, λογικό. Όσοι πρόλαβαν να παντρευτούν ή να χωρίσουν, πρόλαβαν! Περιορίστηκαν φέτος οι γάμοι, περιορίστηκαν όμως και τα διαζύγια». Τονίζει δε ότι «ιδιαίτερα τη μείωση, των διαζυγίων την έχω παρατηρήσει και προσωπικά στις σχετικές υποθέσεις του γραφείου μου».

Παρατηρείται λοιπόν, αύξηση των καβγάδων και των συγκρούσεων στα ζευγάρια λόγω της ανεργίας και της δυσκολίας να αντεπεξέλθουν οι σύζυγοι στα έξοδα και τα οικογενειακά βάρη που συνεχώς αυξάνουν, γεγονός που κάνει τα ζευγάρια να αναζητούν δικηγορικό γραφείο προκειμένου να αναθέσουν τη λύση του γάμου τους, συναινετική ή με αντιδικία.

Ωστόσο, όπως επισημαίνει ένας στους δύο φτάνει σε σημείο τελικά να χωρίσει. «Όταν τίθεται το θέμα των εξόδων εξωδικαστικών και δικαστικών, της αμοιβής των δικηγόρων, και του χρόνου που θα απαιτηθεί προκειμένου να γίνει η πρώτη ή η δεύτερη συζήτηση, επί συναινετικού, και των δικασίμων που λαμβάνουν οι αγωγές διαζυγίων όλα ανατρέπονται», τονίζει και προσθέτει: «Σκεπτόμενοι μάλιστα, οι εν διαστάσει σύζυγοι τα έξοδα διαβίωσης, τη συντήρηση και δεύτερου σπιτιού και τα τρέχοντα πάγια έξοδα, υπαναχωρούν της επιθυμίας λύσης του γάμου τους και δίνουν ίσως μία δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, πάντως μίας ακόμη ευκαιρίας».

Υπάρχει πατρικό φίλτρο;

Υπάρχει πατρικό φίλτρο;

Συχνά αναρωτιόμαστε αν υπάρχει πατρικό ένστικτο, αν το πατρικό φίλτρο είναι ένας μύθος, ενώ αν τελικά υφίσταται, αναρωτιόμαστε κατά πόσο έχει την...



 ίδια επιρροή στον άνδρα με το αντίστοιχο μητρικό στη γυναίκα, και αν η γιορτή του πατέρα αποτελεί απλά μια ξενόφερτη απάντηση στην γιορτή που είναι αφιερωμένη στη μητέρα χωρίς πραγματική ουσία.

Ο ρόλος του πατέρα μοιάζει πια να έχει πολύ διαφορετική σημασία, ενώ η συμμετοχή του άνδρα ως γονέα είναι πολύ πιο ενεργή σε σχέση με το παρελθόν. Μετά την κατάρρευση των κατεστημένων που ήθελαν το πατέρα μόνο προστάτη και ο κύριο παροχέα πόρων στην οικογένεια, πρότυπο απρόσιτου αρσενικού ταυτισμένο με την ανδροπρέπεια, ο ρόλος του άνδρα γονιού που προσφέρει στο παιδί του αγάπη, τρυφερότητα και φροντίδα έχει ενδυναμώσει το πατρικό πρότυπο και έχει δώσει νέο και πραγματικό νόημα στη ζωή των ανδρών ως πατέρες πια.

Οι κοινωνικές αντιλήψεις γύρω από την πατρότητα έχουν δομικά διαφοροποιηθεί. Η τεκνοποίηση συνήθως αποτελεί επιλογή και για τους δύο συντρόφους και όχι κατά «συρροήν μετά γάμον» διαδικασία, ενώ το σεξ με τη σειρά του δεν είναι πια συζυγικό και καταναγκαστικό καθήκον για τη γυναίκα. Τα παιδιά πια συνήθως έρχονται ως συνέχεια της σχέσης έρωτα και αγάπης 2 ανθρώπων, με το σεξ να αποτελεί όχι μόνο μέσο τεκνοποίησης αλλά κατάσταση αμοιβαίας ευχαρίστησης, ικανοποίησης, ηδονής, τρυφερότητας και αγάπης-οι καταλληλότερες δηλαδή συνθήκες μέσω των οποίων μπορεί να έρθει στο κόσμο ένα παιδί.

Ο άνδρας εγκαταλείποντας τους απόλυτους αρχετυπικούς ρόλους και την σθεναρή υπεράσπιση του πρότυπου του σκληροτράχηλου αρσενικού που υπηρετούσε εκτός των άλλων και το ρόλο του «τιμωρού και τρομοκράτη» στην οικογένεια, έχει ανακαλύψει ότι δεν θέλει να αποκτήσει παιδιά μόνο για να ακολουθήσει τη φυσική τάξη των πραγμάτων, να έχει απογόνους και συνεχιστές του ονόματος του, αλλά για να βιώσει την μοναδική εμπειρία της πατρότητας και του ισχυρού δεσμού αγάπης που θα δημιουργηθεί με το παιδί του.

Κοιτάζοντας γύρω μας βλέπουμε πια μπαμπάδες να κρατούν το μωρό τους αγκαλιά και στους περισσότερους από εμάς γυναίκες και άνδρες, είτε είμαστε γονείς είτε όχι, γεννιούνται αμέτρητα τρυφερά συναισθήματα για αυτή την εικόνα που αντιπροσωπεύει την απόλυτη ερμηνεία της πατρότητας: Μια κατάσταση που έχει ψυχοσυναισθηματικές, βιολογικές και κοινωνικές συνιστώσες και οδηγεί σε μια ανιδιοτελή σχέση ζωής.

(Το κείμενο υπογράφει η Ε.Ελευθερίου, Ψυχοθεραπεύτρια-Κλινική Θεραπεύτρια Σεξουαλικών Διαταραχών, συνεργάτιδα του Ανδρολογικού Αθηνών)

Τι δεν πρέπει να πούμε ποτέ σε παιδί

Τι δεν πρέπει να πούμε ποτέ σε παιδί

Δεν υπάρχει μαμά και μπαμπάς στον κόσμο αυτό, που δεν έχει αγανακτήσει από τις ερωτήσεις, τις απαιτήσεις και τις διαρκείς ανάγκες ενός μικρού παιδιού. Όσο λοιπόν, και να θέλει κανείς να παραμένει ψύχραιμος, ώστε να απευθυνθεί με το κατάλληλο «savoir faire» στο λιλιπούτειο ενοχλητικό πιτσιρίκι, μερικές φορές είναι από απίθανο έως ανέφικτο.

Παρ'όλα αυτά, υπάρχουν μερικές εκφράσεις που δεν πρέπει κανένας γονιός και για κανένα λόγο να ξεστομίζει. Ακόμα και αν δεν εννοεί κάτι, αυτό που λέει τη στιγμή, που έχει φθάσει στα όριά του, το τραύμα που προκαλείται στο μικρό παιδί είναι ανεπανόρθωτο (και φυσικά δεν αναφερόμαστε σε ύβρεις) .

Οι συνηθισμένες ατυχείς εκφράσεις, που συνήθως χρησιμοποιούν οι γονείς, περιλαμβάνουν και μερικές από τις παρακάτω:

• «Άφησέ με ήσυχο!»… καλύτερο είναι να εξηγήσει κανείς ότι τη συγκεκριμένη στιγμή έχει κάποια δουλειά (ακόμα και αν θέλει απλά να ηρεμήσει) και ότι αργότερα θα είναι διαθέσιμος για οτιδήποτε θέλει το παιδί. Φυσικά πάντα με ήρεμο τρόπο!

• «Είσαι…». Οποιαδήποτε ταμπέλα και αν «κολλήσει» στο παιδί ένας μπαμπάς ή μια μαμά, αυτόματα είναι σαν να το χαρακτηρίζει πραγματικά και να το ακολουθεί όλη του τη ζωή. Προσοχή, λοιπόν, στους χαρακτηρισμούς που γίνονται σε ώρα εκνευρισμού.

• «Μην κλαις πάλι!». Μπορεί να προκαλεί στενοχώρια ή, πολλές φορές, εκνευρισμό το επαναλαμβανόμενο κλάμα ενός παιδιού, αλλά είναι ο τρόπος του να δείξει τη δυσφορία, την αντίθεσή του ή ακόμα και την αγανάκτησή του για ορισμένα πράγματα, μια και οι λεκτικές του ικανότητες τις περισσότερες φορές δεν του επιτρέπουν να εκφραστεί με το λόγο. Το να υπερτονιστεί αυτή του η αδυναμία, είναι πιο πιθανό να το οδηγήσει σε παράταση του χρόνου κλάματος και όχι στην παύση του.

• «Δεν μπορούσες να μοιάζεις λίγο στον/στην αδερφό/-ή σου;». Αυτό δε χρειάζεται καν εξήγηση γιατί δεν πρέπει να βγαίνει από το στόμα μιας μητέρας ή ενός πατέρα! Είναι ευνόητο! Απαγορεύονται οι συγκρίσεις ανάμεσα στα παιδιά μιας οικογενειας!

• «Σταμάτα, γιατί θα σου δείξω εγώ!». Ποτέ δεν πρέπει να απειλείται ένα παιδί. Ό,τι και αν έχει κάνει. Άλλωστε, τις περισσότερες φορές η απειλή δεν ακολουθείται από καμία πράξη, γεγονός που μετά από μερικές φορές αναιρεί από μόνο του την ίδια την προειδοποίηση! Καλύτερο είναι να μην υπάρχει απειλή σε κανενός είδους πρόταση, αλλά να ενημερώνεται το παιδί ότι η συμπεριφορά του (σε περίπτωση πάντα που είναι ανάρμοστη), θα ακολουθηθεί από κάποιο είδος τιμωρίας (ούτε για αστείο ξύλο ή άλλη βίαιη τιμωρία!) που όμως θα πραγματοποιηθεί και δεν θα μείνει στα λόγια. Έτσι και συνεπής θα είναι ο γονέας και το παιδί θα έχει ένα λόγο να το θυμάται, για να μην υποπέσει στο ίδιο «παράπτωμα».

• «Θα σε τακτοποιήσει ο πατέρας σου, όταν επιστρέψει!». Αρχικά η μητέρα φαίνεται αδύναμη να αντιμετωπίσει την οποιαδήποτε κατάσταση και δεύτερον … γιατί ο μπαμπάς πρέπει να είναι ο κακός; Αν εδραιωθεί στο μυαλό ενός παιδιού αυτή η κατηγοριοποίηση, όσο και να μιλάει η μαμά (ή ο μπαμπάς αν κάνει το αντίστοιχο), δεν θα λαμβάνεται ποτέ υπ'οψιν ο λογος της και, από την άλλη, ο μπαμπάς θα είναι κάτι σαν τον μπαμπούλα… άχαρος ρόλος!

• «Μπράβο σου!». Αν και προκαλεί ερωτηματα, αυτή η φράση μπορεί εύκολα να αναιρεθεί από μόνη της! Πώς; Αν κανείς τη χρησιμοποιεί συνεχώς. Μπορεί να αποτελεί το «όπλο» της επιβράβευσης κάθε μαμάς και μπαμπά, αλλά αν με κάθε ευκαιρία (μόλις για παράδειγμα φάει το φαγητό του το παιδί ή πλύνει τα χεράκια του) χρησιμοποιείται, τότε κάποια στιγμή θα σταματήσει να έχει την αξία που θα έπρεπε, οπότε και το παιδί δεν θα δίνει καμία σημασία στην επιβράβευση. Καλό είναι να χρησιμοποιείται, μόνο όταν πραγματικά κάνει κάτι αξιοθαύμαστο και όχι για «ψύλλου πήδημα»!

http://women.gr.msn.com

Και λίγο γέλιο στη ζωή μας!!!

ΠΑΙΡΝΩ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΤΙ ΘΑ ΠΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;

Ο μπαμπάς ΔΕ λείπει στη δουλειά…

Ο μπαμπάς ΔΕ λείπει στη δουλειά…

19/06/2011

Η Γιορτή του Πατέρα αποτελεί μιαν αφορμή να αναγνωρίσουμε τον ουσιαστικό ρόλο του στην ανατροφή του παιδιού.

Δεκάδες χρόνια, οι μελέτες της ψυχολογίας και της παθολογίας επικεντρώνονταν στη σχέση μητέρας-παιδιού •όπως σημειώνει, μάλιστα, η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου στο βιβλίο της «Γνωρίστε το παιδί σας» (εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί), «η σχέση αυτή αποτελούσε το μόνο σύστημα αναφοράς, ενώ ο πατέρας θεωρούνταν δευτερεύον πρόσωπο στο μεγάλωμα του παιδιού». Ωστόσο, οι ειδικοί ασχολούνται πλέον συστηματικά με το πατρικό πρότυπο -που, σε παγκόσμιο επίπεδο, τιμάται κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου- ενώ ο ίδιος δείχνει έντονα τη διάθεση να διεκδικήσει το «χαμένο» ρόλο του παρά τους ρυθμούς της σύγχρονης εποχής, τις αυξημένες του υποχρεώσεις και τις περιορισμένες ώρες που του «επιτρέπει» η δουλειά ν’ αφιερώνει στο παιδί. Από τη μεριά μας, αποζητούμε -επί της ουσίας, απαιτούμε!- τη δική του συμμετοχή, το ερώτημα όμως παραμένει: είμαστε έτοιμες να κατανοήσουμε και ν’ αποδεχτούμε μια τόσο διαφορετική «εκδοχή»;

● Εμείς βάζουμε το παιδί στην αγκαλιά πάντα με τον ίδιο τρόπο, τις ίδιες απαλές κινήσεις, το χαϊδεύουμε, το νανουρίζουμε, το καθησυχάζουμε, ενώ οι μπαμπάδες το «ξυπνούν», του διεγείρουν τις αισθήσεις και σχεδόν ποτέ δεν το κρατούν όπως… την προηγούμενη φορά.

● Εμείς του διαβάζουμε παραμύθια, του διηγούμαστε ιστορίες και συνθέτουμε για χάρη του τα κομμάτια ενός παζλ, ενώ εκείνοι προτιμούν τα σωματικά παιχνίδια που αναπτύσσουν την ευλυγισία του σώματος και τη δεξιότητα της ισορροπίας, σηκώνοντάς το πότε με το αριστερό και πότε με το δεξί χέρι, βάζοντάς το να καθήσει στον ώμο τους ή «πετώντας» το ψηλά.

● Εμείς «μιλάμε» τη γλώσσα του και, βασιζόμενες κυρίως στο ένστικτο, καταλαβαίνουμε τις ανάγκες του με… μια ματιά, ενώ εκείνοι το παροτρύνουν να εκφραστεί καλύτερα, καθώς δεν είναι εξοικειωμένοι με τα «μωρουδιακά».

● Εμείς προσπαθούμε συνεχώς να… προλάβουμε, ενώ εκείνοι κατανοούν την επιθυμία του για εξερεύνηση κι έτσι το αφήνουν να… τριγυρίσει όλη την παιδική χαρά. Με την ίδια λογική, εμείς τρέχουμε μόλις υποψιαστούμε ότι το παιδί βρίσκεται αντιμέτωπο με μια καινούργια ή δύσκολη κατάσταση, ενώ οι μπαμπάδες παρεμβαίνουν λιγότερο στις δραστηριότητες και τις φιλίες του, μαθαίνοντάς το να τα «βγάζει πέρα» χωρίς βοήθεια.

● Εμείς το προστατεύουμε από τις αλήθειες που σοκάρουν ή πληγώνουν, ενώ εκείνοι ανοίγουν το «χρυσό κλουβί», εντάσσοντάς το όσο το δυνατόν πιο σύντομα στην πραγματική ζωή.

● Εμείς «ξεχνάμε» εύκολα τους κανόνες και συγχωρούμε, ενώ εκείνοι του ασκούν πιο αυστηρή -άρα και πιο αντικειμενική- κριτική.

Αυτές οι «αυθόρμητες» διαφορές στη συμπεριφορά των γονιών (κι άλλες πολλές που μπορείτε να διαβάσετε στο βιβλίο της Anne Bacus «Οι γονείς ρωτούν, οι ψυχολόγοι απαντούν», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Lector), συνεισφέρουν εξίσου στην άνθηση του παιδιού, ενώ έχει αποδειχθεί πως όταν ο πατέρας συμμετέχει στη φροντίδα και την ανατροφή του, εκείνο κατακτά ευκολότερα την αυτονομία του και συγχρόνως την κοινωνική του προσαρμογή. Επιπλέον, με την αρρενωπή παρουσία του προκαλεί -κατά κάποιο τρόπο- το αγόρι να γίνει άντρας και το κορίτσι να γίνει γυναίκα με αποτέλεσμα, ήδη από την ηλικία των 3-4 ετών, να το βοηθά να ενσωματωθεί στο φύλο του.

«Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, όσο ο πατέρας δηλώνει “παρών” στην καθημερινότητά του, τόσο το μωρό ελαχιστοποιεί τα “καπρίτσια” του ή κλαίει λιγότερο όποτε αποχωρίζεται τους γονείς του •δείχνει, δηλαδή, να μεγαλώνει πιο γρήγορα, να γίνεται πιο δυνατό, πιο επιδέξιο και να ελέγχει καλύτερα την παρορμητικότητά του», σημειώνει η Anne Bacus, διευκρινίζοντας ότι «στο βάθος, αυτό που κάνει είναι να δημιουργεί ένα “κανάλι επικοινωνίας” ανάμεσα στο μητρικό και τον εξωτερικό κόσμο •ο πρώτος αντιπροσωπεύει την ασφάλεια αλλά και τον υπερ-προστατευτισμό, ενώ ο δεύτερος είναι μεν ανησυχητικός αλλά απαραίτητος και τόσο, μα τόσο ελκυστικός!»  

Ας ευχηθούμε, λοιπόν, «χρόνια πολλά» στο σύντροφο και πατέρα του παιδιού μας, επιτρέποντάς του να εφαρμόσει τη διαφορετική «τακτική» του, αφού αυτή η διαφορετικότητα είναι που καθιστά τόσο σπουδαίο το ρόλο του στην ανατροφή του!

Ελευθερία Κανακάκη

Αχαϊα: Έδειραν τον πατέρα μπροστά στα παιδιά του!

Αχαϊα: Έδειραν τον πατέρα μπροστά στα παιδιά του!

Μία υπόθεση χωρισμού ζευγαριού αλλά με κρούσματα ακόμα και ξυλοδαρμών, ενώ στη... μέση υπάρχουν δύο μικρά παιδιά, έχει αναστατώσει αφενός τη μικρή κοινωνία που είναι τόπος διαμονής της οικογένειας, και αφετέρου τις δικαστικές υπηρεσίες της Πάτρας.

Και αυτό, λόγω των πρωτόγνωρων γεγονότων που σε πολλές περιπτώσεις έχουν απασχολήσει ακόμα και τις αστυνομικές αρχές. Όπως, για παράδειγμα, συνέβη την περασμένη εβδομάδα, όταν ο πατέρας, ο οποίος είναι γνωστός επιχειρηματίας της περιοχής, πήγε στο σπίτι όπου μένει η εν διαστάσει γυναίκα του, για να πάρει τα παιδιά του, αλλά αντ' αυτού δέχθηκε τον... ξυλοδαρμό από συγγενικά (της συζύγου) άτομα! Και όλα αυτά μάλιστα όταν την ημέρα που πήγε για να δει τον γιο του και την κόρη του ήταν η μέρα που έχει οριστεί με εισαγγελική εντολή ως ημέρα συνάντησης και επικοινωνίας του πατέρα με τα παιδιά.

Το περιστατικό συνέβη σε χωριό της Αχαΐας και έγινε αμέσως γνωστό στους κατοίκους. Μάλιστα ορισμένοι ειδοποίησαν αμέσως το αστυνομικό τμήμα. Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, ο αξιωματικός της βάρδιας ήρθε αμέσως σε επαφή με τον πατέρα και του είπε ότι επειδή υπήρχε εισαγγελική διαταγή για να δει τα παιδιά του, μπορούσε να πάει ένα περιπολικό στο σπίτι του για να τα πάρει. Εκείνος, ωστόσο, αρνήθηκε, αφού, όπως είπε στον αξιωματικό, ο μικρός του γιος... φοβάται τους αστυνομικούς και γι' αυτό ο ίδιος δεν θα ήθελε με τίποτα να εμφανιστούν ένστολοι μπροστά στο παιδί του. Οι περιπέτειες του ζευγαριού που βρίσκεται σε διάσταση για πάνω από έναν χρόνο, όπως λένε οι συγχωριανοί τους, αποτελούν αντικείμενο σχεδόν καθημερινής συζήτησης στα καφενεία. Όμως απασχολεί και αρμόδια δικαστικά γραφεία, λόγω των αλλεπάλληλων ασφαλιστικών μέτρων και των μηνύσεων που έχουν υποβληθεί εκατέρωθεν, χωρίς, όμως, η σύζυγος να δέχεται να παραδώσει στον πατέρα και πρώην άνδρα της τα παιδιά, έστω και για μια ημέρα. Ακόμα και παρά την εισαγγελική εντολή να τα παίρνει (ο πατέρας) μία φορά την εβδομάδα. Με διάφορα προσχήματα, εκείνη φέρεται να εμποδίζει την επικοινωνία, ενώ όταν τα πράγματα φθάνουν σε αδιέξοδο «επιστρατεύονται» οι θερμόαιμοι συγγενείς...

Συχνοί οι προπηλακισμοί

Σκηνικά προπηλακισμών, διαπληκτισμών, αλλά και βιαιοπραγιών έχουν σημειωθεί κι άλλες φορές στο παρελθόν, όπως αναφέρουν καλά ενημερωμένες αστυνομικές πηγές αλλά ακόμα και δικαστικοί υπάλληλοι. Οι οποίοι, μάλιστα, δηλώνουν συγκινημένοι από την όλη υπόθεση και ορισμένοι εξ αυτών προσπαθούν να παρέμβουν για να δώσουν μια λύση. Επικαλούμενοι κυρίως το μαρτύριο, όχι των γονέων, αλλά των ίδιων των παιδιών που έχουν ανάγκη να βλέπουν και τους δύο γονείς. Και το κάνουν ακριβώς επειδή ο πατέρας αρνείται πεισματικά να προβεί σε νομικές διαδικασίες για να διασφαλίσει το δικαίωμά του στην επικοινωνία με τα παιδιά, μόνο και μόνο προκειμένου εκείνα να μην γίνουν μάρτυρες μιας διαδικασίας δικαστικών διενέξεων...

Την είχε «πιάσει» με... κοριό

Το ζευγάρι έφθασε στο χωρισμό για λόγους που αφορούσαν σε απιστία. Λέγεται ότι ο σύζυγος είχε την πληροφορία πως η γυναίκα του είχε εραστή. Και μάλιστα κάποιοι ισχυρίζονται ότι εκείνος είχε φθάσει στο σημείο να «παγιδεύσει» με κοριό το σπίτι του και -δυστυχώς- να επιβεβαιώσει τις υποψίες του αρκετές φορές, σε διάστημα άνω των έξι μηνών, κατά τους οποίους εκείνος έκανε υπομονή με την ελπίδα ότι η γυναίκα του θα άλλαζε συμπεριφορά! Και όλα αυτά γιατί δεν ήθελε να χωρίσει για χάρη των παιδιών του...